genadige maandag... na het wakker worden, gedurig te bed blyvende liggen, voortlezend in het western-epos "blood meridian" van cormac mccarthy. het heet een gebruik voor mensen om savonds in bed te lezen, maar smorgens lezen in bed, gaat nog veel beter. en aan eenieder die, zoals normaal is, moeite ondervindt om een boek helemaal uitgelezen te krygen, zo versnipperd als ons bestaan zich nu eenmaal aandien: soms mag je gewoon "mechanisch" lezen, dwz gewoon je ogen laten glyden over alle mooie lynen die zich aandienen, zonder daar iéts van te proberen te begrypen; je kàn niet gedetacheerd blyven, algauw moét je er wel terug in geraken. en zo kan je dus, zelfs, zeer lyvige boeken consumeren; a rato van desnoods slechts één half blad per dag.
maar alleszins is lezen wel erg goed, niet echt om kennis op te doen, maar zuiver voor de unieke chemische stof die erdoor vrykomt in ons brein. dat is wetenschappelyk bewezen, alsook encefalografisch in kaart gebracht.
vervolgens in het grote, eenzame beneênhuis... waar ik zonder aandrang, maar geheel vanzelf, toch wéér ben beginnen te knutselen aan "de ideale schoonzoon". dat was niet de bedoeling, maar gisteren, in de auto, komende van holland, had ik het voorlaatste optreden daarvan nog 'ns integraal beluisterd, maar bleef ik onverwacht, jammer genoeg, toch weêr achter met onvrede... de inleiding is vyfvoudig, inderdaad... en die duurt dus te lang... dus alweêr, alwéér voor het staccato gaan, dwz zo mager mogelyk formuleren; dwz niet per definitie met weinig woorden, maar wel per definitie met zo weinig mogelyk woorden, van de ene binnenkopper naar de andere...
dat humor een kwestie van smaak is, zodat je niet kan voorspellen of je als humorist op de planken succes gaat hebben, is eigenlyk slash feitelyk toch een drog-angst; het publiek moet namelyk helemaal gerust worden gelaten - gewoon voor je éigen sport, alleen maar betrachten, aldoor zo behendig mogelyk van de ene liaan naar de andere te slingeren; dat is wat jy doet, en wat ànderen daartydens aanvangen, dat moeten zy zélf weten.
jaja jongen...
voor dat "staccato" heb ik nu twee tekstblokken verder naar achteren geschoven. het thema "optreden voor leêge zalen" moest bovendien ook naar achteren doordat dit teveel een subjectief thema is voor in een inleiding; en wat betreft het thema "overleven met twee kinderen", dat stond eerst, héél vroeger, helemaal achteraan, waar het, evenwel, aan de eind-punch afbraak deed; daarna schoof ik het al eens naar voren - maar dus eigenlyk, snap ik nu, tevéél naar voren; dat hoofdstukjen-is te prozaïsch, dus: dat moet naar achteren, naar juist waar je zelfs dat staccato beu dreigt te worden, en waar je buitendien ook dringend weg moet van die diverse seksmoppen - maar: dus wel nog vlak voor de eindsprint...
snap je? zo ben ik daar nu al twee jaar aan bezig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten