prince leefde nog, en was zelfs bezig een film te maken als een vervolg op purple rain. ze draaiden een scène waarin appolonia hem in zyn nek graaide, en hardhandig de straat op keilde. de actie was uiterst amateuristisch. en moest dus ook telkens opnief worden gerepeteerd. dit was opmerkelyk: de eerste keren waren erg stuntelig, maar die hadden tenminste nog een echte fors; de latere keren waren meer gestileeerd, zelfs kwam er op den duur heel eventjes, middenin het parkoers, een danspas in langs, maar waren daardoor juist nog minder geloofwaardig. in zekere zin speelde zich dit af op school, en had ik zojuist lesgegeven. ik woonde samen met nog iemand (wie?) deze repetitie by, maar als enige voelde ik de noodzaak om commentaar te geven, namelyk uit bekommernis; dit kunnen ze zo toch niet op de mensheid willen loslaten?? ik sprak dus voorzichtig m'n hele mening uit, dat hier nog erg veel werk aan was, etc, maar doen gebeurde er iets eigenaardig; prince, staande rechts van appolonia, zei wel helemaal niets, maar op een ogenblik rolden daar ineens twee, drie tranen over zyn wang -"myn god," zo beseften-ik. "hy was hier zyn hele kunnen aan het insteken. wy dachten: dit is maar een repetitie, doe nog 'ns; maar voor hem was het iedere keer de gehele ervaring, hy was het iedere keer in iedere vezel aan het doorleven geweest; voor hem was het allemaal écht..."
"voor hem was het allemaal écht..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten