ONS FEUILLETON

wat voorafging:

eindelyk heeft jonathan druyts een bekende vlaming om het leven gebracht. daarom is hy nu op de vlucht.

DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN

feuilleton in 40 afleveringen

door don vitalski

AFLEVERING 29

het regende, het hagelde. en wel zo vreselyk, lezers, dat jonathan druyts meer het gevoelen had dat 'ie aan het wegzwemmen was, dan aan het vooruit-strompelen of manken. toch kwam het, op een ogenblik, als een merkwaardige verlossing over hem neêr, te mogen bemerken waar 'ie intussen was aangeland; geheel intuïtief had onze held zich, met zyn laatste krachten, naar het zogenaamde lobroekdok begeven, welk zogenaamd schuildok voor lichters en kleine vrachtschepen, voor jonathan druyts altyd al een favoriete plek was geweest om te vertoeven. kreeg 'ie, nog als een kind, wel 'ns last van een driftbui, of anders, zoals ook wel 'ns gebeurde, van een onvermoede golf van melancholie, dan nam zyn eigen vader hem steeds meê naar hier, als naar een enige uitweg in de voorts overal zo claustrofobe betonstad.

    en ja, ook vannacht lagen de wateren d'r helemaal prachtig by - stormachtig en vervaarlyk, pikzwart en luguber, dat zeker; maar voorts, zag 'ie, op een prachtige manier bygelicht door reeksen warme, gele lampen, integraal gedrapeerd langs de schier oneindig lange brug van de antwerpse ring, aan de einder. onder zyn voeten groeiden-er onkruid, brandnetels veelal, hier en daar zag 'ie ook de meest prachtige, drassig stuk geregende, heftig geelkleurige paardenbloemen hem begroeten.

    zyn moeder had gelyk gehad: het idee om een bekende vlaming te zullen vermoorden, "liefst," zoals 'ie er altyd had bygezegd, "liefst vandaag nog,"- dat was een extreem slecht plan geweest, het slechtste plan dat hy ooit had bedacht. en zyn moeder en zyn broêr hadden gelyk gehad daarstraks, toen ze er alles voor over hadden gehad om jonathan, zoals die eraan toen was, de nacht lang op haar appartement vergrendeld te houden. zyn moeder had hem letterlyk gezegd:"de politie gaat daar niet meê kunnen lachen!" "welnu," dacht jonathan bitter, "liefste mammie - verdomd, alles by mekaâr was dat nog een serieus understatement van je..."

    wat bleef er nog van hem over? vroeg of laat zouden ze hem te pakken krygen, dat was zeker. niet vandaag, dan wel zeker morgen of volgende week. en dan, wat dan? dan was het allemaal gedaan voor hem. goed mogelyk zou hy zelfs worden onthoofd op de grote markt van brussel - zulke dingen werden niet meer gedaan, maar de wet veranderde naar gelang de omstandigheden, zelfs de zogenaamde "grondwet".

    en trouwens wat, zo begreep hy nog meer, wat als hy niét - ja: wat als hy nooit zou worden gevangengenomen? ook dan was hy voor altyd verdoemd. voor altyd zich helemaal opgejaagd te weten, als een door jachthonden opgejaagd jachtkonyn - nooit eens rustig slapen, nooit rustig ontbyten; maar àltyd door het raampje gluren of er niemand aankwam - om àltyd 's nachts wakker te schrikken, by ieder minste geluidje dat er zich voordeed.

    d'r gebeurden-iets merkwaardigs: enerzyds kwam er wel degelyk een zeker plan in hem naar omhoog geborreld, een idee om hieruit weg te geraken; maar anderzyds, was hy er tegelyk meê doende, er een eind aan te maken. hy bedacht:"ik moet zo snel mogelyk by buckie zien te geraken... waar is die? die is in pas-de-calais, nog geen drie uurs hier vandaan." maar tegelyk was hy ermeê bezig, zyn twee voeten in het kanaal te steken, waar het vrieskoude yswater en de zuigende modder hem gedag zeiden. hy dacht:"buckie, die zal my moeten redden... net zoals hy die anderen gaat redden - ik zal hem betalen! die syriërs, of die hongaren, of vanwaar kwamen ze - die gingen toch als verstekelingen naar engeland worden gevaren? welnu," begreep jonathan, "ik ga met ze meê - ik ben ook zélf een transmigrant!" maar dit amper volledig uitgedacht hebbende, sprong hy opeens met heel zyn gewicht in het vrieswater, in het pikkedonker. modder en yskoud water vulden zyn mond en zyn neusgaten. ogenblikkelyk ging 'ie helemaal kopje onder. hy geraakte niet meer terug boven.

WORDT VERVOLGD