lotte
de programmatrice
van onze gevangenis-optredens
geflankeerd door steven van gool
dinsdag 30 november 2021
dakkan / dakkanni
dakkan: ineens een vulcaan-uitbarsting middenin het koninkryk belgië.
dakkanni: bart de pauw als stand-in voor de geschrapte gigs van marilyn manson.
pech en geluk
pech: de onovertrefbaarheid van de verslavende aantrekkingskracht van gamen voor kinderen.
geluk: een paar totààl rustige dagen voor de boeg.
onderschat /overschat
onderschat: sam wauters, de zanger.
overschat: het idee dat artiesten of mensen in het algemeen überhaupt overschat zouden kunnen worden.
naar waarde geschat: ron asheton.
alternatieve feiten
2. de revival van maja de by dateert van 1975, door de japanse tekenfilms, van 1977 tot 1983 heruitgezonden door de k.r.o.
3. in die tekenfilms heeft maja maar één paar vleugels in plaats van twee; het dier daarmeê minder gelykend op een by dan wel op een zweefvlieg.
4. die waldemar bonsels schreef nog andere boeken ook, onder andere byvoorbeeld "eros en de evangeliën". hy was een rabiaat antisemiet en bejubelde het nazi-regime tégen het jodendom, die voor hem een "vergif" waren in de duitse cultuur.
citaat vd dag
horatius (65bc-8ac)
slimmeriken laten zich door het noodlot leiden, dommeriken laten zich door het noodlot worden meêgesleurd...
ranking
TOP 10
beatles-songs
1. you're going to lose that girl
2. she came in through the bathroom window
3. here comes the sun
4. girl
5. don't let me down
6. julia
7. octopus's garden
8. when i'm sixty four
9. something
10 blackbird
waar was je ten dinsdag
ditmaal die van merksplas.
derde keer goede keer. de eerste gig had geen vorm, de tweede ging echt een pak beter; deze van vandaag, was een volstrekt schot in de roos.
met een zeer onderlegd publiek, waardoor het optreden tot een soort dialoog werd, zonder dat er spanning verloren ging.
tof.
wy allen die "vry" zyn - die hier na zo'n optreden weêr buiten mogen -- be happy!!...
state of being, 1 december
vroeg overdag. pas straks, in de middag, naar die gevangenis-gig uitrukken. doch in die paar vrye uurs nu voor de boeg, weinig kunnende uitsteken. misschien toch éventjes het nero-verhaal... catharina, de weduwe van marc sleen en beheerster van diens nalatenschap, heeft me gisteren, na lezing van myn schetsen tot dusver, uitgebreid te verstaan gegeven dat ik "goed bezig" ben, zodat ik er met aangezwengeld zelfvertrouwen weêr tegenaan kan.
rocco james conan ligt hier naast my, ziek in de zetel, met keelpyn, het geel-syndroom en koorts-hallucinaties. het regenweêr is genadeloos. de zuid-africaanse variant rukt op. van "the tiger king" is aan een tweede seizoen bezig, naar het schynt.
dreamer
ik reed met een enorm grote autobus annex vrachtwagen. er was wel een soort co-chauffeur (s), maar toen ik op een moment eventjes achter het stuur in slaap viel en weêr wakker werd, toch niet meer. "je kan het wel," zei die co-chauffeur maar dan aan de zykant staand op straat. de bus zat vol kinderen, onder anderen myn eigen kinderen. ik wist het verschil niet meer tussen de rem en de koppeling en het gaspedaal. dan kwamen we, middenin de stad, by een extreem steile helling; gewoon hopen dat we niet voorover zouden slaan. het kwam echter tot een goed eind.*** arriverend by een vacantieverblyf waar ook vermoeiend veel kinderen waren. er was een boekenkast: die zo klein was: dat er maar één boek in paste, als in een magnetische houding.
gast-auteur
ALS EEN JONGE VROUW
door Robertus Baeken, vanuit de aardbeienvelden
130. - laatste aflevering
Ik zie jou daar nog staan op die vernissage. De enige die oog had voor mijn vertwijfeling.’
‘Nee! Dat realiseerde ik me pas toen je ijlings wegliep.’
‘Een schrijver schept de mensen naar zijn beeld en gelijkenis,’ zegt Mieke. ‘Niettemin is hij geen alwetende. Is de hemel hierboven leeg? Ik heb het niet over de sterren. De eeuwige twijfel, begrijp je?’
‘Leeg of vol: wij bestaan! Dit buitengewone feit valt niet te ontkennen.’
‘Ik ben maar een gewone aardbeienplukster… Nadenken, dat is niets voor mij!’
De man tilt de bak met zwier omhoog. ‘Deze aardbeien ruiken en ogen overheerlijk: dat is alles wat ik op dit moment met zekerheid kan zeggen. En waarom zou het met aardbeien anders gaan dan met gevoelens of gewaarwordingen: zien is weten. Zo eenvoudig is dat! Tot een volgende keer!’
Weer bij de auto zet de man de bak achteraan in de bagageruimte. Voorin zit een dame. Als hij naast haar plaatsneemt, ziet Mieke haar mond bewegen. Misschien vraagt ze: ‘Wie is dat aardbeienplukstertje? Ken je haar?’
Dan komt het antwoord van de man, - want Mieke ziet dat hij ook iets zegt. ‘O, ik ken haar slechts oppervlakkig. Vroeger kwam ik haar wel eens tegen. Zij was verloofd met de jongste van Beaumont, met wie ze elke morgen naar school reed. Maar vorig jaar is die jongeman met een dronken kop achter het stuur van zijn deux-chevauxtje in het kanaal gereden. Weet je nog?’
‘Was hij die blonde kerel met brilletje?’
‘Juist! Vreemd, hoe een dubbeltje kan rollen… In ’t najaar is het meisje met zijn broer getrouwd. Martin Beaumont, tuinder.’
Mieke ziet de auto in de bocht verdwijnen. Ja, zo gaat het, denkt ze, de woorden van de man overwegend. Ik moet me niet van den domme houden. Het leven gaat door, ondanks Francis’ waarschuwingen. Nu is hij dood. Berthe is dood. Zoveel mensen, zoveel gezichten en verzonken werelden in mij. Mijn leven dat door een oceaan van dood omgeven wordt. Blinde handen tasten de omgeving af, grijpen zich vast aan een onbekende binnenkant en vinden een wonderlijk eilandje van naamloze gewaarwordingen, zo klein, zo naakt, zo kwetsbaar als mijn eigen zoontje.
‘Morgen zullen we allemaal doodgaan!’ had Francis georakeld. ’t Is waar: elke blik, elke aanraking, elke kus, is tegelijk een afscheid. Toch belet niets me te zingen, noch tegen beter weten in alle dood te ontkennen!
maandag 29 november 2021
pech en geluk
pech: myn tas vergeten in die broodjeszaak, morgen terug daar naartoe om die te gaan halen.
geluk: luv herstelde de deurklink van de machine-kamer (omdat ik dat zelf niet kan.)
onderschat / overschat
onderschat: onze tolerantie tegenover de serial-killer putin.
overschat: karel de grote.
naar waarde geschat: de tiger king.
het mindere detail
doctor who
de stripverhalen rond doctor who zyn van een zéér wisselend niveau; de boekjes van tekenaar christopher jones, bvb deze "operation volcano", behoren zeker nog tot de betere versies;
doch hier links: alwéér die ondraaglyke kykrichting; dat mannetje rechts moét naar dat vrouwtje links kyken, zéker als ze staan te praten met elkaâr, en behalve als dat mannetje byvoorbeeld, op dat moment, ergens van opkykt.
dit is vooral altyd zo onvergeeflyk, omdat het toch helemaal niet moéilyk is om die twee puntjes op de juiste plaats te zetten??
uit het schriftje
hoewel ik een groot fan ben van de byna dagelykse podcast van maarten van rossem, is hy toch, in de loop der afleveringen, van "historisch specialist" beginnen af te zakken tot een soort van "opa vertelt". vooral in zyn reeks over kinderboeken springt de informatie echt niet verder meer dan "dat is echt een ongelmoflyk mooi boek", "het is toch wel spytig dat mensen die boeken niet meer lezen", "franquin is een erg goeie tekenaar" - jaja, opa...
voorts is het ook zo dat extreme meningen vaak een signaal zyn van een extremer gebrek aan kennis van zaken. vooral juist wanneer mensen bepaalde dingen heel erg ophemelen.
een écht terzake doend criticus moet eigenlyk alles even goed vinden, zelfs wanneer hy terloops ook op brol, fake of charlatanisme wyst.
ten slotte erop wyzen: ook "satire" wordt erg dikwyls gebruikt om een gebrek aan eruditie te maskeren. zoals deze week vincent byloo, die, in een krantencolumn, goedele liekens ervan beschuldigt, als parlementslid veel te weinig werk te verrichten; in een reactie toont liekens aan dat die bewering niet klopt; repliek van byloo: "dat was satirisch bedoeld".
vind ik niet leuk. een satiricus moet juist éxtra goed op de hoogte zyn. een satiricus moet juist éxtra hard de waarheid spreken.
(ik ben heel erg fan van goedele liekens. vroeger jarenlang juiste niét, maar na één enkele, kortstondige ontmoeting met haar juist wél; die kwam echt enorm mooi uit de hoek en deed myn mening ogenblikkelyk 180 graden draaien.)
(vlaamse recensenten zyn er doorgaans byzonder slecht in om hun mening te herzien. terwyl dat juist de hardcore van hun business zou moeten zyn.)
@the movies 1/5
hier ben je nu eens écht een vlieg op de muur... je hoeft geen "fan" te zyn, dat voyeurisme op zich is attractief... tezamengerekend met het feit dat je ook geen fan hoeft te zyn om hier de meer objectief historische betekenis van te onderkennen.
waarom je het na een halfuur telkens eventjes moet afzetten: je krygt letterlyk jeuk van die deprimerende, ongewassen kapsels, en je krygt ook een voos gevoel als je ziet hoe àlle deelnemers in diezelfde mal zitten geprangd - dat stoffige, wollige en bedampte; van die, alles by elkaâr, volstrekt verlammende mode. ontstellend wat voor kuddedieren we zyn, ongetwyfeld zal dat met een terugblik in de toekomst ook gelden voor onszelf in 2021.
hoe je moet kyken: ogenschynlyk gebeurt er helemaal niets; juist daarom werkt de serie niét als je er achteloos naar kykt, tydens de vaat of onderwyl je, tussendoor, allerlei sms'jes zit te versturen. je moet kyken met de strakke, overspannen blik van de maniakale voyeur. dan kyk je op twéé niveaus: de details van de oogopslagen en de kleine gebaren die àlles zeggen over de verhoudingen onderling - én het ongemeen clevere werk van de hedendaagse monteurs, die op een heimelyke manier toch wel, uiteraard, een interpretatie pushen - en die vooral, wat het zo goed maakt, een verhààl vertellen.
@the movies 2/5
ja, ze zyn een groep; maar de manier waarop mccartney van begin tot eind de lakens uitdeelt (als enige met een echte visie) doet meer denken aan een dictator als prince, die zyn personeelsmuzikanten een geldboete uitdeelt als ze een akkoord spelen dat hem niet aanstaat, dan aan een échte groep. dat is toch echt verbluffend. temeer daar dat gezag duidelyk niet van zyn ego uitgaat maar wel van zyn virtuositeit, misschien niet als muzikant (daar heb ik geen idee van) maar absoluut als liedjesschryver en -interpretator.
tussendoor wordt er naar myn eigen, kleine meninkje wel flink wat vervelende muziek gespeeld ook. by één voorbeeld: die oneindig langdradige outro van "hey jude" - daar spring ik van door een venster. maar net zo terloops passeren dan ook al die totale klassiekers de revue; de trivialiteit waarmeê dan zomaar eens eventjes "let it be" wordt ingezet, tussen één boterham en één koffi door, dat is toch echt crazy.
dus inderdaad is dat allemaal mccartney wat de klok slaat - maar, opnieuw myn eigen belevenis: kippenvel kreeg ik dan toch wel pas wanneer daar een echte lennon-song wordt ingezet: "across the universe". terecht vond hy dat zelf een van zyn mooiste songteksten ooit;
Words are flowing out like endless rain into a paper cup
They slither wildly as they slip away across the universe
Pools of sorrow, waves of joy
Are drifting through my opened mind
Possessing and caressing me
@ the movies 3/5
de balans rond yoko ono is ingewikkelder dan jy zegt. gefilmd van over de schouders van de drummer kryg je inderdaad de mazelen van haar zuivere aanwezigheid. met haar briefjes, haar ritselende boekjes, haar nagelvyldery. anderzyds moet gezegd: ze zet zich inderdaad wel middenin de groep, bwrwah - maar ze zegt nooit iets, ze moeit zich niét, toch niet dààr, toch niet onmiddellyk.
anderzyds: wanneer één lid is opgestapt ("ik stap uit de groep") en de verveling en radeloosheid de pan in slaan, waarna de rest van de band aan het trashen gaat, dan wél staat dat mens ineens, gillend, achter de microphoon; wat antropologisch erg logisch is maar wat tegelyk aantoont dat ze toch wél een bedreiging is, toch wél klaar om ieder moment, meteen als de dyk breekt, het huis ongegeneerd te overspoelen.
maar ik geloof toch haar eigen verhaal hierin, namelyk dat het john lennon was, en niet zyzelf, die persé eiste dat ze aldoor present was. en: in acht genomen de totààl maar dan ook totààl excessieve levensomstandigheden waarbinnen die mensen toch enigszins 'normaal' moesten zien te blyven, moet toch echt wel gezegd dat het dan éigenlyk nog wel meêvalt. dwz: eisen dat je vrouw steeds by jou is - als dat àlles is waarmeê jy "weird" bent, binnenin jouw volstrekt extra-ordinaire bestaan? dan had het toch echt wel nog een serieus pak erger gekund.
als ik byvoorbeeld mccartney zou zyn geweest: ik zou dit niet hebben overleefd zonder dat mens toch wél, op een ogenblik, met een microphoon-statief te lyf te zyn gesprongen. maar nu, een halve eeuw later: zonder die chinese daar aldoor meê in beeld, als een oosterse soort van chucky, was dit zuiver photografisch toch maar één band uit de miljoenen geweest; die ono die daar zo byzit, is wél, to say the least, een TRADEMARK.
@the movies, 4/5
de songs van "abbey road", dan ook nog supervers in hun vingers, komen het mooist aan het oppervlak.
"abbey road" is hun beste plaat ooit, denk ik, al ben ik geen kenner.
@the movies, 5/5
de écht erge dingen zyn de figuren als regisseur lindsay-hogg (zie: hier links in het midden), en deze soort van rondhangers maal zes. de paradox, uiteraard: als hy er niét was geweest, dan had deze film niet bestaan. maar net zo lief: àltyd als hy de muzikanten aan hun kop komt zeveren, ook wanneer ze lekker aan het jammen zyn, is fenomenaal storend - wegens telkens ondraaglyk dom, bovendien. àlles dat hy zegt komt dom over ("het optreden moet goéd zyn! jullie zyn niet zomaar de eersten de besten! dus: als we het doen, moet het heel goed zyn! we moeten zorgen dat het heel byzonder wordt,"- etc etc etc; oneindige luchtverplaatsingen. raar dat ze hem niet gewoon een mep hebben verkocht.
voorts lykt dat manusje-van-alles genaamd "mal evens" (zie: onder) wel een goeie, slimme gast te zyn geweest - maar zyn kapsel en zyn bril zyn ook echt té nerdie!!...
al het circus-gedoe, alles dat niet de muziek zélf is, is ronduit ondraaglyk in dit universum. dan sta je aan dé top van de wereld - en loop je rond in een soort psychiatrisch gesloten centrum...
gast-auteur
ALS EEN JONGE VROUW
door Robertus Baeken, vanuit de aardbeienvelden
nota: niet de aflevering van gisteren, maar déze aflevering is de voorlaatste; dwz. dit hier is de aanvang van de tweedelige "coda".
129
Ruim een jaar later, zowat eind augustus. Het is een hete dag en Mieke zit op beide knieën in het open veld, slechts gekleed in een dun bloesje en een afgedragen linnen broek. Links en rechts lange aardbeienbedden waarvan de vruchten snel moeten worden geplukt en naar de veiling te Hoogstraten gebracht. Gister had een zware regenval een deel van de oogst verwoest. Vandaag zou de ongenadige zon een al even grote ravage aanrichten. Mieke laat de kwetsbare vruchten handig en met ongelooflijke vlugheid in de kartonnen bakjes terechtkomen.
Aan de rand van het veld, waar de bomen een schaduw werpen, ligt haar kleintje rustig te slapen. Hoewel er nog veel te doen is, staat Mieke vaak bij het reiswiegje te kijken. Er gaat dan altijd een vreugdekreet door haar heen, maar nooit zonder ook een spoortje van verdriet. Niet dat zij aan het verleden denkt of bang is voor de toekomst, nee. Zij bestaat als iemand die door vaandelvlucht heeft overleefd. Het lot heeft het zo gewild. Zij weet zelf niet waarom, of welke zin het zou hebben, maar zij leeft verder. In haar is een onbekende macht die wil dat het leven doorgaat.
En op zo’n dag stopt daar de groene combi van een koper. Mieke vermoedt iemand met een groot gezin, die een voorraad jam wil aanleggen. Terwijl de man met een lege bak in haar richting komt, krijgt zijn gezicht iets bekends. Mieke plukt verder.
‘Tien kilo aardbeien, alsjeblief!’
‘Kom!’ Mieke leidt hem naar de balans waar ook het wiegje staat. Zwijgend begint ze de vruchten af te wegen. Zij laat niet merken dat ze de man die er even zwijgzaam op staat toe te kijken, heeft herkend. Tenslotte is hij een vreemde. ‘Vierhonderd frank, mijnheer!’
De man grijpt zijn portefeuille en laat een vriendelijk lachje horen. ‘Ha, hier werk jij tegenwoordig! Ik was je de laatste tijd uit het oog verloren. Je bent een tand kwijt, zie ik.’
‘Ik heb wel meer verloren…’ lacht Mieke. ‘Maar ook veel gewonnen!’ Haar blik maakt hem opmerkzaam op het wiegje.
‘Ja, zo gaat dat…’ zegt de man, haar vier bankjes overhandigend. ‘Het leven gaat door.’
Als hij op het punt staat de volle bak van haar over te nemen, komt Mieke met iets anders voor de dag. ‘Ik heb op de tv gehoord en gezien dat jij personages verzint, - op papier, - waarna ze hun eigen leven gaan leiden… Lijkt me moeilijk!’
‘Moeilijk wil niet zeggen: onmogelijk!’
‘Dat is waar!’ zegt Mieke, van de gelegenheid gebruikmakend om de romancier weer aan het woord te laten. ‘Want je kunt die personages toch niet iets laten doen dat ze niet zelf willen?’ Haar vraag is er eerder om hem verder aan de praat te krijgen, dan uit belangstelling voor de techniek van het schrijven. De meeste verhalen komen haar als pure nonsens voor.
‘Vanzelfsprekend!’ antwoordt de man, met een gezicht waaruit zij opmaakt dat haar vraag niet zo gek was. ‘Zij handelen als het ware zelfstandig. Toch overkomen hen ook allerlei toevalligheden: vaak zelfs avonturen die ze niet gewild hebben. Zo gaat dat ook in het echte leven. Zoals mijn personages, weet ik niets op voorhand. Pas achteraf wordt de gehele samenhang duidelijk. Dan zie ik dat hun lot, in weerwil van alle voor- of tegenspoed, af te leiden was van hun karakter, dromen, verlangens; van hun omgeving ook, ja van alles waarmee ze te maken hadden.’
WORDT VERVOLGD...
zondag 28 november 2021
agenda dees week
te vrydag 3 december: "de kempenkrak" live in cc tessenderlo
te zaterdag 4 december: "beuling met appelmoes" live in cc rix, deurne
*als je dat optreden in de gevangenis nog wil meêmaken, zal je zeer snel iets strafbaars moeten uitsteken, en moeten hopen op snelrecht. evenwel kan je zelden zelf beslissen in welke gevangenis je terechtkomt. ook is het altyd mogelyk dat je niet wordt geïnterneerd maar dat je een enkelband krygt. en dit volgende is een groot onrecht: als je met een enkelband zit, heb je niét het recht om die optredens in de gevangenis by te wonen. dat is dus een serieuze vorm van entertainment dat deze mensen ontzegd wordt!!
damagni / damoet
damagni: kruimelende croissants eten in de "nieve" zetel - al wordt die regel al sinds lang met de voeten getreden.
damoet: als rocco james conan in de zetel liggende, croissants heeft gegeten, zyn lyf eerst met de kruimeldief ontsmetten, alvorens hy overeind mag komen te staan.
alternatieve feiten
2. "ella slack" is een dubbelgangster van de engelse koningin, die wordt ingeschakeld in dress-rehearsals, vooral wanneer de koningin gepositioneerd wordt op een plaats waar de zon in haar ogen schynt.
3. van de naam "albert einstein" kan worden gemaakt de anagram "ten elite brains".
4. mannen hebben er, gemiddeld, significant meer moeite meê om iemand de weg te vragen dan vrouwen; vaak ryden ze dan liever maar een halfuur lang verloren.
etymologie
een woord dat, in 1934, werd uitgevonden door een individu, namelyk de americaanse militair george squier (photo), gespecialiseerd in radio-verbindingen voor het leger. "muzak" is een combinatie van het woord "muziek" en de merknaam "kodak". oorspronkelyk sloeg "muzak" op de bedradingstechniek waarvolgens muziek kon worden gedistribueerd naar militaire werkplaatsen, maar algauw sloeg de term op de muziek zelf.
kodak
de naam "kodak" werd in 1888 verzonnen door ene george eastman, als een klanknabootsing van het geluid van de sluiter van de camera.
addendum
eêrgisteren stond hier een top 10 van waanzinnige geleerden.
jan paul van spaendonck wees ons hierop:
dat de grote professor challenger hier ontbrak!
een uitvinding van conan doyle, die nà zyn sherlock holmes-verhalen werd gegrepen door de ambitie "het beste jongensboek aller tyden" te schryven;
vrucht daarvan: "the lost world" (waarop in onze tyd gebaseerd werd "jurassic park"), met een aandryvende rol voor deze "challenger"...
ranking
TOP 10
boektitels van de rode ridder
niet naar inhoud van die albums, want die ken ik nauwelyks,
maar naar atmosfeer van de titels op zich,
maar ook wel het historische aura dat errond hangt door de receptie van die albums.
1. het veenspook
2. de toverspiegel
3. xanador
4. heerser der diepten
5. de groene mummie
6. de verzonken klok
7. de leeuw van vlaanderen
8. het verloren legioen
9. de sluier van wuustwezel
10. het geheim van sint-idesbald
vreselyk; je zou denken dat deze cover digitaal slecht uitgesneden is - evenwel neen: die cover is écht zo, dwz. er is daar écht aan de rechterkant geen blauwe verticale lyn voorzien, om de prent iéts meer naar links op te schuiven... als de rechtse verticale blauwe band iets dunner was geweest, zou het nog hebben gekund, maar dit zo is echt helemaal overspannen...
mop vd week
aldus geschiedde. de chauffeur verkleedde zich als einstein, ging naar voren by het spreekgestoelte staan, en deed de lezing in einstein zyn plaats, overigens met verve, zonder zich één keer in iets te vergissen.
nadien greep er echter, onverwacht, een vragen-halfuurtje plaats. er zat één geleerde in de zaal die zich absoluut wilde doen gelden, en die daarom met een oneindig ingewikkelde, complexe, uiterst gesofisticeerde vraag op de proppen kwam, waarvan de helft van de zaal zelfs het merendeel van de gebruikte woorden niet eens begreep. de chauffeur brak het angstzweet uit, toen men wachtte op zyn antwoord.
"en?" vroeg de geleerde.
"ach ja, tja," zo stamelde de ongelukkige spreker. "die vraag die je me daar stelt... die is zo belachelyk simpel, dat ik ze door myn chauffeur beantwoord zal laten worden."
state of being, 29 november 2021
luv is de kinderen nog eens naar puurs gaan brengen, waar ze dit weekend zes keer na mekaâr op de bühne staan - zowel zaterdag als zondag drie musical-voorstellingen op ry; veels te veel van het goede...
rocco heeft bovendien een beetje keelpyn, die was byna niet tot actie te bewegen...
jammer van die nog maar eens heropgeflakkerde pandemie; ik was, zoals dat heet, "juist goed bezig". na dat verpletterende succes in dessel vorige week, had ik myn twyfels gehad in de aanloop naar die gig in oud-turnhout gisteren, vooral doordat dit een cultureel centrum betreft, dus in principe een minder persoonlyke setting; maar ook hiérzo verliep het alles zeer feestelyk, spontaan en zeer lollig.
de voorstelling duurde tot tien voor elf savonds, eindigende met de woorden: "we zullen er nu maar meê stoppen, om elf uur moet alles dicht."
dat is eigenlyk ook een goed einde. zodat die voorstelling niet langer meer als een compositie geldt, maar als een soort inhoud-per-kilogram; "vyftien kilogram kempenkrak"; "doe er nog maar vier kilogram by..." met dat idee achterop, hoef je niet langer meer te stressen om persé één bepaalde passage verteld te krygen; dus dan praat je meer relaxed...
niemand kwam zeggen dat het te lang duurden, alleen juist kwam hier of daar iemand piepen: "jammer dat je het verhaal rond louis neefs niet hebt kunnen vertellen."
inmiddels deze grys-witte, klamme zondag, die is aangevangen... die zou ik graâg zeer rustig spenderen... svoormiddags, heden, ben ik aan dit bloggen geslagen: om dié "verplichting" alvast van de baan te hebben. om my daarna, meer vrygewerkt, meer onbezorgd aan het nero-verhaal te kunnen wyden.
de voorbereidingen voor myn bezigheden als leerkracht engels zullen erg goed meêvallen, twee van myn vyf klassen zyn zevendejaarsleerlingen, voor wie er sinds deze week stage-werk is aangevangen - dat wil zeggen: die komen de komende weken niet naar school, die vermeien zich op de werkvloer; waardoor ik myn aantal lesuren, sowieso al maar maximaal tien uurs per week, nog eens drastisch gereduceerd zie...
gast-auteur
PORTRET VAN DE AARDBEIENPLUKSTER
ALS EEN JONGE VROUW
door Robertus Baeken, vanuit de aardbeienvelden
128. - voorlaatste aflevering
‘En als Francis komt?’ waarschuwde ze.
Maar Martin was duidelijk over het punt heen tot waar hij zich door voorzichtigheid liet leiden. ‘Zoals je zegt: mijn broer heeft kansen genoeg gehad. Mijn beurt nu!’ Haastig trok hij zijn drijfnatte T-shirt over het hoofd en kwam bij haar liggen. Verder zeiden ze niks. Mieke dacht ook nergens aan. Om te vrijen hoef je niet te denken. En volgens haar was het wat zij deden, in tegenstelling tot wat anderen - bijvoorbeeld de ouwe Gregoor of pastoorke Pauwels - erover dachten, onvergetelijk mooi en onschuldig. Niettemin bleef bij Martin de twijfel of hij te maken had met een lichtekooi. Want op weg naar het hoogtepunt gooide hij al zijn wantrouwen er ineens uit: ‘En hoe zit het dan met Niessen? Waarom beken je niet dat je met hem naar bed gaat?’
Makkelijk een beschuldiging van de hand te wijzen, maar in dit geval was het juist zijn twijfel die Mieke tot verzet aanspoorde. ‘Zelfs indien het waar zou zijn… Denk jij echt dat een vrouw zoiets zou toegeven?’ Daarbij deed ze een vergeefse poging om zich onder hem uit te wurmen. Maar op dat moment was Martin al zover dat hij als een dolleman op haar tekeerging. Vergeleken met hem gedroeg Mieke zich eerder passief. Ook toen het afgelopen was, bleef zij als levenloos op de heide liggen. Tot slot keerde ze zich met de rug naar hem.
‘Het spijt me, Mieke… Ik zei het toch: in mijn hoofd is alleen maar wellust!’
Omdat Martin niets meer zei, kwam zij als eerste los. ‘Ik zou het met iedereen kunnen doen,’ begon ze stilletjes en gelaten. ‘Zelfs met een klein, stokoud, stinkend mannetje. Maar met ‘n ku-ke-le-kuu kraaiende haan als Niessen? Nooit! Zelfs al was hij de laatste man op aarde!’
‘En Francis?’
‘Verliefd of niet, jouw broer koos van meet af aan voor het ware gevoel,’ ging ze rustig verder. ‘Tot ik zwanger werd, slaagde ik er mooi in zijn redenering te volgen. En echt waar: nog steeds komt dat gevoel voor mij op de eerste plaats; maar niet zoals bij hem, wie het vóór alles om woorden bleek te gaan. Zo werd ik het grondig beu steeds maar dat grote gelijk van hem te aanhoren. Ik werd er misselijk van!’
Lang had Mieke met de rug tegen Martin gelegen. Zij maakte geen haast. Een stem in haar zei dat Francis niet meer zou opdagen. Toen ze eindelijk aanstalten maakte om overeind te komen, drukte een hand haar kalmpjes terug. Die hand raakte haar zachtjes aan, liefkozend de rondingen van haar heup, schouders, boezem. Het was of Mieke in haar eenzaamheid en de donkere momenten van haar ongelukkig-zijn de eindeloze, zwarte poolnacht had doorstaan, en nu, tegen een roodgloeiende hemel, de eerste zonnestralen als een ongelooflijke streling rakelings over de grillige horizon, - die rijke belofte, - zag voorbijschieten.
WORDT VERVOLGD...
Abonneren op:
Posts (Atom)
