Het merendeel van de klanten had zich verzameld rond het buffet. De afstand drong hem een beetje in de positie van een neutrale waarnemer aan wie nauwelijks aandacht werd geschonken. Zonder iets van de onderlinge conversaties op te vangen, was er nochtans heel wat dat hem wel bereikte; alsof zijn gevoel verbonden werd met onzichtbare spanningsvelden waarin veel van wat tussen de mensen gaande is, levend de kop opstak. Het gebeurde allemaal voor zijn neus, hier zoals thuis. Onder de kletspraat en de spelletjes aan de oppervlakte stelde hij intriges vast, verborgen wenken, misverstanden, blijken van sympathie, de drang om zich te doen gelden, pogingen tot communicatie en zo heel het rijtje: al die tekenen van domheid, liefde en verlangen, of wat daartussenin beweegt.
Toen de garçon opdaagde, nam hij vrede met een demi. En een croque-monsieur kon er ook af.
Op weg naar de toiletten passeerde hij een telefooncel, wat hem op het idee bracht om naar huis te bellen. Zoekend naar pasmunt, gebeurde dan weer het onvermijdelijke als hij onverwachts voor een beslissing stond en voor alle gemak zijn toevlucht tot uitstel zocht.
Weer op zijn plaats, waar de demi ondertussen voor hem klaarstond, woog hij de voor- en nadelen van een gesprek met Isabelle tegen elkaar af. Daar was eerst en vooral het uur: half twaalf. Meestal ging zijn vrouw rond deze tijd naar bed. Mogelijk was het al te laat. En dan zou zij, dodelijk geschrokken uit haar eerste slaap, in een wip haar kamerjas over de schouders gooien, in het donker de trap afhollen, hijgend bij het toestel aankomen of zo niet, onderweg gevaarlijk struikelen. En waarvoor? Enkel om hem te horen zeggen: ‘Schat, ik hou van je! Hoe gaat het?’ En zou ze zijn oproep midden in de nacht niet uitleggen als een poging om na te gaan of zij wel alleen is? Als een sprekend bewijs dus van argwaan, wat zijn al zwakke positie tegenover haar ongetwijfeld nog verder zou ondermijnen.
Nu ernstig! Over de reis had hij niets bijzonders te melden. En wat in 's hemelsnaam, zou haar ervan weerhouden het twistgesprek waarmee zij van elkaar afscheid hadden genomen, weer op te nemen? Hoewel Joseph vond dat zijn vrouw onredelijke eisen aan hem stelde, probeerde hij wel degelijk begrip voor haar op te brengen - iets wat van haar in mindere mate mocht gezegd worden. De kwestie lag nochtans eenvoudig. Geld. Ofwel zou hij voor de derde keer dit jaar - en het was nog maar april - salarisverhoging vragen. Ofwel moest Isabelle, - gul voor zichzelf en nog guller voor de anderen, - haar uitgaven drastisch minderen. Maar zulks had hij haar beter niet te verstaan gegeven, precies zoals hij, om tegemoet te komen aan haar eeuwige klachten over isolement, haar beter niet had voorgesteld om hem naar Parijs te vergezellen. ‘Parijs? Ben je gek Jos! Dat is niet voor onze beurs!’ Nu moest Joseph toegeven dat ze inderdaad gelijk had. Hij maakte een simpel rekensommetje. En kijk, nog een tweede demi kon er zelfs voor hem niet af.
(Wordt Vervolgd...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten