smorgens dacht ik, abusievelyk dus, dat het reeds, tot myn verbazing wel, exact twaalf uur smiddags was. dwz: om zeven uur smorgens hoorden-ik luv de trap op komen - en dacht ik: "die komt reeds haar middag-koffi consumeren. "stil joh," zei ze. "de kinderen slapen nog." wellicht was ik te slaapdronken, slechts half kunnende begrypen wat hier gebeurde (ik, tevoren, pas rond vier uur snachts zynde gaan slapen.)
ik pleeg deze dagen,- dat klopt -, wakker te worden in een overvloed aan technische problemen. vanuit welke instantie kan ik de schouwburg van de warande dan wél afhuren? met myn eigen vereniging maak ik geen aanspraak op die reductie-tarieven - maar: ik moet snél die knoop doorhakken. waarom, tegelyk, stuurt, zo vrees ik, die zaal daar in bredene, die ik twee dagen terug toch weêr gemaild had, zyn brouwers-pryzen alsmaar niet door? hoe overleef ik die 7.000 euro persoonsbelasting, wanneer was die deadline? - dan roep ik uit: heer don! je hebt nog maar 15.000 dagen te leven - met flink wat geluk, welteverstaan. ga jy al die 15.000 ontwakingen met dàt soort van kopzorgen aanvangen?
wél mag eens mens willen uitslapen, dwz zonder een wekker aan zyn kop - maar best niét blyft hy liggen eens hy min of meer wakker is; dat is des duivels.
smiddags dan toch wél met luv een koffi gedronken.
meteen daarna naar myn boekingsagent op de varkensmarkt - wim schuer, de c.e.o. van garifuna. een vergadering betreffende het vervolg op onze voorstelling "de kempenkrak". jammer dat ik als photograaf de discipline niet meer heb om het allemaal nog vast te leggen. wat vast komt doordat de resultaten, de photo's van myn smartphone, ook echt helemaal waardeloos zyn, altyd. eigenlyk heb ik heimweê, beste lezers, naar die digitale phototoestelletjes, byzonderlyk die van rond het jaar 2006...
een zonnige middag... de elektrische fiets, de paardenmarkt... "here comes alice", van the jesus & mary chain, goddelyk in myn kop-telephoon. myn zonnebril ook op. en op dié manier, zodus, in de naam van de verhakkelde jahwe, zomaar per ongeluk door het rood gereden, full force. een chauffeur moest op zyn rem gaan staan en claxonneerde, woedend. hy had helemaal gelyk - en toch kan je in zo'n situatie dan niet anders reageren, dan alsnog te doen alsof niet jyzelf, maar wel de ànder de debiele fout maakt; dwz: ik keek hém aan, alsof hy degene was die niet goed snik was...
hy werd, begrypelyk, gek... hy zou zyn uitgestapt als hy niet voorts moest omdat achter hem aan andere automobilisten hem voortduwden.
om een sessie van de dinsdagclub voor te bereiden, moet je telkens, quiz vragen inbegrepen, ongeveer 60 verschillende tracks klaarzetten. deze week hebben we drié sessies te gaan (antwerpen, brugge, kortryk), dus inderdaad: ik heb vandaag 180 tracks geprepareerd!... 180!!...
veel copypaste, dat klopt; maar toch...
----------
je bent dood maar nog nét niet begraven; een daimoon fluistert je in je twee oren dat je, dankzy god, nog één bescheiden wens mag doen. "laat my dan, alstublieft, één rustige twintigtal minuten uit myn voorbye leven herbeleven - willekeurig gegrepen uit het geheel, maar nu ook niet juist toevallig dié keer, please god, toen ik, mislukt verdoofd, lag te creperen van de pyn in het sint-erasmus. je omgeving wordt van vloeibaar zilver, en baf, het gebeurt: daar ben je... dit is dertig jaar geleden... je bent er 53... je wandelt op je vroeg oud geworden blote voeten de trap af... juni 2024, meer bepaald... zonet ben je je dochter een bord aiki noodles gaan brengen... een laat ingezette nachtschemering zygt neêr over het lauwe huis... pitouche ligt op de rug van de zetelleun, uit de badkamer weêrklinkt de waterkraan die luv hanteert... je zintuigen slaan op hol, iedere minste gewaarwording als een donderslag... --- ZO moet je eigenlyk àldoor leven, iedere halve minuut van de dag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten