repeteren by de familie decap in herentals, waar aanstaand weekend een decap-orgel-festival plaatsgrypt. eigenlyk is dit nog een meest heldere beleving van het frankenstein-syndroom; al meer dan honderd jaar lang, van grootvader op vader op achterkleinzoon, danst deze geobsedeerde kempen-familie, de decaps, naar de pypen van die mechanische orgels, ze staan ermeê op en gaan ermeê slapen, worden erdoor gecommandeerd, worden ermeê geboren en gaan ermeê dood - hoewel dit laatste, dat doodgaan, nog een extra frankenstein-eske dimensie heeft; die decaps schynen niet echt dood te kunnen, het orgel blyft ze overeind blazen... klinkt poëtisch maar je kan zeker reëel, medisch, bewyzen dat het waar is; dat het je leven verlengt om, zoals zy, iedere dag die orgels door je lyf te hebben blazen...
ik zing deze vier liedjes; "in dromen", "o carla" (very extended vesion), "puntschoenen en een zonnebril", "meer dan een sfeer." dus een cover, een interpretatie, een song van belcanto, en een song van myzelf... perfect...
daarjuist even naar boven geweest om het gezin te checken (het is drie uur snachts); mollie, zo zagen we in, lag, klaarblykelyk, naast haar bed te slapen op de grond - dat zag er byzonder droefgeestig uit!... "schatje! waarom lig jy hier op de grond!" haar warrige uitleg, nog half in slaap - "... omdat die mat goed ligt..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten