Hoofddrager Bobo riep ons in het Swahili. Dat het vlees op de barbecue gaar was, hoefde hij niet te vertellen. De heerlijke geuren waren allang tot bij de tent doorgedrongen. Terwijl we de man op de voet volgden, keerde hij zich naar ons voor een grapje, zo leek het. Duvel vertaalde. De financiële leider mocht het eerst toetasten. Pas daarna hij, de technische leider. Vereerd als ik was nu mij door een neutrale buitenstaander de plaats gegeven werd die mij van begin af toekwam, voelde ik me zelfs in staat me eventjes met Duvels botheid te verzoenen. En vrede te sluiten. Ik keerde me naar hem om zijn advies te vragen omtrent die er verrukkelijk uitziende reuzenflappen, vlak onder mijn neus. ‘Je bedoelt die olifantsoren, bereid met een laagje honing? Die zijn vreselijk taai. Laat je niet om de tuin leiden! Pak liever de testikels, of van de dikke bil, ginds achteraan!’
De dikke bil smaakte heerlijk! Kwam het door mijn eindelijk goed gevulde buikje? Was het een gevolg van mijn tranen bij het horen van Der Lindenbaum? De vredige stilte rondom? De romantische sfeer onder het roerloze bladerdak? Lag het aan het vreemde drankje in mijn kalebas? Ik was nog nooit zo gelukkig geweest. Toen ik later in het donker naar de tent strompelde, besloot ik de petroleumlamp aan te steken om nog een stukje in Hamlet te lezen. Over Duvels reactie omtrent Der Lindenbaum verkeerde ik nog steeds in onzekerheid. Daarom zat een volgende luistersessie er voor vannacht niet meer in.
Had Duvel mijn gedachten geraden? Even welwillend als voorkomend haastte hij zich om de rits van de tent voor me open te trekken. ‘En als we nu eens een potje gingen schaken?’ stelde hij bij het aansteken van de lamp voor.
Hoewel ik meer zin had om het vervolg te lezen op ‘To be or not to be’, snakte ik er zo erg naar om deze ontdooide, vriendelijke sfeer tussen ons tot het einde van mijn avontuurlijke onderneming te laten voortduren, dat ik toestemde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten