parlando van een chefkok

exact tien jaar geleden noteerden-ik hier op deze blog een veertigtal afleveringen van het boek in worden, "opkomst en ondergang van frederik sommeville", mémoires van een chefkok in antwerpen, zuid-frankryk, Sint-Petersburg en de gaarkeukens van het hellevuur zelf. je kan deze terugvinden door in de zoekfunctie van deze blog in te typen "parlando van een chefkok". uiteraard gaan jullie dit niet doen, maar simpelweg hier weêr aanhaken...

dit zyn pretentieloze voor-schetsen van kladnotities uit het schriftje...

1.

De eenentwintigste eeuw was bezig. Ik werkte intussen als chef de cuisine in een prachtige zaak genaamd de Flamant Dining op Kipdorp. Goed mogelijk was dit de beste job van mijn gehele leven. M'n overste was oké, een zekere Geoffroy, bij nader inzien de enige overste ooit met wie ik nooit één halfuur ruzie had. Dat alleen al, was een enorme verdienste.

    De chef die aan mij voorafging had er een boeltje van gemaakt, een chaos die vierkant draaide, en die dus nauwelijks enige klandizie lokte. Kort nadat ik er, inderhaast, het roer overnam, vonden de Louis Vuitton-madamen er hun weg naartoe; ik wist ze binnen te halen, zuiver met mijn salades. Dat waren echt niet de eerste, de beste salades! 150 man per dag kwam ervoor langs, we hadden nooit genoeg, het was meteen alle hens aan dek.

    van 's morgens tot 's nachts draaiden er in de keuken acht mensen op volle toeren. Eerst waren het er vijf, maar een paar weken na mijn komst was er versterking nodig; een snellere souschef, twee extra afwassers.

    Ik had de tijd niet om te begrijpen dat ik gelukkig was. Maar er was geen reden om hier ooit nog meê op te houden.

    Begin februari 2001 kreeg ik telephoon van een zogenaamd headhunter's bureau in Berchem, een kantoor dat zich helemaal specialiseerde in quality seeking in de horeca. De wereld der chefkoks is niet groot dus uiteraard was ik gekend. Vooral sinds mijn terugkomst uit Zuid-Frankrijk, daar had ik definitief mijn medailles binnengehaald, maar méér nog daarna, met mijn avonturen in Italië (die vallen evenwel buiten het bestek van dit boek, omdat mijn uitgever er geen tijd voor heeft "Een andere keer," zegt hij kort...)

    Het headhunter's bureau bleek mijn profiel helemaal te hebben gedoublecheckt, om mij nu te komen te vertellen, dat ze op een zekere vacature voor me aasden, een eethuis in het verre buitenland. China, Japan? Neen - Rusland. Sint-Petersburg. "Heb je daar interesse voor?"

    Ik kon niet stilzitten, ik kon nooit genoeg hebben aan wat er voor handen was. Een halve week later zat ik met die mensen uit Berchem op een bureau, bezig om, over de telephoon, een honderd pagina's tellend contract te bespreken, tot in de allerkleinste lettertjes.

    Achteraf gezien natuurlijk belachelijk; in Rusland gelden die kleine lettertjes voor geen snars. Ook de grote letters stellen er niks voor. Voor een contract kan je in Rusland nog geen schotelvod inruilen. Maar dat wist ik toén nog niet.

WORDT VERVOLGD

flamant dining heden,
uiteraard 100% anders dan toén