eigenlyk zelden zoveel complimenten mogen ontvangen als gisteren en vandaag - en dan wel nog over, specifiek, myn wel enigmatische zangstyl - wat vooral zo eigenaardig is als je weet, dat ik juist dit weekend amper over een stem beschik. myn keel is verraspt, doordat ik ten dinsdag, in nederland, voor die lezing over prince, drie uurs aan één stuk door heb moeten staan voort-schreeuwen zonder microphoon. heden knabbel ik gember aan de lopende band, meer niet, doch zie hoe raar: overdag kan ik niet praten, nog tydens de soundchecks heb ik nul volume; dan, tydens de voorstelling, geraak ik nét genoeg in plooi om myzelf erdoor te slaan - om daarna, één minuut nà de voorstelling, weêr letterlyk geen pap meer te kunnen ophoesten.
het is een trein die hard voortdendert; na het werk thuiskomen rond halfeen, en dan chillen tot halfvier, en gaan slapen; smorgens vroeg meê opstaan met de kinderen - dit de enige kans zynde, om die engelenwezentjes te zien; dan voortslapen tot één uur - en dan maar weêr de baan op, naar de volgende zaal. waarmeê ik dus wel bedoel, dat alles steengoed gaat...
en alleszins is dit meer relaxed dan, pakweg, op tour met victor glorieux. omdat ik met victor glorieux ook zelf nog eens het podium moet inladen, opstellen, afbreken en opnief inladen. én thuis wéér uitladen. juist sinds gisteren is de podiumbouw volstrekt gediligeerd geraakt, jihaa!... het enige dat ik nog zelf doe, is "inspecteren". en dàt is een fyne bezigheid, dàt zou juist, nog, een goed beroep voor me zyn geweest: het beroep van inspecteur!
vooral zou ik er dan erg bedreven in zyn, om telkens zeer onverwacht op te duiken...
eindnota: het gaat weêr zeer slecht met myn huid. gelukkig is danane bazooka er, aan de schminktafel, zeer voorzichtig meê... gelukkig dat er zoiets bestààt als schmink, toen ik ongeschminkt ter plaatse kwam was ik te beschaamd om de muzikanten te gaan begroeten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten