ik kwam in de voormiddag in myn kamerjas beneên in de living. met zyn rug naar my toe, zat rocco james conan daar in de zetel, te gamen. ik mompel: "goeie middag, rocco!" hy draait zich om, en nooit eêr in myn leven zag ik opeens een mens zo erg radiëren; zyn engelachtige, lang-korte haar, perfect in vorm, byna bovenaards glimmend; zyn immaculate vel, zo volmaakt zacht als de lucht zelf, by de mooiste lieve glimlach die je ooit zag verschynen in zyn goddelyke gelaat, als de definitie van "spontaan", onder zyn onsterfelyke kleine, mooie, glimmende twee oogjes, terwyl ie met veel aandacht zachtjes terugzei: "goeiemiddag, papa!..."
vlug eventjes naar de keuken - de duizelingen van liefde weêr van my af koffiënd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten