rond het middaguur gaan vergaderen met myn vriend dave van gestel, omtrent het aanstaande badhuis-festival dit weekend. toen we, zy aan zy, de zonet integraal hernieuwde podium-zaal stonden te bekyken, ieder voor zich, in een volwassen, wat uitgezakt lyf, wel bekoord doch zonder d'r veel woorden aan te spenderen, toen drong het tot my door, als met een neêrschuivende beweging, hoelàng, hoevele jàren wy dit nu reeds aan het presteren zyn; reeds in het midden van de jaren negentig stonden wy, dave en kik, op deze manier, zy aan zy, een hernieuwde podium-zaal te inspecteren, in dié tyd op het zuid en vandaag op het noord, doch voorts precies hetzelfde; en dat was goéd zo, doch ook scheen dit van een zekere, ongekende zwaartekracht doortrokken - mede doordat het een maandag was, en we béiden een betrekkelyk zwaar weekeind hadden doorploeterd...
van vyf tot zeven family-time, waartydens ik soms wel bedenk dat het meer ingrypend is om aldoor een partner te hebben dan om aldoor twee kinderen te hebben; zeer goed gegeten wel, iets met verse garnalen; en vervolgens zodus naar vosselaar, om te gaan regisseren. dit laatste de allerfynste job ooit, zeker in dit stadium: eenieder kennende zyn tekst en zyn bedoeling en zyn positie, vermag ik nu tien repetities na mekaâr aan dramatische effecten en oogkundige details zitten te schilderen, en verder niks; dat is een droom, nooit eêr meêgemaakt...
daarjuist, na het thuiskomen, met veel moeite toch ook nog aan die lezing beginnen te arbeiden die ik binnenkort geven zal, tezamen met jean-paul van bendeghem en johan braeckman, omtrent de wel boeiende figuur arthur conan doyle (1759-1830.)
nu is het halfvier snachts. de konynen zyn los. ik kan ze niet pakken, ze zitten te diep. deze week nog gaan we ze wegdoen, het kan zo niet langer (al is het bestaanbaar dat ik dan, die dag, in een klinische depressie verzak. doordat het een trauma betekent voor het lot van het huis van don vitalski. als die twee diertjes, witje en chocolate, opeens "weg" zyn.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten