gast-auteur

HET GEVAAR LOERT IN MOMBASA

van onze correspondent in de jungle robertus baeken

wat voorafging: Geïnspireerd door een beroemd ontdekkingsreiziger besluit onze held een in Afrika vermiste landgenote op te sporen. In Mombasa komt hij in contact met de Swahilisprekende Duvel, die hem, met zijn veertigkoppige expeditie, zal vergezellen door de jungle.

aflevering 25

Wat vriendelijk dat de joelende Sukkeluu’s die zware draagstoel van ons overnamen! Want we hadden zoals later bleek, nog een halve dag te gaan vooraleer we in het donker hun Sukkeluudorp bereikten. Wellicht zouden zij daar morgen met een even joelend als beleefd en vriendelijk gezicht feestelijk onze hals afsnijden, ons doodknuppelen, vierendelen, met één been aan de hoogste top van een boom ophangen...

   ‘We moeten zo vlug mogelijk ontsnappen,’ fluisterde Duvel klappertandend. Waarschijnlijk werd zijn onooglijk, egoïstisch hartje diep van binnen door dezelfde vrees beklemd. Ik vroeg me af waarom hij fluisterde, want hij uitte zich in het Nederlands. ‘Zeg hen dat… dat je dringend moet plassen.’

   Wou Duvel tijdens het door mij veroorzaakte oponthoud stiekem de halve fles rum soldaat maken? Wou dit Samsonnetje in zijn reistas snel op zoek gaan naar het door hem weggestopte, vlijmscherpe giraffekaakbeen? Ik wist echt niet waar hij op aanstuurde. Alleen, voor mij waren alle middelen goed. Hoeveel stoute handjes er ook zouden vallen, dit keer zou elke in zijn eer gekwetste Belg het oogluikend door de vingers zien.

   

Ik bleef staan. En in een taaltje dat zelfs de achterlijkste Sukkeluu kon begrijpen, opende ik mijn gulp en wees naar een verlaten, door giraffen kaalgevreten baobab, wat verder. Opdat ik niet zou ontsnappen, volgde het hele gezelschap me joelend naar de boom. Door hun nabijheid zag ik me wel genoodzaakt het niet zo ontwikkelde pietje van een gewezen boekhouder aan de hete Keniaanse openlucht bloot te stellen. Na dat urenlang van zwetend gezwoeg met de draagstoel was het weinig evident nog een paar druppels uit mijn blaas te persen. Mijn joelende begeleiders gingen met zijn allen rond mij staan, hielden eventjes op met joelen en deden precies hetzelfde; met dit verschil dat zij onderuit hun voorste luipaardschaamdoekje een reuzekanjer tevoorschijn haalden. Opdat die overdreven spetterende Sukkeluu’s het urine kotsende, halfdode vogeltje achter mijn hand niet zouden opmerken, schoof ik nog wat dichter naar de boom, wat niet hielp. Eén nieuwsgierige Sukkeluu had mijn tekortkoming opgemerkt. Bij de volgende tel stonden ze met zijn allen dubbel geplooid. Over het beschamends dat er verder gebeurde, wil ik voor geen geld uitweiden. In elk geval had het lang geduurd eer die jongens bijgekomen waren. Voor Duvel lang genoeg om er met zijn persoonlijke fles vandoor te gaan.

   Van mening dat mijn gezel zich tussen de bagage had weggestopt, opende de Sukkeluu’s zijn reistas. Daar vonden zij naast het giraffekaakbeen en zijn door het olifantsjong besmeurde hemd nog twee tussen een massa vuile sokken weggestopte flessen rum. Het waardeloze giraffekaakbeen gooiden zij in een kloof aan de voet van de Kilimanjaro. Jammer! Daarentegen werden de flessen met veel gejuich ontkurkt en aan de mond gezet, zodat het gejoel weer kon beginnen. 

   Was Duvel stomdronken? Of had de sukkel, zoals hij me nadien verklaarde, heus zijn rechtervoet omgezwikt? Tegen de eerste hellingen van de Kilimanjaro vonden de bijna uitgejoelde Sukkeluu’s hem languit snurkend op het zanderig, mulle olifantenspoor. De bofkont werd gelijk, bovenop onze materialen in de draagstoel gelegd.

    Sukkeluudorp stekedonker. Sukkeluudorp muisstil. Niet joelen. Sukkeluukindjes slapen. Sukkeluukoppensnelvrouwtjes morgen dolblij. In afwachting één stomdronken indringer en één indringer met dood vogeltje in pikzwart hok gegooid. Volgende dag Sukkeluuhoofdkok met vriendelijk gezicht de een na de ander lekker keel afsnijden, vierendelen tot in de vierde macht en voor één keer niet aan de hoogste boom ophangen. Afkoken of beter: roosteren. Oppeuzelen.

Wordt Vervolgd