feuilleton in 20 afleveringen
door don vitalski
6.
hy moest dus op zoek naar een uitweg, weg uit deze buitenissige paardenstal - maar: om zoiets te kunnen presteren, moest hy zich toch éérst, lezers, zien te vergewissen van zyn gehéle omgeving,van de details. met zyn twee ogen allebei goed half-dichtgeknepen, beschouwden-'ie de schemerachtige ruimte, zo goed, maar ook zo kwaad als dit maar kon. "verdomd - waar hebben ze my neêrgelegd..."
niet ver van het schipperskwartier vandaan, maar toch wel, als 'ie het eerlyk had, in een iets àndere buurt, meer in de nabyheid van de onze-lieve-vrouwen-kathedraal, daar konden toeristen, als ze het wilden, de stad doorkruisen op zo'n onnozele, erg kinderachtige paardenkoets - zouden, zo probeerde pjotr lavaski voorzichtig uit te denken, zouden op deze plek misschien, die trekpaarden worden gestationeerd? maar: waarom hadden ze dan zo'n overdréven walgelyke geur? daar konden ze dan toch geen volk meê aantrekken?,- neen, dat kon toch niet...
vlak naast zich, heel opeens, zag onze arme verhalen-held, serieus geschrokken, een feitelyk, als 'ie het naging, werkelyk enorm smerige stapel hooi opdoemen, vreemd druipend, van een ontieglyk smerig bruin en satanisch blikkerend zwart, van dikke runder-drollen vergeven, maar toch, met rottende touwen byeengebonden. aan het betrekkelyk lage plafond van deze griezelige stinkstal, aan dikke, houteren balken vol met schimmels, was er, zag 'ie, een kleine, brandende gaslamp opgehangen; de enige bron van zwak licht - maar, begreep 'ie, hoe levensgevaarlyk - een gaslamp: in zo'n houteren stal vol met hooi??
hy richtte zich op. hy stapte moeilyk helemaal uit de koffer - overnieuw, lezers, dadelyk wel zyn twee handen flink voor zyn gezicht drukkend, om niet te moeten kotsen van tegenzin.
"barheuh!!... wat," dacht 'ie, "wat hebben ze my gelàpt, wat is dit voor 'n gràp?" en hy dacht nog:"hoever hebben ze my weggevoerd - ben ik, misschien zelfs, met een auto tot hier gebracht..." pas nu drong het dus meer integraal tot hem door, beste lezers, en wellicht ook, meer nog, velerlei, my nog beter gestemde lezeressen, pas nu drong het tot onze held door, hoe oneindig weêrloos hy eraan toe was, op dit precaire moment. zo totaal onwetend als 'ie was! wat, als iemand, zomaar iemand, een bozerik uit nergenshuizen, onze vriend, pjotr lavaski, zou hebben opgesloten: met de bedoeling om... om... -
hy begon keihard te beveren...
neen, hy kon dit niet afremmen - het werd alleen maar erger...
toen dacht 'ie:"en, verdomd - waar is ook, eigenlyk, die àndere koffer? die kléinere koffer!"
hy begreep zelf: wat een compleet, maar dan ook compleet onzinnige bekommernis! die àndere koffer - wat zou hem die nog hebben kunnen schelen? goed mogelyk was ons hoofdpersonage, pjotr lavaski, de voorbye nacht gevangengenomen geworden door een serial killer, een marginaal geboren satan-aanbidder, die hem zou offeren, zometeen - met een broodmes, op zo'n zelfgemaakt altaar-blok in deze stal; wat zou het pjotr dan nog, op zo'n ogenblik, hebben kunnen schelen, wat er met die, of anders met nog een andere koffer gebeurd mocht zyn? zoiets maakte dan toch totaal niks meer uit??...
en toch: hy bleef er nog eventjes voor rondkyken... zelfs trapten-'ie door het natte, stinkende hooi op deze vloer, speciaal om het na te kyken, of die koffer, misschien, toch ergens daaronder lag?...
en dan weêr werd 'ie helemaal misselyk, namelyk optenief door toedoen van die onuitsprekelyke rot-stank - dat bepaald gore, verslenste stro dat het was, en dat, onder zyn trappende voeten, keer op keer loskwam, naar omhoog stuiterde - en daarmeê telkens ook die rottende, weeë doodsgeur helemaal vrymaakte - "ik moét wég hier!"
hy zwikte voorts door het hooi, in de schemering, onder het oorverdovende gedruis van al die stortregens - teneinde, op deze manier, de ryen van lage, houteren stalpoortjes te passeren, die hem, naar 'ie verhoopte, naar een uitgang zouden voeren.
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten