uitzonderlyk veel thee gedronken, doordat die werd geserveerd in emmers in plaats van in menselyke tassen, en daardoor lek ik nu als een zeef, dwz om het kwartier naar de plee. daar ligt er opnief een bukowski in de droge lavabo, is weêr een jaartje geleden... een brievenboek van buk,- een blad zonder één alinea-onderbreking, dus één geheel blad vol woorden van boven tot beneên - en al die woorden zo juist en zo krachtig, ik dacht:"jongens, die is zo mooi, - zo mooi," zonder dat ik zelf kon zien waarover het ging, alleen de woorden zelf. ik ken geen enkele andere schryver die ook zo goed is...
die prince-lezing, o bloggers, is byna klaar (volgende week vrydag live), een antwoord bestaat eruit om gewoon te stoppen met spreken van zodra de tyd voorby is, en dus zonder een statement of een conclusie, dwz zonder dat het "ergens naartoe" gaat... een heleboel mensen die nog niet hebben gereserveerd, zeggen me nu doodfris dat ze gaan komen; wat als het vol zit, en ze kunnen niet meer binnen? aanstaande donderdag mag ik, maar dat heb ik hier misschien al 'ns gezegd, naar het radio-programma van ayko, om die lezing nog 'ns extra aan te kondigen...
op de terugweg van dilsen-stokkem gisteren (zaterdagnacht), rustig in de wagen (niet zonder na te genieten, doordat ik zo bly ben dat ik een nieve one man show klaar heb), myn selectie van guido belcanto-liedjes nog eens bovengehaald; de maanden mei en juni voor de boeg, is het de bedoeling om die musical voor guido te beginnen te schryven... 80 minuten muziek en 120 minuten show wil zeggen: 40 minuten tekst, da's niet erg veel, maar misschien zou ik ook zachtjes inbreken in de liedjesteksten zelf... er zyn inmiddels vier acteurs geëngageerd, plus één onder voorbehoud...
altyd als een aanloop naar zo'n brede schryf-arbeid, begin ik, integraal instinctief, naar films te hangen, een anderhalve film per dag, daarstraks "sid 'n nancy" - waarom? het gebeurt echt gevoelsmatig, maar nu ik er niet over nadenk, wordt duidelyk: omdat het een muziekfilm is, dus eigenlyk ook een soort van musical...
het is stipt vier uur snachts. niet in de machine-kamer, doch in de verduisterde woonkamer (= op de eerste verdieping), waar je de nachttreinen zeer helder kan horen voorbyzoefen...
daarjuist drié columns geschreven, twee voor de streekkrant maar ook één voor het glossy magazine "bellissimo..." da's hard werken, hoor,- gaat steeds gepaard met veel zuchten en kreunen... vooral een niéve column aanvatten wanneer je d'r nét een achter de rug hebt, is, om het zo te zeggen, "berg-beklim-achtig"... temeer daar het steeds voor media is die niet een allerminste litteraire eerbied afdwingen, het is echt strompelen met de armen vooruit in duisternis, je leven lang... (neen, voor "de standaard" of voor "de morgen" schryven, lykt me véél erger, want dan is het "for real", dan moét je een mening verdedigen - my niet gezien!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten