smeulsmurf 7

DE TERUGKEER VAN DE SECRETARISVOGEL

feuilleton in 20 afleveringen

door

don vitalski

7.

aan de zeer duidelyk heftig geëmotioneerde buffalo bill werd de doos overhandigd, met daarin de gedroogde stukjes kurk. aan hem was de eer, deze onheilige bende zo behendig mogelyk te doen ontvlammen. in de beperkte mate dat hy ernaar omzag, scheen ludo de laffe leeuw hierdoor alsmaar minder op zyn gemak, en zyn temmer, alfred rosengarten nevada, bracht daar begrip voor op. "we hoeven hier niet eens te blyven," zo sprak 'ie met 'n kort mompel, en hy dacht voort in stilte:"het is toch nooit méér dan, in het beste geval, één of andere poppenkast? wat zich hier afspeelt? hoe kan ik daar al die vele jaren van myn leven tot dusver, aan hebben opgemaakt - zo'n kinderachtige toneeltjes, niks anders..."

    zoals verwacht: die in waarheid misschien wat achterlyk ogende schelletjes kurk, die het waren, vatten zeer snel vlam, en meteen deed er zich een soort opeenstapeling van dikke, donkergroene, maar met een soort paars vermengelde rookwolken voor, die de gehele theatertent wist in te palmen alsof het iets van niks zag. diverse circusfiguren doken er levensgroot en beweeglyk in op; de vrouw met de drie borsten, in kleêrmakerszit op een duidelyk zichtbaar veldbed; het oude zeepaard, by hem thuis met een brilletje op, en met een groot, oud boek op zyn schoot; de ziekelyke doctor strausius, nog altyd onder de dekens achteroverliggend in het caravannetje van de gestrafte giraffe, met velerlei dossiers overal rond zich, en de schildpad die hem nog méér papieren aanreikte. dit duurde zo maar enige minuten; de figuren zakten weêr in mekaâr, en telkens riep het publiek dan volmondig, als byna letterlyk uit één mond:"Oôôôôôhhh!!..." en nog een keer:"Oôôôôôhhh!!...", terwyl dan ook weêr die zuiver melancholieke trompet zich liet vernemen.

    "het is niet eens écht," dacht alfred rosengarten nevada inmiddels bitter. "die figuren die je daar ziet - in de grond heb je d'r minder aan dan aan een postzegel-verzameling - vanwaar die extase? waar blyven ze meê bezig - myn god, waarom!"

    eigenlyk was 'ie ermeê doende, zich klaar te maken voor een afscheid; om zich, tezamen met zyn laffe leeuw, meer heimelyk als 'ns naar die rivierbedding te begeven, waarover al sprake was. maar juist toen werd het slangenmens zelf aangekondigd; en hoewel dus ook dat zogenaamde slangenmens, op de keper, toch ook maar, zo dacht onze leeuwentemmer, op zyn eigen manier een soort begoocheling zou zyn en niks méérs, toch kon 'ie zich niet helemaal meer voortbewegen; hy dacht:"goed - omdat het dan toch al zover is gekomen; heel eventjes dan toch maar aanzien, misschien." mede doordat nu ook de leeuw, zelfs, zyn oren opeens scheen te spitsen.

    maar in plaats van het slangenmens, kwam daar eerst nog de secretarisvogel in beeld. iedereen werd stil. hy hing, zo zagen we duidelyk, met zyn erbarmelyke, druipend bebloede twee lange, roze poten geheel ondersteboven aan een kromme, brandende tak in de duisternis. vlak achter hem doemde kapitein weêrwolf op, en met hem nog een dalmatiër. waar was dit? gebeurde dit echt? ja - het was écht - dat voelde nu zelfs de ergste scepticus ten velde.

   en pas dan verscheen daar het slangenmens zelf, met een eigenaardige glimlach, niét als een miasmatische wolk in de lucht, maar op handen en voeten vanuit de meest eenvoudige backstage, amper één schaars gordyn vlug eventjes oplichtend.

    "slangenmens!!" riep buffalo bill.

    "slangenmens!!" riep ook de pinguïn.

    "slangenmens!! slangenmens!!" zo riepen nu àlle inzittenden dit luidkeels allen door mekaâr.

    "gegroet - ik ben gekomen," sprak het slangenmens met een vreemde glimlach, met een eigenaardige kalmte; en hy trad nader tot ons...

WORDT VERVOLGD