state of being, 11 februari 2023

rond vier uur snachts wist ik my onwel geworden; maar dan op een manier, beste lezers, die ik eerder in myn leven nog nooit had meêgemaakt. wellicht was het van deze pyn ook, inderdaad, dat ik was wakker geworden? had ik verkeerd gelegen, meer niet? of - myn god! was dit, toch hopelyk niet, dé allereerste opstap tot een zekere soort van hartaanval? met de dood dan goed mogelyk als een gevolg? dit klopt: qua timing zou die dood dan, by naêr inzien, niet eens zo heel erg slecht zou zyn geweest; "gestorven op een hoogtepunt." dit betrof in ieder geval, zeer duidelyk, een merkwaardige soort van pyn in myn borststreek, tot in de binnenkant van myn rug.

    op den duur my naar de keuken begeven, zo geruisloos als het my gegeven was, met klimmende bewegingen; teneinde daar, tot myn verlichting, een merkwaardig medicyn te mogen aantreffen - dat, klaarblykelyk, is getiteld "speedy-fen", of iets dergelyks. dàt moest ik hebben! er gelyk viér stucs van ingenomen - en jawel: een goed uur later was die pyn weêr wegeëbd.

    en; tot myn ultra-aangename flabbergasme, scheen ik tegen de ochtend, bovendien, - wie geloofde dit?,- weêr helemaal fit en monter. wakker en klaar voor een zoveelste dag van hard werken, ploegen, wroeten, worstelen en doorzetten.

    wél was het, toen ik opstond, reeds halfelf in de middag.

    dus goéd, bedoelden-ik, dat douwe rochus gisterenavond onze afspraak, op de paardenmarkt, om elf uur, op de valreep had afgeblazen, toevallig...

    de kinderen waren naar school. luv had allemaal prachtige kleêren aangetrokken, goed voor een stevige dosis aerobics by klaarlichte dag... wy zyn nog altyd superverliefd op elkaâr.

    doch verder alleen maar huiswerk, zonder ophouden. het affiche voor de aanstaande dinsdagclub, featuring herman brusselmans. het tweede affiche voor de bourlaschouwburg, dat maandag naar de drukker gaat, maar dat een enorm moeilyke opdracht betekent, er precies een zestigtal namen op moetende, zonder één spelfout en zonder twéé artiesten per ongeluk over het hoofd te zien.

    geld tellen, de boekhouder bellen, engelse schooltaken verbeteren. tussendoor de afwasmachine uitladen en weêr inladen. als je de afwasmachine opendoet, blokkeert het voorste luik van deze machine juist dié lade van de kast vlak daarnaast, waar de potten en de pannen in moeten; je moet dus eerst die potten en die pannen op tafel zetten, en daarna de machine weêr dichtdoen, om dààrna ten slotte dan pas die lade te kunnen openmaken, waarachter dat keukengerei zyn bestemming kent.

    maar een oplossing is er niet; je zou zeggen: zet die potten en die pannen dan in een andere kast, niet zo dicht tegen die afwasmachine aan; maar: op langere termyn werkt dat averechts. in een keuken moet je altyd alles laten zoals het is.

    naar de glascontainer, ook dat. twee keer na mekaâr zelfs. al was dit toch een plezier, door die koude maar ongemeen heldere winterlucht, die, indien zo zorgvuldig mogelyk opgesnoven, het meest onsterfelyke in een mens naar boven haalt...

    savonds waren luv en mollie op stap, met als een gevolg dat rocco james conan en kikzelf het thuis voor onszelf hadden. daar kikkeren we beiden van op! de mannen in dit huis zyn veel rustiger, kalmer en relaxter dan de vrouwen in dit huis. eigenlyk zouden rocco en kik zo iedere week minstens één avond voor onszelf moeten kunnen hebben.