portret van de aardbeienplukster
‘Ha zo… Er is een ondernemingsraad. Kom jij om tien uur naar mijn kantoor?’
‘Hoe kom je erbij me voor de gek te houden?’ begon Niessen toen ze weer alleen waren. Om zijn mond vertrok een triomfantelijk lachje.
Bij deze vraag, bedoeld om haar te vernederen, voelde Mieke al haar opgekropte gevoelens bovenkomen. Vergeefs zocht ze naar de gepaste woorden. ‘Allemaal jouw schuld!’
‘Mijn schuld?’
‘Volgende keer loop ik recht naar Hamersmidt!’
‘Maar meisje, waar heb je ‘t over? En zal hij jou geloven? Vergeet niet, er waren geen getuigen! Als ik ontken zal hij, alleen al voor de goede gang van zaken op het bedrijf, genoeg redenen vinden om aan te nemen dat de beschuldiging ontsproten is aan de wensdromen van een op haar chef verliefd kantoormeisje. Je wordt op staande voet ontslagen!’
‘Walgelijk kereltje! Ik weet zeker dat je daartoe in staat bent.’
‘Ha, de aardbeienplukster wordt woest? Prachtig! Nu ga ik helemaal voor de bijl! Zeg eens, waarom mag ik niet mijn gevoelens hebben? Of denk je dat Francis deugdzamer is? Oprechter? Dan maak je een geweldige blunder! Wellicht kan hij beter zijn woorden kiezen! Maar feitelijk is het elke bok om hetzelfde groene blaadje te doen. Hierop is zelfs Francis geen uitzondering.’
‘Dat zeg jij, omdat je door je middelmaat geen benul hebt vanuit welke hoogte anderen het leven bezien!’ Mieke realiseerde zich welke torpedo’s van woorden ze in het heetst van de strijd op hem had afgevuurd. Het verwonderde haar dat hij zo kalm bleef. Op het punt haar scheldwoorden terug te nemen, opende Niessen dan toch de tegenaanval. Zoiets had ze nog nooit meegemaakt! Met één armslag schoof hij de dossiers, die hij meestal met de grootste omzichtigheid behandelde, overheen de rand van zijn schrijftafel, zodat ze met zwaar gedonder op de vloer neervielen. Geschrokken door wat hij zelf had aangericht, stond hij met een diepe zucht op om de hele troep op te rapen. Sommige mappen waren over de vloer tot voor Miekes voeten gegleden. Zij boog zich om ze te pakken.
‘Laat liggen!’ snauwde hij. ‘Ik zal alles zelf netjes weer klasseren! Zo oefen ik mijn gewrichten!’ Terwijl Mieke passief toekeek, hoorde ze hem mompelen. Zij kon elk woord verstaan. ‘Stomme griet! Waar bemoeit ze zich mee!’
WORDT VERVOLGD...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten