einde staraja roessa. we herinneren ons vooral de laat-nachtelyke voort-wandelingen door velden en bossen. de laatste keer, diep in het midden ener pikdonker bos, was ik opeens erg bang geworden; geluiden en geritsel hebbende vernomen vanuit het struikgewas, bedacht ik:"wat, indien zich daar een wilde hond ophoudt? wolven bestaan niet, maar een uitgehongerde hazewind die hier een week of vier geleên zyn baasje is verloren, en my hier nu, in deze manenschyn, te lyf wil komen springen? om een hap uit myn blanke billen te lusten?" volstrékt ongerymd is dit idee dus niét. al was het dus wel, lezers, te laat voor het bloeêrige toeslaan van de kempische mythe genaamd "de tien-uren-hond..."
voorts toch weêr verrassend langdurig bezig geweest met het laden en lossen van zwembanden, gsm-laêrs, stapschoenen, dozen ryst, dekens en lakens, in tweeën gevouwen koersfietsjes en nog méér ongein. myn geknelde rugspieren daarby ook geen gelukzalige luxe, al zeker niet by het zestien malen beklimmen en afdalen der trappen in ons tehuis...
dat tehuis, antwerpengrad-noord, waar willy vandersteen nog heeft gewoond toen hy veertien was, ligt er mooi by, een waarachtige residentie...
morgen vroeg op - voor de dovo...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten