gast-auteur

52.

Verbijsterd door het bericht zat Joseph minuten­lang met de hoorn in zijn hand. Zelfs toen hij ophing, was het nog niet voorbij. Zijn blik was gevestigd op het boze oog van de tovenaar; een passend equivalent voor het onberoerde gezichtspunt vanwaar hij zijn innerlijke verwarring en ongeloof in ogen­schouw nam.

   Vastbesloten komaf te maken met tal van onbeantwoorde vragen, overwon hij een zekere aarzeling, overgehouden aan zijn eerste gesprek met het huis van de baron. In plaats van de gestrenge Molensteen kreeg hij ditmaal een schurende rasp aan de lijn.

   ‘Baron de Lieukerke.’

   ‘Met Reinhout. Mag ik Marijke aan het toestel?’

   ‘Wie is Reinhout?’ Het was of de rasp op een hemelhoge kansel stond vanwaar elk moment de banvloek over hem kon uitgesproken worden. Maar Joseph vond ver­trouwen in het feit dat hem geen blaam trof. In hem ontwaakte plotseling een onverschrokken ridder, hij die in sprook­jes de tien­koppige draak bekampt.

   ‘Joseph Reinhout, privédetective, vanuit Parijs. Ik wil uw dochter spreken!’ Terwijl hij dit zei, drong het tot hem door dat de krachten van draken, spoken, baronnen enkel in het hoofd bestaan. Er was heus niks om zich zorgen over te maken.

   ‘Wacht u even!’

   In de veronderstelling dat de baron het meisje ging halen, hoorde hij lange tijd niets. Dadelijk zou hij vernemen hoe haar avontuur was afgelopen en ook welke rol Justine daarin speelde. Hij maakte zich geen illusies: de baron had zijn reputa­tie hoog te houden. Alles zou in de doofpot verdwijnen.

   ‘Het spijt me, Marijke neemt juist een bad. Geeft u mij de boodschap!’

   Reeds bij het horen van zijn stem, wist Joseph dat de baron niet van het toestel was geweken. Dit gaf hem evenwel niet de bevoegdheid om te zeggen dat de man loog. Want zie, een detective mag dan wel op zijn intuïtie vertrouwen; hij mag geen feiten bevestigen of weerleggen zonder redelijke argumenten. Doordat die hier ontbraken, moest hij wel de indruk geven stilzwijgend in te stemmen met een valse verklaring, - zo gebruikelijk bij rijke sloebers als de Lieukerke. ‘Vraagt u haar me onmiddellijk na haar bad op te bel­len! Niet vergeten! Het is een kwestie van leven of dood! Noteert u mijn nummer?’

(WORDT VERVOLGD...)