state of being, 27 september 2020

zoals altyd sinds de eerste september van dit jaar, was ik rond acht uur smorgens al uit bed - na, op dat moment, reeds een goed halfuur te hebben wakker gelegen bovendien.

    formules om de dag aan te pakken werken doorgaans niet; gisteren was ik meteen aan de slag gekund voor "de kempenkrak - live", met een frisse ochtendgeest in de zetel, maar juist daarom kon my dit vandaag kennelyk niet opniéf lukken. je hebt dat byvoorbeeld ook met muziek: op de heenweg met de fiets ergens naartoe, heb je een bepaald album op liggen, en vind je die muziek extatisch mooi; na een vergadering en/of een boodschap die gedaan moest worden, fiets je terug naar huis, en leg je dat album opnief op - maar: de magie werkt niet meer, einde van de pret. (ik haat het woord "album" voor elpee of cd ("album" is een anglicisme - maar okay, niet dààrom), maar omdat het nu over muziek gaat op spotify (eigenlyk op  tidal, zelfs), is "elpee" toch ook niet bevredigend ("elpee" associeer ik met toch vinyl...)
    goed, uiteindelyk toch aan de slag geraakt. behoorlyk gedurig, zelfs. tussendoor ben ik ook myn debuutroman uit 1999 lichtjes aan het herwerken; "het huis met het jachtgeweer", iedere dag een klein hoofdstukje...

    in de namiddag een gig gaan presenteren op linkeroever, op een scheldapen-achtig, kunstzinnig oord genaamd "minigolf beatrys". een heerlyke plek, van een genre dat in antwerpengrad stilaan zeer schaars is geworden: bric-a-brac van geverfd hout, in distels en gras, een beetje tydloos en anti-commercieel. in dorpen krygt een mens grys-met-zilver haar van zo'n sjofele, door gas verwarmde scoutslokalen, maar in 't stad zyn ze een verademing.
    "ik heb in jouw dagboek gelezen," zei geert gielis, die hier present was. "jy werkt de laatste tyd alleen maar, heb ik de indruk." "maar dat is altyd al zo geweest. niet alleen de laatste tyd. ik werk altyd alleen maar, ik kan niks anders."

    het was een druilerige dag, maar juist tydens die openlucht-gig brak daar een prachtige zon helemaal door. pas toen kik weêr naar huis kon fietsen, was er net een heftige wolkbreuk...