woensdag 4 augustus 2021

state of being, 4 augustus 2021









de typmachine... het daarachter zitten... vandaag is het iets geruisloos geworden - stel je voor: dat ik nog aldoor op een wérkelyke typmachine zou zitten te rammen; hoeveel uurs per dag zouden myn huisgenoten het uit te zweten hebben? en de buren, of de mensen die voor luv langskomen?
    wel, luv en de kinderen zouden het allicht niet eens meer horen, intussen...
    en de directe buren horen ons nooit - anders zouden die namelyk reeds lang geleden de politie hebben gebeld.
    neen, dat laatste is zeker niet waar; de marokkanen in deze straat schynen helemaal nooit van politiediensten gebruik te willen maken. als ik ergens ga staan uitroepen: "kan die muziek zachter!!", byvoorbeeld, dan doen die aimans en isanes wel allemaal hun ramen open, speciaal om my te bedanken: "goed gezegd! wy worden daar ook horendol van!" maar: zelf doen ze er nooit iets tegen, ze ondergaan het alles...)
    ze zouden myn typwerk niet meer horen; zoals de we treinen niet meer horen - behalve snachts, als een uitroep om philosofie...
    alles went, aldus chamfort: dus ook, zei hy, de hel;- dwz: als je, zoals beloofd, voor ééuwig in de hel vertoeft - dan kàn het niet anders, of je wordt dat gewend.
    ik had eens een gig met de hoogbejaarde muzikant wylen hugo spencer, die ooit nog ferre grignard begeleidde, op een wasbord. na lang ryden kwamen we aan by de universiteit van diepenbeek, waar het optreden gepland was. er zaten maar zeven mensen in het publiek. ik zei: "sorry dat er zo weinig volk is," waarop hugo repliceerde: "och jongen, daar wordt je toch immuun voor."
    het werd inmiddels halftwee snachts, hier in huis... da's ook altyd een uitweg wanneer je, zoals dikwyls, totaal niks meer te vertellen hebt; zo eenvoudig mogelyk het hier en nu portretteren... de radio speelt, daarjuist iets van sinéad o'connor, maar nu op het moment de prachtige oldie "you don't owe me" van lesley gore...
    het is rustig overal...
    rond negen uur savonds, op het parkeerveldt van de kinepolis, overviel my een lichte soort levensangst, doch inmiddels is alles weêr in orde, ten laatste sinds het genoteerd hebben van deze prachtige "state of being". het is écht zo dat ik blog voor myn eigen geestelyk evenwicht. je zal zeggen: en toen je niet kon bloggen dan? toen dat nog niet eens bestond? welnu: toen wàs ik een pak onevenwichtiger!!
    ik ga myn pyjama aandoen en in een boekje lezen...

Geen opmerkingen: