na een optreden maak ik altyd dat ik zo rap mogelyk terug onderweg ben naar huis. ten eerste omdat ik krankzinnig maar dan ook werkelyk krankzinnig veel werk voor de boeg heb, ten tweede omdat dit volgende myn allergrootste plezier ooit is: na een vermoeiend optreden weêr thuiskomen, en op myn blote voeten door myn eigen, warme woonkamer stappen. maar: vandaag kwam er één minuut na het optreden een erg sympathiek ogende mevrouw naar me toe, ze heette veerle en ze sprak:"hey - jy hebt my ooit wel eens tentoongesteld!"
in het verleden organiseerden-ik met hoge regelmaat zogenaamde "levende vrouwen-tentoonstellingen", minstens een dertigtal heb ik er gedaan; dus: twee tot drie keer per jaar, kryg ik deze zeer curieuze, surreële soort van introductie voorgeschoteld - de meest volmaakt frivole introductie die er bestaat, toch? ze vervult my meteen steeds van trots, én ze maakt me direct schatplichtig ook.
bovendien kwam daar ogenblikkelyk nog een tweede, iets jongere mevrouw achter haar opgedoken, een zekere lara; kastanje-bruinharig; glimmende lippenstift; fenomenaal mooi gekleed; sportief peervormig gebouwd. thuis, in ithaca, zat myn levensgezel reeds jarenlang aan haar grootse weefgetouw op my te wachten - maar: alleen al voor myn vele lezers, de talloze, getrouwe volgers van deze beroemde blog, moést ik weêr gaan zitten, en wyn bestellen (zeker niet voor myzelf!...)
die lara had ook een afgryselyk mooie kont. afwisselend trok ze me by zich en trakteerde ze my op beledigingen. middenin dat oeverloze converseren zei veerle:"een vos verliest alleen maar zyn haren." "dank je..." je wil niet oud zyn. je wil niet doodgaan.
een anderhalf uur later stappen we met zyn gedrieën door de yskoude nacht, onder een prachtige sterrenhemel, ikkezelf in het midden... de programmator van oxot, waar ik dus speelde, kwam my nog achternagerend:"hier, pak deze fles dan ook maar meê. die zal je precies nog kunnen gebruiken..." die lara had zelf, zei ze, in haar tuin, hier tweehonderd meters verderop, een "beach-house" gebouwd - niet echt zelf gebouwd, maar wel helemaal zelf ingericht. "echt? een beach-house? die wil ik dan wel eens zien, daar ben ik erg benieuwd naar..."
we vallen binnen in haar mooie, smetteloze witte villa. in het huis daar tegenover gaat veerle intussen een érg oude krant ophalen, waarin een verslag van die ene, bewuste vrouwententoonstelling... lara trapt haar schoenen uit. ze schenkt my een rode wyn in (snapt ze nog altyd niet dat ik niet drink??) ik zit in haar diepe, witte leêren zetel. goed dronken komt ze tegenover my te staan. ik denk:"dit gaat, voor myn blog, echt ENORM boeiend worden!..." "wat vind je van myn huis?" "tja... mooi, eigenlyk..."
de deurbel gaat.
twaalf seconden later doet lara de deur open; zonder enige aarzeling komt daar, met twee grote stappen, een enorm voze, kalende man naar binnen gestapt, een kerel van middenin de dertig. toch wél had lara, anders dan altoos gesuggereerd, een vriendje, of wat? toch min of meer? hy sliep in zyn auto voor haar voordeur. hy was wakker geworden toen veerle hem passeerde.
"hey, kom binnen!" zei lara.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten