HET GEVAAR LOERT IN MOMBASA
van onze correspondent in de jungle robertus baeken
aflevering 8
wat voorafging: Geïnspireerd door een beroemd ontdekkingsreiziger besluit onze held een in Afrika vermiste landgenote op te sporen. In Mombasa komt hij in contact met de Swahilisprekende Duvel, die hem, met zijn veertigkoppige expeditie, zal vergezellen door de jungle. Tussen hen ontstaat een machtsstrijd.
Dag 4 -
Nu ik al drie weken en vier dagen in Kenia rondloop, wordt het hoogtijd iets te zeggen over de verschrikking en de overweldigende schoonheid, maar ook wel over het monotone en de eindeloze verveling van de brousse. Al de eerste dag dat ik hier van boord stapte, zat ik met een déjà vu waarvan ik de oorsprong rap ontdekte. Nog vóór mijn geboorte had mijn moeder de muren van de kamer waarin ik mijn kinderjaren, jeugd, puberteit en leven als volwassene zou doorbrengen opnieuw behangen. Ter lering en vermaak van haar op handen zijnde peuter had zij voor een behang gekozen waarop allerlei fauna en flora van equatoriaal Afrika stond afgebeeld: grillige varens, messcherpe grassen, peervormige bladen, de reusachtige snavel van een toekan, vuistdikke lianen, een half verscholen tijgerkop, trossen van witte, vleesetende bloemen, een wilde honinggraat onbereikbaar hoog in een baobab, en tussen het dichte gebladerte twee loerende ogen, waarvan ik me jarenlang vergeefs heb afgevraagd of ze toebehoorden aan een kannibaal of gorilla. Toen ik zestien was, wist ik zeker dat de tijgerkop eerder in Azië thuishoorde.
Aan de gele bek van de toekan heb ik langer getwijfeld. Jammer, want het dient gezegd dat hij veel aan het overweldigende van de groene schoonheid toevoegde. Ook de verschrikking was niet nieuw: deze ondoordringbaar groene hel zat boordevol geluiden die mij als kind dat vroeg te bed moest, dagelijks de stuipen op ’t lijf joegen. Vooral ’s avonds als, zoals ook hier, de wilde beesten op zoek naar prooi hun onzichtbare nest verlaten. In dat geloei en gebrul van jewelste kwamen mijn vader en grootvader hoog boven alle niet thuis te brengen rauwe geluiden uit. Het was op het uur dat zij met een knorrige maag van hun werk kwamen en tot boven morrend of brallend hun misnoegdheid lieten verstaan als het eten nog niet op tafel stond, wat dan weer met vervaarlijk sissende en snibbige geluiden van moeder de vrouw werd beantwoord. De grootste angst die ik aan dat behangsel heb overgehouden, gebeurde echter toen mijn vader tijdens één van zulke avonden achter een losgekomen pand tegen de hoek een kakkerlak ontdekte. Het arme beestje bleef daar zitten, want het werd gelijk doodgedrukt, zodat zijn gekraakte lijfje daar, zoals vader er met een grimmig lachje aan toevoegde, nog een poosje als lijm kon dienen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten