state of being, 29 september 2016

vannacht in bed was ik kwaad op de wereld; als ikzelf die konynen wil byhouden, maar anderen willen die konynen weé van huis - waarom moet de slotsom dan wezen, dat die konynen wég moeten? heb ik dan niks te zeggen? het leek wel, opeens, een uitvergroting van myn letterbak-trauma (zoals de ware vitalski-blogger nog weet: de letterbak die ik, nostalgisch bevlogen, voor de kinderen in huis had gehaald, eêrtyds, maar die ook geen plaatshebben mocht...) waarom ben ik ook zo dom geweest, zo dacht ik, om regelrecht en zonder vluchtcaravan te gaan samenwonen, ik was toch altyd zeer gelukkig toen ik alléén woonde? als ik hier écht alleen zou wonen, dan zouden die konynen in dergelyke mate voorrang krygen op de planten, heggen en grashalmen die ze vernietigen, dat, voor myn part, die gehele tuin zou verworden tot één bultige zandberg - kan me niet bommen, zolang witje en chocolate zich maar amuseren. dat is de aard van de wàre don vitalski, sorry. die twee dieren, die zyn eigenlyk myn beste vrienden - ik zeg dit niet ironisch. maar okay: zover zou ik het heden absoluut niet willen dryven, ik ben geen egoïst, en de tuin was écht wel pakken mooier zonder die monsters...

    toen viel ik, na veel woelen en tandengeknars, dan toch in slaap; een akelige nachtmerrie bekroop my. ik droomde dat ik er door iemand (ik wist wel door wie, maar zyn naam kwam niet ter sprake), ik werd er door iemand toe verplicht, om zelfmoord te plegen, met name door bepaalde pillen te slikken (een gegeven, ongetwyfeld geïnspireerd door de lectuur van een klein halfuur voordat ik ging slapen: in "naakt in verblindend licht" van jeroen brouwers las ik dat daniël robberechts zichzelf van kant maakte: door pillen te slikken.) het verdict was fataal, van een onomkeerbare logica (daniël robberechts schryft ergens in zyn dagboek dat hy eens droomde, dat hy gefusilleerd werd, en schreef daar doodleuk by:"ik begreep dat er voldoende redenen voor bestonden," haha...) nog terwyl ik die pillen innam, werd ik toch erg treurig, ik dacht vooral dit hier:"ik was net een paar erg mooie gedichten aan het schryven, maar dat zyn er maar een stuk of tien, da's toch nog niet voldoende?" m.a.w. het idee van "ik was juist goed bezig." (dat idee van die gedichten zal dan weêr gekomen zyn, o lezers, doordat ik die dag, gisteren, naar de boekvoorstelling was gewezen, van de nieuwste dichtbundel van pat donnez; wiens dichtwerk grandioos goed is - al vind ik zéér stiekem, hier nu enkel voor myzelf: vooral de sonnetten van myn éigenste hand, zyn zeker en vast NOG beter...) maar het was te laat, die pillen waren inmiddels doorgeslikt, dus nu kon ik alleen nog maar sterven...

    toen werd ik wakker; nog in bed, belde ik nancy delahaye op (niet te vergeten: ik word pas wakker om twaalf uur smiddags...) "nancy - je kan toch niét, aanstaande vrydag, witje en chocolate komen halen. ik ga de konynen toch wél zélf byhouden."

    dat idee "onverbiddelyk moeten gaan sterven", was een afgeleide van het idee:"onvermydelyk die noodlottige vrydag moeten zitten afwachten..."

    luv bleek hier wonderwel betrekkelyk eenvoudig voor te vinden: dat we een hek zullen zetten, nogal dichtby de rechtse wand van de tuin. waar de dieren dan maar één beperkte strook speelruimte rest - maar: inziend dat de meeste vlaamse konynen zelfs hun kot niet eens uit mogen, hebben die van ons dan toch nog een terrein dat letterlyk honderd maal groter is. ik zal er dan telkens planten zetten die ze mogen opeten, en grashalmen en stro en zand. af en toe een kartonnen doos, een bal met een belletje.

    ook wil ik er dan één kuiken by zetten. dat kuiken mag uitgroeien tot een idyllische leg-kip. dat wordt dan "de eenzame kip", omdat ze geen soortgenoot zal kennen. maar ze mag in symbiose met de konynen.

    nu is het drie uur snachts. en heb ik er weêr serieus wat huiswerk opzitten, van nà de repetitie in vosselaar nog; namelyk voortschryven aan dat verdomde hoorcollege rond sherlock holmes.

    voorts was het, ter afronding en afzondering, een echte woénsdag; met twéé kleuters extra op bezoek; lollig én belastend tegelyk; belastend én verkwikkend; doch vooral verkwikkend, vanwege het zonnige weêr (ikke met de twee kleuter-jongens pizza gaan eten in "de cargo" in het park-noord... wat een lieve kindjes...)

    da-ag...