afterLink .

zaterdagbunnie

katja loef

prent vd week

(c) eric gill

waar was je te vrydag

inwydings-dag by de dovo, voor nieuwe recruten.


baden-powel (1847-1944) werd volstrekt onverwacht ontboden door het ministerie in londen. "je zou onmiddellyk naar zuid-africa moeten!" waarop baden-powell sprak:"onmiddellyk, dat gaat niet; de eerstvolgende boot vertrekt pas over twee uur."

op diezelfde manier kwam ik by de directeur van de dovo. ik stond ingeschreven om elf uren per week les te geven. totaal onverwacht zei de directeur:"zou je er twee klassen kunnen bynemen, en dus voortaan zestien uren per week kunnen lesgeven?" ik zeg meteen:"de eerste week zal dat niet gaan; de aanstaande maandagnamiddag hebben we team-building."

diana grace, live in de cabron...

vooral die drummer met die varkenssnuit is een erg sterk beeld...

kris verdonck
die tegenwoordig in oostende woont...

mauro b.

bert lezy was er ook.

die werd op een ogenblik zeer kwaad over e-bikes en e-steps. "die elektrische batteryen zyn voor het klimaat net zo nefast als eender wat, plus gelieerd met kinder-arbeid."

dagelyks 40 kilometer met de e-bike lykt me minder nefast dan dagelyks 40 kilometer met de auto, maar binnendoortjes in de binnenstad met de e-step zyn tegenover gewone fietsen inderdaad misdadig...

maar ik kon niets zeggen, hy liep zelfs kwaad weg...

column streekkrant editie antwerpen

ELEKTRISCHE STEP

De meeste Antwerpse podiumcafés zyn in de loop van de paar voorbye jaren gesloten moeten worden, maar de Cabron, op de Kaasrui, blyft gelukkig dapper voortbestaan. Vorige week was daar een optreden aan de hand, van het zeer Antwerpse punkgroepje Diana Grace, dat vorig jaar op de felbegeerde twééde plaats eindigde van Humo's Rockrally. Op een ogenblik, tussen twee stage-dives in, maakte de zanger een geïmproviseerde opmerking over de elektrische step - en prompt moest het optreden byna worden stilgelegd, wegens rel in het publiek. Inderdaad: zo erg controversieel zyn tegenwoordig die wel erg modieuze steps, die het Antwerpse landschap plotseling volstrekt domineren. Elektrische voertuigen zyn minder gezond voor het milieu dan ze lyken. De batteryen spuiten schadelyke stoffen in de lucht, en teren bovendien op kobalt en grafiet, dat respectievelyk in Kongo en China uit mynen ontgonnen wordt, onder volstrekt onmenselyke arbeiders-omstandigheden. Strikt wat het milieu betreft, zyn voor forenzen elektrische fietsen beter dan auto's; je kan van een gemiddeld burger die op dertig kilometer afstand van zyn werk woont, niet verlangen dat hy die afstand dagelyks aflegt met een gewone fiets. Maar in de Antwerpse binnenstad leg je korte afstanden af, en daarvoor zyn die handige, mooie, natuurlyke huurfietsjes, door 't stad zelf aangeboden, vanzelfsprekend veel beter dan een elektrische step. Voor je conditie, voor het milieu, én voor de verkeersveiligheid. Al is dit natuurlyk alleen maar myn mening. Ik kan my vergissen, ik weet niet àlles.

-end

afterLink .

ik zou dit toch niet meer integraal kunnen zitten lezen... maar wél algeheel beluisteren! zit reeds exact in de helft...

vrydagbunnies

jirka de preter, de sinds kort treinbegeleider is
en irene vervliet, die op ons ziet...

prent vd week

verdwaalde photo

lectuur

dit was een mooi boek van bert...

helemaal anders dan zyn polemische of satirische teksten...

state of being, 29 aûgustus 2019

einde staraja roessa. we herinneren ons vooral de laat-nachtelyke voort-wandelingen door velden en bossen. de laatste keer, diep in het midden ener pikdonker bos, was ik opeens erg bang geworden; geluiden en geritsel hebbende vernomen vanuit het struikgewas, bedacht ik:"wat, indien zich daar een wilde hond ophoudt? wolven bestaan niet, maar een uitgehongerde hazewind die hier een week of vier geleên zyn baasje is verloren, en my hier nu, in deze manenschyn, te lyf wil komen springen? om een hap uit myn blanke billen te lusten?" volstrékt ongerymd is dit idee dus niét. al was het dus wel, lezers, te laat voor het bloeêrige toeslaan van de kempische mythe genaamd "de tien-uren-hond..."

     voorts toch weêr verrassend langdurig bezig geweest met het laden en lossen van zwembanden, gsm-laêrs, stapschoenen, dozen ryst, dekens en lakens, in tweeën gevouwen koersfietsjes en nog méér ongein. myn geknelde rugspieren daarby ook geen gelukzalige luxe, al zeker niet by het zestien malen beklimmen en afdalen der trappen in ons tehuis...

    dat tehuis, antwerpengrad-noord, waar willy vandersteen nog heeft gewoond toen hy veertien was, ligt er mooi by, een waarachtige residentie...

    morgen vroeg op - voor de dovo...

-end

afterLink .

donderdagbunnie

els de schepper

prent vd week

rip

rest in peace bert verhoye...

de man die me van straat plukte,

tien jaar lang werk gaf op het toneel,

en die me een column gaf by de nieuwe gazet...

state of being, 28 aûgustus 2019

met oog op het heraanvatten der lessen aan de dovo, vandaag de gehele dag in de max havelaar liggen en staan lezen, alsook in w.f. hermans' prachtig vormgegeven biographie over multatuli. ("de" max havelaar; de traditie van dat lidwoord alleen al; "de max havelaar"; heel mooi...) (jammerlyk is dan weêr het aantal mensen dan eco's boek "in de naam van de roos" noemt, in plaats van gewoon zoals het is, "de naam van de roos.") dat sublieme boek van hermans heb ik eens voor drie euro gevonden in een muf geurende, kartonnen doos in een bibliotheek in hasselt; binnenin staat er gestempeld "AFGEVOERD".)

    het weêr was enigszins drukkend, maar: het regelmatige baden, zelfs met gepynigde rug, is daar een volmaakt remedie tegen. rond zeven uur savonds begon het te slagregenen en bliksemen, en heden, halftien savonds, dampen de natte dennengeuren zeer goed... ik moet "terug naar de natuur"... dat ik antwerpen zo erg ben beginnen minachten, is vooral byzonder jammer, omdat ik antwerpen echt doodgraâg zie...

    
   

win een prys

ik heb in myn leven veel photo's gemaakt, ook van handen.
win een exemplaar van het binnenkort te verschynen "de moord op servais verherstraeten, door dit hier op te lossen;

van wie is welke hand?

jeroen brouwers 

guido belcanto

styn vranken

kris debruyne

willywilly

tel 1. tot 5. van beneden naar boven en geef uw antwoord by 'reacties'

              

-end

afterLink

woensdagbunnie

ook tanja de meyer is
inmiddels gearriveerd in staraja roessa...

prent vd week

state of being, 28 aûgustus 2019

een hittegolf aan het zachte water van staraja roessa, waar dus alles optimaal is; maar wél was er, in de namiddag, een uitgebreide personeels-vergadering by de dovo (zie: photo onder.) opmerkelyk genoeg is onze uurrooster ons nog steeds niet meêgedeeld geworden; dit zal pas voor maandag zyn, maar dat is lastig, want een paar organisatoren willen my boeken in september, en nu weet ik dus nog stééds niet of dat wel kan... de complexe-uitleggingen-met-powerpoint vooraan in de grote aula van de dovo maakten, dat ik my moest inhouden om niet, na een uur en een half, plotseling overeind te komen om myn hand op te steken. "heb jy nog een vraag daarginder? ja?" "ja! ik vroeg my af: wanneer is het dit jaar sportdag!" dit dan toch maar niet gedaan hebbende, vanwege myn lumbago; daarmeê is het moeilyk, overeind te veren. (luv wees my erop dat ik zeg "lumbago", terwyl het moet zyn "lumbago"...)

     druk beginnen te lezen in, en rondom, de max havelaar; jammer dat ik daar in de vacantie niet veel eêr meê was begonnen. wel tof dat ik zo'n grave bibliotheek heb thuis, dat ik daar zomaar een gehele hoop geschikte boeken voor heb klaarliggen...

     hier nu twee weken in de bossen vertoefd hebbende, vragen luv en kikzelf ons weêr af, of we antwerpengrad in wezen nog wel aankunnen. dwz voor myzelf geen probleem maar het eeuwig zich herhalende vraagstuk is of we onze kinderen dit wel willen aandoen; het stikstof, maar veel meer nog de straatagressie; de piepende banden en het schorremorrie àltyd maar. maar: er is geen middenweg; in vlaanderen wonen, doe je oftewel in een doodskist, oftewel in een heksenketel.

    

ik heb erg fyne collega's op de dovo. dit moét ik wel zeggen, doordat verschillenden van dezen, myn blog klaarblykelyk volgen; maar het ding is, dat ik mensen die myn blog volgen, ook altyd automatisch erg graâg mag...

het school tydens een hittegolf

dreamer

een droom duidelyk over zelfvertrouwen. ik bestuurde een gigantische camion, dat was erg fyn om te doen, zelfs als ik ermeê naar gent reed, waar ik in principe niks verloren was. eerder al, aan de antwerpse schynpoort, had ik die camion even geparkeerd zonder hem op de handrem te zetten; de camion begon vanzelf te ryden, alsmaar sneller; omstanders zeiden: die slaat te pletter! maar zelf dacht ik tamelyk beheerst: dit moét my nog lukken! ik sprong achterop het rad rydende vehikel, klauterde naar voren - en stuurde weêr voort.

    in gent bleek deze vrachtwagen abusievelyk geparkeerd te staan by een bende enge misdadigers. toch was ik ook hiervan niet onder de indruk, zelfs niet wanneer de leader of the pack zyn geweer op my richtte; ik sloeg dit wapen gewoon erg snel uit zyn hand (wellicht een nawee van een scène uit de film "deadwood" die ik daags tevoren zag; een boef houdt daarin een jongen gegyzeld, zeggende:"niet schieten of dit jongetje gaat eraan!" maar bullock is daar totaal niet van onder de indruk en schiet die boef simpelweg neêr...)

-end

afterLink

dinsdagbunnie

delilah glorieux

prent vd week

ingezonden photo

door (c) sam cornelis;
"hier zou prince begraven liggen..."

waar was je te maandag

patje van dooren live in staraja roessa. dit was de laatste sessie; het stuk is "af"; nu maar beginnen try-outen... die nu al uitverkochte "de singer" in het najaar, is natuurlyk een goed gezonde druk op de ketel...

staraja roessa

actua

"we kunnen toch niet van buitenlanders gaan verlangen om dingen te kennen die zelfs de gemiddelde vlaming zélf niet kent?" zegt tom lanoye. en zegt byna iedereen. nochtans: dit zou toch juist enorm sterk zyn? als, op een moment, iemand islamabad die hier is komen wonen, aan een boer die is geboren in dessel, kan uitleggen wie reinaert de vos precies is? als een ingeweken turk aan een geboren aalstenaar gaat uitleggen, waarover de kapellekensbaan precies gaat? dat zou aan die inwykelingen toch een gigantische kracht geven?

state of being, 26 aûgustus 2019

begonnen aan m'n voorbereidingen voor de dovo. "de max havelaar", van multatuli. dit is inderdaad fyn werk, dat ik ook gewoon voor myzelf nog 'ns zou hebben willen opbrengen. er nu toch voor willende gaan, om die vyftienjarigen, zelfs anno 2019, dat prachtboek integraal, dwz helemaal, te laten doorlezen. en ook moeten ze een boel data gewoon vanbuiten leren (multatuli geboren: in 1820; congres van wenen: 1815. multatuli naar indonesië: in 1838. de max havelaar verschenen: in 1860. de camera obscura van hildebrand: 1850.) ieder van die leerlingen ook drie alinea's vanbuiten laten leren van het gedicht "saidja en adinda". gedaan met de pret-pedagogie!!

    nu onderwyl ik dit alles noteer, verneem ik langs de radio waarom indonesië van hoofdstad gaat verwisselen; van jakarta, dat ten onder gaat aan uitlaatgassen en springvloed, naar balikpapan, in borneo, waar door die verhuizing de orang-oetan wel gaat uitsterven.

     die lumbago, beter gekend als "het verschot", diewelke my eêrgisteren neêrtrof, zo drastisch dat kik gewoon niet op myn benen kon staan, is met 70% afgenomen. ik kan weêr stappen - maar nog niet touwspringen; wel dansen, maar nog geen disco; snelwandelen - maar nooit meer de hinkstapsprong.

    waar deze camping vorige week werd overspoeld door meisjes, zyn het déze week merkwaardig genoeg byna alleen maar jongetjes. met stokken slaan ze mekaârs hoofd in, met gocarts nemen ze té scherpe bochten.

    het weêr is erg drukkend. voor het eerst deze maand, is het snachts in deze caravan té warm. gelukkig kunnen zwemmen.

dreamer

ongeïnspireerde dromen over niet-ideaal verlopende optredens... de ene keer is het dus weêral een optreden met circus bulderdrang; onze contrabassist, dominique, heeft een liedje geschreven, maar kik zal het zingen; maar: in myn schriftje kan ik, live on stage, de tekst alsmaar niet vinden. in een andere droom kan ik het gedicht "hond vond ons tof" alsmaar niet opzeggen, eerst omdat ik de tekst niet meer weet, later omdat de microphoon te luid staat. toch is het publiek best enthousiast...

-end

afterLink .

maandagbunnie

prent vd week

agenda dees week

maandag 13u: patje van dooren coachen

dinsdag 15u: personeelsvergadering dovo

vrydag 10u: personeelsvergadering dovo

zaterdag 19u: gedichten en gedachten by mensen in emblem, naby lier; geïnteresseerden mail vitalski3@gmail.com

hier ook al vermelden: maandag 2 september:"frankenstein-lezing", voor het eerst mét braeckman en van bendegem, by de humanisten van waver.

waar was je ten zondag

srg en ann op bezoek
in staraja roessa

op weg NAAR de carnival

weggaande VAN de carnival

state of being, 25 aûgustus 2019

ik wilde aan rocco laten zien, hoe je met zo'n stepje door zo'n ramp-parkoers kan scheren. die step is erg klein en dat parkoers byzonder heftig - met als gevolg: het verschot in m'n onderrug. savonds viel dit nog meê, maar in de loop van de nacht werd het tot een afschuwelyke lumbago, en nu ondertussen kruip ik letterlyk als een schildpad door het huis... vreselyk als dit niet snel betert, ik moet onderhand gaan werken en ik wil ook gaan werken...

dreamer

vanwége die lumbago, droomde ik dat ik my kon verplaatsen: door met m'n armen aan een kabelbaan te gaan hangen, zodat m'n onderrug en m'n benen niets hoefden te doen.

column streekkrant editie antwerpen

SKATERS

Ooit kwam ik eens, op café, aan een tafeltje terecht waar ook Wannes van de Velde aanzat, die toen wel volstrekt geen alcohol dronk, maar die toch duidelyk feestelyk gestemd was. Dit voltrok zich in café Den Highlander, in principe het enige Schotse café dat 't Koekenstad, sinds 1988, ryk is, en dat voor Wannes geen vreemde keuze was, gezien zyn grote voorliefde voor de doedelzak. (Ooit viel de politie eens by hem binnen, op zyn mansarde in de Pieter Potstraat. Ze meende daar de onderdelen van een soort hasjiesjpijp in beslag te hebben genomen - bij naêr inzien bleken het de blaasrietjes te zyn voor zyn doedelzak...) Hier nu vroeg iemand aan Wannes, in welke jonge kunstenaars hy het meeste toekomst zag. Eenieder verwachtte dat hy één of andere straatzanger, of volksdichter of Herman Teirlinck-actrice zou noemen, aan welke toneelschool hy immers zelf lange tyd lesgaf. Maar: tot ieders verbazing antwoordden-'ie spontaan:"Ik kyk heel graag naar die snelle skaters, zoals die het stad doorkruisen." En dit was dan nog in de jaren stillekes, lang voordat er sprake was van die perfecte skateramps in Park Noord. Want inderdaad, daar is het vaak een erg fyn spektakel, gratis en voor niks. In tyden waarin muzikanten en aanverwante kunstenaars niet meer virtuoos hoeven te zyn, maar alleen maar "attitude" moeten hebben, doet het deugd om, by die jonge, dappere skaters in Park Noord, nog die goeie, oude drang naar discipline te mogen gewaarworden; volgens het aloude, uit de mode geraakte adagio "oefening baart kunst." Ik hoop dat myn kinderen later ook skaters worden...