wat voorafging:
jonathan druyts heeft zonet, in het sportpaleis, een bekende vlaming vermoord...
DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN
feuilleton in 40 afleveringen
door don vitalski
AFLEVERING 27
was het dààrom, beste lezers, dat er nu zo weinig gebeurde? dat muziekgroepje, die black eyed peas, of hoe anders dat ook was geheten - dat zag er ook zo banààl uit - "tja," bedacht jonathan bitter. "hier nu vanavond spelen ze top of the bill, en zyn ze dus zogezegd hot - maar: ik geef het die mensen hier op een blaadje: binnen een jaar of tien bestààn die niet meer, betekenen die al jarenlang niks meer." snapten-'t publiek dit dan niet?
wel, misschien snapten de mensen het wél, want de zaal scheen langzaamaan leêg te lopen...
maar waarom was er geen alarm afgegaan? waarom was er niet reeds een halfuur geleên, een legertje politie-agenten de zaal binnengestormd, om iedereen te fouilleren - om iédere verdachte van de karwats te komen geven? hoe surreëel - wat een rare bedoening...
geleidelyk aan, terwyl de spasmen die door zyn lyf trokken, veeleêr nog érger schenen te worden dan af te nemen, werd zuiver geestelyk onze vriend alsmaar meer verpletterd... als 'ie zo slim was geweest, aldus begreep 'ie, om zyn moordaanslag, zoals ook de bedoeling was geweest, op het podium te hebben doen plaatsgrypen, in de volle spotlights; in dat geval zouden de agenten, die hem te lyf zouden zyn gesprongen, vanzelf deel hebben uitgemaakt van een spektakel, eender wat ze deden - dwz eender of ze hem ter plekke doodgeramd zouden hebben, of of ze hem liever netjes naar een gevangenis zouden hebben getransporteerd. heden evenwel, zo obscuur als die moord op bart de pauw aldus had plaatsgegrepen - zo erg stak het vooruitzicht op gevangenschap onze vriend nu tegen. daarjuist nog was 'ie zo vry als een vogel; daarjuist nog kon jonathan, onze held, eender wanneer 'ie maar wilde, naar de nachtwinkel, of zyn moeder bezoeken, of op café gaan, of iemand opbellen wanneer 'ie maar wilde - maar: dat was nu allemaal kapot. dat was 'ie nu allemaal kwyt, voor altyd. nog één minuut, nog een halfuur misschien: en dan was het allemaal voorby. dan zag 'ie, voor de rest van zyn leven, alleen nog de strakke binnenkant van het gevangeniswezen. tussen andere gevangenen, van 's morgens tot de volgende dag opnief helemaal 's morgens. zeven dagen op zeven, het ganse jaar door. ook met kerstmis, met pasen. zelfs met onze-lieve-heer-hemelvaart... hoe kon dit! en waarvoor? waarvoor toch was dit moeten gebeuren! wat was de bedoeling geweest!
hy betrachtte zyn nekbeen tot kalmte te manen. hy probeerde zich een houding aan te meten, die misschien énigszins aan zitten zou kunnen doen denken - in plaats van zo schuins, zo halfondersteboven te hangen zoals 'ie deed... en dan zag 'ie inderdaad een gehele battery van agenten, die het waren, zyn richting uit komen, met gummiknuppels en geheven pistolen...
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten