HET GEVAAR LOERT IN MOMBASA
van onze correspondent in de jungle robertus baeken
Duval is een kwakende kikker van het type breedsmoel. Ik ontmoette hem in de Zanzi-bar waar hij met twee inlanders aan de toog stond en door zijn erg opschepperig, breedsprakerig en tegelijk gebrekkig Frans, ondanks de drukte daar direct mijn aandacht trok. Ik hield me afzijdig en liet hem zolang aan het woord tot ik hoorde dat hij vóór de grote oorlog met de beroemde ontdekkingsreiziger majoor Percy Fawcett was scheep gegaan om de grens tussen Bolivië en Paraguay langs de nog weinig bekende rivier de Verde op kaart te brengen.
In nog meer gebrekkig Frans kwam ik tussenbeide. Zo gaf ik te verstaan dat Fawcett waarschijnlijk dood was. De laatste keer dat men hem had gezien, was toen hij met zijn zoon Jack aan de westelijke zijde van het Mato Grosso-gebergte Dead Horse Camp verliet, op zoek naar een door het oerwoud opgeslokte stad, door hem ‘Z’ genoemd. Dat was op 20 mei 1925, nu meer dan een jaar geleden. Ik vond het verdacht dat Duval hiervan niet op de hoogte was en zich er weinig ongerust over maakte. Zijn weerwoord luidde dat er vanuit de Braziliaanse jungle zo geringe verbindingsmogelijkheden zijn dat het vandaar makkelijk twee jaar kan duren om van zich te laten horen.
Doordat ik dat laatste niet van de eerste keer had verstaan, zei ik dat hij zich tegen mij beter in het Engels kon uitdrukken. Maar volgens hem zou Engels nog moeilijker gaan. Sinds hij tien jaar werkzaam was geweest op de vlieghaven van Timboektoe, had hij die taal nog maar zelden gesproken. Hij had zijn kinderjaren in Amsterdam doorgebracht. Dus was het Nederlands zijn moedertaal. Toen ik het hoorde had ik hem zo om de armen kunnen vallen.
Zelf geboren en getogen in een Kempisch boerengat, had ik mijn moedertaal al drie maand niet meer gesproken en dus deed ik niets liever dan mijn koetervlaams moeiteloos tot het Nederlands ombuigen. Duval heette eigenlijk Gerrit Duvel. Maar de Fransen in Timboektoe maakten er steeds Duval van. En nu was hij dat zo gewoon. Om over Fawcett door te gaan merkte ik op dat de majoor nooit, zelfs niet tijdens zijn moeilijkste tochten, op reis ging zonder zijn grammofoon. ‘Juist! En zal ik nog eens wat zeggen,’ ging Duvel onmiddellijk door, ‘elke avond, tenminste als het niet regende, speelde onze leider dezelfde plaat van Waldteufel af: Estudiantina. Het is werkelijk bevreemdend als je dat opwindende muziekje zo in het donker onder het dichte bladerdak van het oerwoud te horen krijgt. Het lijkt dan wel of je je op een andere planeet bevindt, miljoenen lichtjaren van hier verwijderd. Maar hoe ben jij van al die details zo goed op de hoogte?’
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten