vrijdag 18 oktober 2024

Gast-Auteur

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken 

79.
Vanessa keek rond. En opeens leek ze tot zichzelf te komen. ‘Waar is Katia?’
   ‘In de woonkamer. Bezig met haar huiswerk. Waarom?’
   ‘Zomaar!’ Vanessa hing haar jas over de canapé en ging zitten. ‘Kan ik nog wat hier blijven?’
   ‘Blijven? Hoelang?’
   ‘Eén nacht, of meer. Ik weet het niet...’
   ‘Heb je al gegeten? Nee? Dan maak ik wat warm. In de koelkast staat nog een prak spaghetti. Goed genoeg?’
   ‘Dit keer ben ik de vragende partij,’ kwam het quasi verlegen van haar kant. Net voor Paul zich naar de keuken begaf, greep ze zijn hand en keek hem met een dankbare glimlach aan. Hij was bijna vergeten dat ze ooit vriendelijk voor hem was geweest. Dit bedoelde Paul als hij het had over wonderlijke ontmoetingen. Weer werd hem een onvergetelijk moment geopenbaard. Het lag al op zijn tong om voor de laatste keer die ene vraag te stellen waarom het tussen zo moest aflopen. Maar een stem fluisterde hem in: vraag niets, eis niets, kom niet tussenbeide, laat zijn wat is. En weer besloot Paul alles op zijn beloop te laten.
   Die avond scheen Vanessa erg rustig. Sinds lange tijd leken zij weer een hecht gezin. Rond achten trok Katia haar pyjama aan. Daarna mocht het kind nog een kwartiertje op moeders schoot. Voor Paul bestond er niets liefelijker dan dit tafereel waar hij nu eens schijnbaar toevallig, dan weer stiekem zijn ogen op liet rusten.
   ‘Ik moet nog eventjes weg,’ zei Vanessa, nadat ze Katia te slapen had gelegd.
   ‘Show je nog altijd?’
   ‘Ja. Maar de laatste week had ik vrij.’
   ‘En jij? Nog steeds werkloos?’
   ‘Ja, al doe ik wel wat karweitjes.’
   Vanessa keek hem doordringend aan, of zij iets achter zijn woorden zocht. Een ogenblik balanceerden zijn gedachten tussen twee mogelijkheden. Hij kon over zijn verhouding met Mathilde zwijgen of haar alles opbiechten. Dat hij zweeg, drukte hem met de neus op dat walgelijke vlekje in hem, gekleurd door valse schaamte.
   ‘Je moet begrijpen dat ik een man ben,’ begon hij. ‘Sinds enkele weken ken ik een lieve, alleenstaande dame.’ Vanessa keek vreemd op, wat hem aanmoedigde op te sommen over welke karweitjes het ging.

(WORDT VERVOLGD...)

Geen opmerkingen: