je begrypt wel waarom het virus zich in steden sneller verspreidt. een zonnige zondag, een wandeling van tweeduizend meters door de woonbuurt, met de kinderen op hun step. veel gerookte viswinkels en panda-bakkers zyn op zondag open, in deze contreien, en met dat zonnetje d'rby, gaf dit in sommige steegjes toch echt wel een soort van drukte, een soort van kleine bazaar. één op de zeventien mensen schynt ook niet echt bezig met veel distanciëring... dus: dan mag je zelf nog zo erg op je tenen lopen als haalbaar, net zo lief word je dan ineens voorbygestoken van zeer dichtby, of kruist er op een kruispunt iemand jouw kinderen van nét iets te dichtby. sommige trottoirs zyn eenvoudigweg te smal om twee mensen te laten passeren, zeker als die onderling hasjiesj staan te verkopen (dit mag ik niet zeggen, het is een overdryving...) er reden weinig auto's, dus op den duur liepen we dan maar, met de geparkeerde auto's als een buffer, in het midden van de straat; maar een lollige wandeling is het dan eigenlyk niet meer. je voelt jezelf dan eigenlyk gewoon een soort knypkont.
en toch, tegelyk was het ook wél mooi.
het is aangrypend om te zien hoe vele mensenburgers weêr met mekaâr staan te praten aan mekaârs voordeur, een beetje zoals op die oude prentkaarten van voor de oorlog. je moet toegeven dat er over de mensen een zekere, verloren gegane menselykheid schynt te zyn neêrgeland. buren staan te praten met mekaâr, en dat staan praten met mekaâr schynt, onweêrlegbaar, tot een soort event geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten