ONS FEUILLETON

wat voorafging:

jonathan druyts heeft minstens twee  bekende vlamingen om het leven gebracht. maar nu schynt dat allemaal achter de rug...

DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN

feuilleton in 40 afleveringen

door don vitalski

AFLEVERING 34

recht tegenover het dok, onder het gammele afdak van iets dat wel op een kleine, verlaten autobanden-winkel geleek, vond onze vriend, jonathan druyts, als eindelyk dekking tegen de nimmer aflatende slagregen. nog een laatste keer, als een slappe, doorweekte marmot in mekaâr verdoken, zyn twee oren tussen zyn twee knieën, onderzocht 'ie nog dit volgende: hy bestudeerde zyn eigenste, toch niet per definitie onmogelyke voornemen, dat 'ie had gekoesterd, om zich eerst tot zyn moeder te wenden, voor haar oneindige kapitaal, en om zich daarna pas naar frankryk, naar buckie te begeven, die in pas-de-calais toefde. maar het idee om straks zomaar, na alles, gratis en doodleuk in die aloude breydelstraat weêr binnen te vallen, in dat dompige, naar zure melk riekende interieur, en met die korte, oranje gordynen ook, en met zyn broêr die daar weêr voor de televisie zou liggen - dit vervulde onze held met weêrzin. neen, aldus, by naêr inzien: hy kon daar niet meer terug naar binnen...
    dus: dan maar zonder dat vele geld van zyn moeder... "hoeveel heb ik nog zelf op m'n rekening staan, misschien juist genoeg om een halfjaar meê rond te komen..." 

    dan beseften-'ie meer fataal:"verdomd - ik ken de nummer van buckie niet vanbuiten..."

    alsmaar meer onverbiddelyk kwam het jonathan voor, beste lezers en vele lezeressen, dat hy cindie, zyn prille, mooie, aantrekkelyke geliefde cindie mintjes zou moeten opbellen - maar: ook hààr nummer kenden-'ie niet vanbuiten. zelfs al was dit wel, zoals hy wist, een erg simpel nummer, iets met overdreven veel drieën en vieren erin - ja, dat had 'ie wel 'ns uitgeroepen naar cindie, toen ze pas tezamen waren:"cindie, echt waar - als ik jouw nummer zie dat lykt wel byna alsof vyven en zessen nog moeten worden uitgevonden!!..."
    hoe dan ook: zyn vingers waren alle tien té erg verpegeld, daar was geen aanvangen aan zo...

    een tydlang bleef jonathan druyts op zyn hurken op de grond zitten, blazend in zyn handen, ruggelings leunend tegen een bende kapotte rolluiken achter hem. vrachtwagens en andere vehikels, alle met knalgeel glimmende koplampen gezegend, trokken aan zyn oogbollen voorby, langs de lage, zingende brug aan de vlakke horizon. vrieskoude noorderwind woei hem in het gelaat. hy moest maken dat hy weêr voortging - om, wist hy, ergens binnen te geraken, nog voor het weêr licht zou worden, ja... zyn eigenste pand, op het zuid helemaal?,- niet haalbaar! te ver!... hy was groggie, verzopen... hy moest, begreep 'ie, terug naar die kleine, smetteloze studio van cindie zien te geraken... zyn geblondeerde geliefde - zyn partner, die zy was, in de osystraat - "maar," dacht jonathan, "zoals ik er nu doorkom? durf ik zo, dat arme kind wel onder ogen te komen?"

    hy had gewild dat dit achter de rug was. hy had gewild dat hy reeds by buckie kon zyn aangemonsterd... hoewel - in zyn verbeelding gebeurden-'t, lezers, dat buckie zich eerst wel nog zou willen verzetten - "ik heb, zou buckie zeggen, "ik heb het gezien, ik heb het gezien - op de website van de v.r.t.; er zyn vannacht twéé bekende vlamingen vermoord, bart de pauw en servais verherstraeten - maar jy hebt dat gedaan. jy, jonathan druyts - jy bent de schuldige!! jy hebt die twee mensen om het leven gebracht, niet figuurlyk, maar letterlyk!!"

    "dat klopt - maar: niemand weet het."

    "doet dat ertoe?" zei buckie nog meer, in jonathan zyn afgematte verbeelding. "het is myn ding," zou buckie spreken, "het is myn ding om zoveel mogelyk transmigranten overzee te helpen - dat wil zeggen: economische en politieke vluchtelingen. da's een goeie daad, ik geloof niet in landsgrenzen - maar: ik ga geen moordenaars voorthelpen. jy bent een moordenaar; jonathan druyts."

    "komààn nu toch, niemand weet het!"

    "en je moeder dan? en je broêr dan?"

    "maar - voor de rest! voor de rest is er niemand het weet!"

    dit alles speelde geen rol - zou buckie hem straks écht de deur wyzen, in plaats van hem enigszins voort te helpen, in dat geval kon onze held dan zeker ietwat huichelen, eerst doenden-alsof 'ie die roeiboot, uiteindelyk, zoals afgesproken, effectief naar nieuwpoort helemaal zou willen terugroeien - als een afleidingsmanoeuvre, als een lokaas desnoods. dat hadden ze nu eenmaal zo bedisseld, vanmidddag nog, in café papa jos. maar dan, eens die grotere boot van ze, uit het zicht zou zyn gevaren, dan zou onze held, die nergens voor terugschrok, zyn verkregen roeiboot simpelweg omkeren - om derwyze zyn vriend achterna te reizen, eigenhandig, in het geheim, tot naar engeland, tot in folkstone voort-roeiende. de poolster zou hem begeleiden, die gold als zyn kompas. en het zou stormen - maar: ook dat was dan juist goed, voor zo'n zeereis! de wind zou maken dat het gesternte boven de golfslagen goed helder bleef, en hoge, drastische golven, sommige zo hoog als drie huizen, met schuim als van ziedende drakenkoppen, in het midden van menige draaikolk - ook zulke golven hoefden geen hindernis te betekenen, toch niet per definitie - met een beetje geluk, zouden die hem juist met méér vaart nog, de goeie kant uitstuwen.

    al zou het toch van belang zyn, begreep jonathan ten slotte, om van buckie een fatsoenlyke reddingsboei los te krygen. daarzonder was er toch écht geen beginnen aan... 

WORDT VERVOLGD