DE TERUGKEER VAN DE SECRETARISVOGEL
feuilleton in 20 afleveringen
door
don vitalski
13.
de mist trok geleidelyk aan helemaal weg... een mist, feitelyk begonnen met de vlucht van de levende kanongskogel...
aan weêrszyden van de rivier maakten de eentonige, enerverende, melkwitte nevel-hopen die ze waren, plaats voor een merkwaardig zonlicht, dat de dag omgordde.
de circus-directeur stond in zyn trapportaal.
overal op het water heerste een plechtige stilte.
sommigen van ons gezelschap, hadden de circus-directeur nog nooit in het echt gezien, ze hadden wel àlles over 'm gehoord - maar iemand in het écht zien, dat bleef wat anders...
tenslotte, dacht alfred rosengarten nevada, tenslotte glyd ik nu ook, toch nog, myn eindbestemming tegemoet; waarvoor ik op de vlucht was, half myn leven.
het vlot was er gereed voor, met man en macht te zullen worden aangemeerd - rosengarten, de leeuwen-temmer, speelde de baas, maar de Kleine Niels wist alles meestal écht op te lossen.
"waarover vaart dit stuk rotboot nu opeens!..."
onze vrienden waren, zo te bezien, op een clip geland.
"geen nood," zei de circus-directeur. "kyk maar!"- hy gooide een geldstuk in het water. "zien jullie het? juist in deze bocht hierzo, verliezen de oevers hun diepte.
we keken in het water - de golven daarin, de kleuren van het water zelf; nooit eêr zagen we iéts, dat ooit van zo'n doorzichtige, ongewoon propere zuiverheid getuigde.
"je kan hier zwemmen," zei het nylpaard. ze ging kopje onder, liet haar blonde, rose-gekleurde billen zien, tuimelde weêr opwaarts... "zelfs," zei ze nog, "als je nooit hebt leren zwemmen - hier kan het toch!"
de kleine niels had dit reeds begrepen; die sprong reeds zelf, in eigen, bloot bovenlyf, de golfslagen in, van deze rivier; - met een helemaal extàtische gezichtsuitdrukking, begon 'ie te lachen.
de brilaap sprong hem gelyk achterna.
blootsvoets kwam alfred rosengarten nevada op de reling van het voorsteven te staan.
"willen jullie niet aanmeren?"
"natuurlyk wel!"
"vooruit dan?"
de circus-directeur gooide een lang touw naar voren. uit het struikgewas sprong, tegelykertyd, een vismonster-achtig, doorzichtig grimlachend wezentje, tot aan zyn middel boven het wateroppervlak...
"help 'ns," zei de directeur.
als vanzelf geraakten onze vrienden dus toch, uiteindelijk, waar ze zyn moesten...
de circus-directeur trok het touw weêr naar zich toe - en zo, noodlottig gestemd, stapte de Leeuwentemmer, als eerste van het vlot, aan wal, op het vaste terrein, waar de directeur woonde. de leeuw kwam traag na hem.
"ik begryp, waar jullie voor komen - maar," zei de circus-directeur, "op het ogenblik, hoe zal ik dit zeggen."
"het is goed, joh," zei nevada.
"ik begryp wel: jullie missie, die is uiteraard van het àllergrootste belang! dus: ik wil het verslag - nu meteen, dank jullie - enorm. maar: het verslag zal erg snél moeten. want - en dit is écht abnormaal; jongens," sprak 'ie, "er is nu, ondertussen: iets - helemaal - ànders, aan de hand; iets zéér ernstigs - ik bedoel," zo vertelden-'ie voort, "ik bedoel natuurlyk: iets nog ernstiger is dan dit - dan jullie verhaal..."
de brilaap klom op het droge.
"ben jy die nieuwkomer van het secretariaat?"
"ja."
de directeur lachte zeer luid. "ha!!... ha!!..."
hy draaide zich naar de leeuwentemmer, en sprak:"zelfs had ik al ergens vernomen - dat die circusaap - verliefd zou zyn - op iemand van de koorddanseressen?"
"zou kunnen," zei alfred rosengarten nevada.
de boot werd vastgebonden - door wezentjes van de directeur, vreemdsoortige, doorzichtige zwem-diertjes, waarvan er een pààr nadien ook meê voortliepen, naar het cabinet van de directeur.
"ik heb vernomen dat jullie de secretarisvogel hebben kunnen bevryden."
"in het berenbos. het heeft ons 'n paar van onze besten gekost."
"die oude cowboy - de buffel?" zei de circusdircteur, met een zeer afgerond schouderophaleen. "die zou toch niet meer hebben voortgekund. naar het schynt heeft de buffel dat zelf beweerd, de dag toen 'ie van het slangenmens dat gehele relaas vernam - betreffende: de vlugge dood van zyn eigen zoon."
"in de vlakten van het losse zand..."
"inderdaad, ja... - ik snap zo al niet, dat sommige mensen daar willen komen."
"er is ook het verhaal van de indringer," zei de brilaap.
"en jullie twee," zo wendde de directeur zich weêr tot alfred rosengarten nevada - "jullie twee weêr tezamen? jy en ludo de leeuw? dat hoef ik je nit te zeggen, dat ik daar héél erg bly om ben... héél erg opgetogen!, dank je, grote meneer alfred rosengarten.
hy, dwz de directeur, gooide de laffe leeuw een suikerwafel voor zyn twee voorpoten.
onderweg op de boot, rustig dobberend, schaak spelend, de meste partyen op den duur zelfs winnend, was ludo de laffe leeuw van circus bulderdrang zich alsmaar meer beginnen te emanciperen - maar vandaag, van zodra de zon opging en nog maar de voorafschaduwingen opdoemden van het eind-oord, het plateau van de circus-directeur, di hm dus zou begroeten - sindsdien was het by de laffe leeuw, die 'ie écht was, weêr één en al een claustrofoob wenen, dat de klok sloeg... hy weende nooit luidop, maar innerlyk - en dat zagen we dan aan de manier waarop 'ie z'n kop scheef hield.
"kom meê naar binnen," zei de directeur, "ik zal jullie zeggen waarover het gaat..."
DUBBELAFLEVERING
14.
"ik moet," zei de brilaap nog, nog voor ze binnen waren, "ik moet je vertellen - de indringer van circus bulderdrang, die hebben we wel ontmoet."
"maar je hebt hem niet by je? goed, da's maar goed ook. we weten alles over die man."
"hy heet pjotr lavaski. hy is in het circus gekomen, doordat 'ie was weggekropen in een reiskoffer, die als het ware uit zichzelf met 'm aan de haal ging..."
"jaja," zei de directeur. "dat was een grapje van het slangenmens, natuurlyk..."
"ja,- natuurlyk!" zei alfred rosengarten nevada.
"het is érg goed dat julli tot hier zyn gekomen," benadrukte de circus-directeur ten zoveelste male. "erg goed, érg goed!!..."
op één van zyn gigantische bureautafels zat een apinnen-soort; welke soort precies, dat kon niet worden uitgestippeld; in ieder geval scheen de brilaap er meteen byzonder graâg naar om te zien. "ja hè," zei de directeur.
wat bedoelden-'ie?
"amalia, de notenkraakster - een apin uit de sahel van borneo; da's wat anders," zei de directeur, "dan een koorddanseres?"
de brilaap zei helemaal niets meer. zo menselyk als 'ie eerst geweest was, vooral in volle vaart met het vlot, over een schelde-rivier zonder oevers, toen 'ie aan z'n vrienden de schetsen liet zien, van de verslagen die 'ie nog allemaal wilde voorbereiden voor de directeur; zo menselyk als 'ie toén was, zo volmaakt dierlyk scheen die zich opeens te betonen aan die borneo-apin - die ook niet kon spreken of dansen.
"dus goed," zei de directeur.
en zei, tegen alfred rosengarten nevada:"ga zitten..."
"de kleine niels?"
"daar spelen ze buiten wel meê."
vanzelf keek 'ie nog even om.
"dus goed," zei de directeur. "om er komaf meê te maken. de levende kanonskogel is uit het circus ontsnapt - god mag zyn worst likken!... maar: het commissariaat kan daar niet meê lachen, en willen represailles nemen..."
"klopt..."
"iets tegen de kruiter beginnen - dat lukt niet meer, die is natuurlyk verdwenen. die zit natuurlyk nog verder weg dan de levnde kanonskogel zelf.
"natuurlyk."
"natuurlyk - de kruiter bediende alle nodige explosies!"
alfred rosengarten nevada knikte.
"dus," zei de dircteur, "dus gyzelen ze maar de secretarisvogel. omdat het secretariaat niet met het commissariaat heeft willen meêroeien."
"dat wist ik niet, dat dàt er ook achterzat."
"kyk maar eens na wat er nog van overblyft - ze sturen my een brilaap!..."
"ja... hy is in orde!..."
"een brilaap! daarvoor was het een schildpad. dààrvoor die oude robot - daar hebben ze my een eeuwigheid meê gepest - waar zyn die nu allemaal? het gehele secretariaat is geliquideerd. de neusvogel,-"
"is de neusvogel iemand van het secretariaat?"
"toch een blangryke boodschappr - maar die leeft niet meer, die heeft zich eigen opgehangen..."
"ze gyzelen de secretarisvogel. wie blyft er dan nog over?"
"doctor strausius?"
"noem die naam niét!" zei de circus-directeur.
hy ging zitten achter het gigantische burau. overal rond hem hingen photo's. het waren voor een groot deel heel erg oude photo's, van zeer oude circus-landschappen, kermisorgels onder guirlandes...
"zonder de secretarisvogel," zei de circus-directeur, "zonder de secretarisvogel zakt alles in mekaâr, het gehele circus bulderdrang. hy drààgt alles."
"maar goed," sprak de directeur zelf voort, "meneer alfred rosengarten, mede dankzy jullie is het toch allemaal tot een goed eind kunnen komen."
"bedankt, meester goliath!..."
WORDT VERVOLGD
15.
als 'n antwoord op vele lezersbrieven, tussendoor misschien deze volgende vragen eerst beantwoorden, als een tussendoor op een uiterste valreep;
-wat is er verder nog met doctor strausius gebeurd?
nog drie jaar lang is hy in z'n eentje een soort van secretariaat blyven verdedigen - maar dan in de slaapkamer van de giraffe. na de dood van de giraffe was in de praktyk geheel die kleine caravan voor doctor strausius ter beschikking, maar hy bleef volharden in die slaapkamer. lange tyd is de meester-spion ossipon vladimir katinocenov aan zyn zyde gebleven, zyn gedroogde huid permanent, dag en nacht, met water uit emmers op peil houdend; maar op 'n dag is 'ie daar verdwenen, en daarna overal verdwenen, en aannemelyk dus gestorven.
-wat gebeurde nog met het meisje met de purperen tong; voor zoverren-'t laatste dat wy weten, was die toch vdoor koppensnellers geveld door een blaaspypspies?
welnu, die blaaspypspies veroorzaakte by haar niet de dood, maar alleen maar een tydelyke verlamming; eerst een gehele verlamming, alsof zy dood was, maar daarna een locale verlamming, alleen nog haar voeten, na 'n tyd. mede met de hulp van het slangenmens, in samenwerking met de engelbewaarder, had het meisje die gehele nachtmerrie volmaakt weten te overleven; nu stond zy in de taverne De Vallei Van De Hangenman zoals eêrtyds. De Indiaan blyft haar vriend. Zelfs de Luizenaap komt héél soms nog by haar op bezoek.
-de minotaurus en trixie?
die ene, zeer heftige nacht, toen trixie de lakens deelde met de leeuwentemmer maar met de brilaap zelfs tegelykertyd, was eigenlyk de laatste nacht ooit, toch min of meer, dat trixie en de minotaurus seks en liefde nog langer gescheiden hadden willen proberen te houden. de minotaurus had er toch, opeens, enorm veel verdriet van. zo erg, dat 'ie haar dat, met tranen in z'n twee ogen, had opgebiecht - meteen die ochtend, zoals jullie nog weten, lezers, toen ze de kleine niels met dat gezelschap hadden moeten meêgeven... "oké, ik zal dat dan nooit meer doen," had trixie simpelweg geconcludeerd.
en morgan-le-fay? en patty bill? en werd de giraffe begraven? -het werd teveel.
"kom langs hier," zei de circus-directeur. "dé eindverrassing."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten