7.
Terwijl, op een abstracte manier, de werken aan mijn ideale keuken vorderden, werd ik toch aldoor zeer netjes uitbetaald. 5.000 euro netto per maand, steeds op de eerste dag van de maand, dat was niet slecht en ik had het al wel eens ànders geweten. Op een ogenblik riep de opdrachtgever me bij zich, de frivole Yorek. In deze zelfde stad van doldrieste ondernemers, was hij een jaar of twee terug ook nog eens aandeelhouder en medebestierder geworden van een grand hôtel op de Malaya Dimitrovka Ulitsa, het fameuze Hotel Angleterre, te vergelijken met de Waldorf Astoria in Amsterdam. Zelfs Yorek vond de verbouwingen aan de Terra Cotta onderhand wat lang beginnen duren; "We gaan je inzetten in het restaurant van de Angleterre." "Is daar dan niemand, op het moment?" "Toch wel," zei Yorek. "Maar - da's een apart, en best wel zeer grappig verhaal..."
Dat verhaal dat hij zo grappig vond, ging over het volgende. Met veel moeite en aandacht hadden Yorek en de zijnen speciaal voor deze keuken, een gloednieuwe chefkok aangetrokken; het betrof echter niet écht een chefkok, want die man had met keukens nul ervaring. Ze hadden hem, met andere woorden, tot in de puntjes helemaal moeten opleiden, en daar hadden zij zich kosten noch moeite voor bespaard. Op den duur was die chefkok een échte chefkok geworden, en zelfs een buitengewoon goede, als ik het relaas mocht geloven.
Van de ene dag op de andere, echter, had die nieuwe chefkok zijn schort uitgetrokken en over het droogrek gehangen; hij pakte het vliegtuig in de vlieghaven van Sint-Petersburg, om met de Noorderzon naar London te verdwijnen. Al na een paar dagen was ie daar goed aan de slag, in een restaurant in het financiële district van London. Maar de Russen waren hem daar op een avond komen terugvinden. Die man was hun investering. Hij kreeg een zachte, voorzichtige tik van ze cadeau, werd in het koffer geduwd, en stante pede teruggebracht naar Sint-Petersburg. Daar stond ie nu als vanouds aan de fornuizen. Op het moment was ie aan het koken voor President Bush en voor de piepjonge Putin; kroketten en ravioli, dat was Putin zijn lievelingsgerecht."
"Wat heb ik daar dan meê te maken?"
"Hij is vast wat in de war, die kok. Hij zal vast wat versterking kunnen gebruiken. Net zolang," zo was de afspraak, "Totdat de Terra Cotta klaar zal zijn."
Aldus geschiedde.
Die chefkok in wie ze geïnvesteerd hadden, was inderdaad tamelijk subliem, al was het niet moeilijk om hem nog vanalles bij te leren. Hij maakte goeie ravioli, hij moést wel, de jonge Putin had er in eigen persoon voor had gezorgd dat overal in Rusland de Italiaanse keuken werd opgewaardeerd, Italiaans is Europees, en dus de norm. Terwijl een zevenkoppige, afgevaardigde lijfwacht er met kalashnikovs in de hand op toe stond te zien, nam ik waar hoe die verdomde chefkok op geniale wijze zijn bloem stond te kneden, met water en olijfolie; kneden en laten rusten, kneden en weêr laten rusten; net zolang tot de stukjes deeg elastisch werden als dumplings, en je er àlles meê kon doen. Maar: hij deed er nooit garnalen in. Wel byvoorbeeld zeer goeie varkenswangen, maar nooit garnalen. "Probeer dat eens?" "Oui Chef."
Tegen iedere Europeaan was het altijd maar van "Oui Chef"...
TO BE CONTINUED
Geen opmerkingen:
Een reactie posten