feuilleton in 20 afleveringen
door don vitalski
- VOORLAATSTE AFLEVERING -
wat voorafging: dit is de voorlaatste episode, samenvatten heeft nu eventjes geen zin meer...
19.
De Minotaurus was nooit preuts, maar toch wél stond 'ie erop om zijn manieren te houden wanneer de kinderen er bij waren. Trixie scheen daar 'n béétje anders in, die deed meestal maar op, ook met volk in huis. Dit vond hij tegelijk zeer vrolijk, maar ook een beetje afschrikwekkend. Ze waren té verschillend - en dat verschil was hun drijfveer, maar ook soms hun struikelblok.
Terwijl Trixie zichzelve nu, lenig, en trouwens ook ongewoon welriekend vanmorgen, in één vlotte, sportieve beweging, slank en aantrekkelijk maar ook zeer krachtig, nog verder bovenop hém trok, zijn wangen krabbend, op een ogenblik zelfs één van zijn oren helemaal aflikkend en er zelfs in bijtend, vroeg 'ie zich toch weêr 'ns dit volgende helemaal af, van spijt bijna duizelig: waarom zij ieder voor zich, zoals dit werd genoemd, "op een ander" gingen, wanneer het ging over hun lichamelijke vertier; en waarom dat dan éigenlijk, lezers, op één of andere manier zelfs vanzelfsprekend scheen... Niet wetend hoe dit heikele thema ter sprake te brengen, hoorde de Minotaurus zich deze ene, vervelende vraag weêr stellen, zoals gisteren ook al, en zoals eêrgisteren ook al:"Heb je nog iets van die dinges vernomen? Ik bedoel, van die Leeuwentemmer? Die dinges, ik bedoel: Alfred Rosengarten Nevada? Heb je die nog gezien?" Hij voelde zich droevig worden - en kwaad tegelijk. Maar: het was zijn eigen schuld, steeds begon hij d'r zélf over.
Trixie lachte maar weêr - al was die lach onderhand ondraaglijk! Die ondraaglijke, liederlijke schaterlach van d'r, die alles altijd weglachte - altijd dat lachen van Trixie!
"Zeg het!" drong de Minotaurus aan.
"Zeg," zei Trixie lachend. "Terwijl jij weêr aan het verloren-lopen was dan, zeker? Wat dénk jij toch? Ik heb toch vanalles ànders aan mijn kop? Besef jij wel," zei ze, "Hoeveel tijd en hoeveel energie die onnozele belhamels alleen al vergen?"
Ze wees met één voet op de gehele resem spelende kinderen en kalfjes.
De Minotaurus volgde die voet, verlangend om, in het bijzonder, z'n halve mensenzoon nog 'ns te ontwaren, zoals die waarschijnlijk weêr iets geweldigs aan het uithalen was, de blokkendozen tot 'n toren bouwend, de pas nog verkregen poppenkast tot een zeilschip transformerend, - en àltijd choco etend.
"Hey!" riep de Minotaurus dan uit.
Hij kwam overeind van het bed, Trixie van zich duwend. Hij stoof naar dié plek in de bedrijvige kamer, waar ze daarjuist nog die afschuwelijke reiskoffer hadden liggen. Maar - natuurlijk: die reiskoffer was nérgens meer.
Hij bekeek al zijn kinderen.
"Wat?" zei Trixie.
Hij bekeek al zijn kinderen optenief - zonder ze te hoeven te tellen.
"Wat?"
Natuurlijk - de kleine Niels. De kleine Niels - en: die reiskoffer; die waren beiden, ondertussen, helemaal nergens meer... Die waren d'r niet meer - die waren spoorloos. De kleinste van zijn dochters kwam aan zijn enkels likken, nog een ander dochter-kalf was d'r al meê begonnen, haar gevoeg te doen op het tapijt. "Waar is die koffer nu ineens?" zei Trixie.
De Minotaurus sloeg zich op de borst en begon zichzelf te bijten. Eerst in zijn eigen tien vingers, daarna zelfs in zijn hoorns zoals alleen échte Minotaurussen dit kunnen. Hij veranderde in zes pinguins, hij liep op zijn handen. Africa was een rendier, de continenten verschoven in zijn richting. Wie wilden-er nog een citroen.
SLOT MORGEN
1 opmerking:
Fantastisch!
Een reactie posten