ONS FEUILLETON

HET SECRETARIAAT

- passionele thriller

in onzegbaar aantal

soms érg korte afleveringen -

door (c) don vitalski

wat voorafging: jonathan druyts is verwond op een feestje gekomen, en wordt daar nu verzorgd in de keuken door een zekere zoé. dan voltrekt er zich een ontploffing.

AFLEVERING 7.

zy drukte zich op met een zucht, om vervolgens haar vriendinnen naar buiten te volgen. waarna ook jonathan druyts er niet veel beters meer op wist, dan daar nu ook maar 'ns een kykje te gaan nemen. al sprak dit, beste lezers, verre van vanzelf! hy had overal pyn, en overnieuw was daar, voor zyn geestesoog, die rare, ongrypbare herinnering aan het park daarstraks; wat kon daar gebeurd zyn? hy kon daar toch niet écht, achter het struikgewas, zo'n reusachtig, maar kinderachtig uitgetekend soort van horror-monster zyn tegengekomen?

    in de drukke, rokerige, geheel overhoop liggende salon zag 'ie een mens op zyn rug op de grond liggen - het was, zag 'ie, de slungel in het palmbomen-shirtje, dwz de jongekerel die hem daarjuist had binnen gelaten. overal rond hem, op het tapyt en op de stenen vloer, vloeiden-er bloed uit hem. verscheidene stemmen verklaarden:"hy is dood!" "hy leeft niet meer!" "bel meteen een ambulace!" en ook:"haal alle drugs hier weg!"

    zoé, die niet veel méér scheen te kunnen verzinnen dan de rest, beende wat weg en weêr, net zolang tot ze onze held in de deur-opening zag komen te staan. "er komt een ambulance," aldus kwam ze dit tegen hem zeggen. "maar," zei ze, "niet alleen voor hem. jy moet dan ook met ze meê."

    "wat is hier gebeurd?"

    "te dom voor woorden."

    "maar wat dan wel precies?"

    "ach, niks! hy wilde voor zyn vrienden, zeggen ze, een hot knife prepareren."

    "wat is dat dan? wat is een hot knife?"

    "een handige manier om drugs te inhaleren," zei iemand anders. "maar," zo ging die andere voort, "daar heb je vuur voor nodig."

    "en," zei zoé. "in plaats van gewoon maar, in de keuken, het gasfornuis, heeft hy dit kunstwerk hier willen gebruiken..."

    met de punt van een voet verwees zoé hem naar een kleine, maar grimmig glimmende fles butaangas, die daar op de grond lag. de fles was beschilderd als een stuk porselein, met een erg kitscherig, krullerig zeelandschap in delfts blauw.

    "ga maar gauw weêr ergens zitten. wees maar bly, je gaat meê naar het east riding hospital."

WORDT VERVOLGD