het vroege opstaan, dat is de gehele klus. vanaf daarna gaat alles vanzelf. en gelukkig vond ik, IN dat vroege opstaan, de volmaakte kronkel-beweging; ik lag in een zeer diepe slaap, de wekker kwam onverwacht (wat uitzonderlyk is, meestal ben ik de wekker een pààr seconden voor), en meteen kon ik, nog tydens dat rinkelende geluid, inderdaad als een slangenmens die kronkelende beweging maken die nodig is om van slapte naar kracht, van dood naar leven te kunnen overzwemmen; dwz zonder een minste bruskering, wel fél maar alles vloeibaar; een zeer felle golfslag.
de lessen zyn een travestie. een parodie op zichzelf. weêrbarstige leerlingen die zich dan toch, als een fait accomplit, plotseling gelaten de gang op laten zetten - maar die dan na een kwartiertje met een onzichtbare grynslach komen vragen of ze terug binnenmogen; en ikzelf dan, de leraar, die ze met een stilzwygende hoofdknik en zonder een glimlach daartoe de toestemming geef. een belachelyk ritueel.
er was iemand van achttien die er, over de landkaart gebogen, ernstig van overtuigd was dat london helemaal in het noorden van het verenigd koninkryk ligt, dus helemaal in het noorden van schotland.
tydens de middagpauze het klaslokaal op slot gedraaid, vier stoelen op één ry gezet, met dan weêr een rugleuning links en dan weêr een rugleuning rechts, als veilige zywanden aan weêrszyden; languit over die vier houten stoelen heen gaan liggen - en zonder het te merken metéén weêr ingeslapen, voor een stevig kwartier of zo.
in het midden van de namiddag weêr thuisgekomen; myn mailbox opengezet; en daaraan liggen voort-arbeiden tot heden, dus zeven uurs aan één stuk door; artiesten die vragen wanneer ze kunnen komen optreden in de dinsdagclub; andere artiesten die hun MP3's doorsturen en argumenteren dat ze toch wél morgen een drummer moéten kunnen meênemen; affiches corrigeren, boekhoudkundige stukken oplysten; programmeren voor de kerst-voorstelling, nu reeds, en technische fiches doorsturen voor de frankenstein-lezing. terwyl ik de ene mail na de andere verwerk, van boven naar beneden, groeit hy vanaf vanboven terug aan, als een slang die, van één kop ontdaan, met twéé koppen terugkeert.
maar: ik kàn niet afronden zonder dat àlles van de baan is. iédere dag moet op het einde van de dag àlles van de baan. omdat er de volgende dag weêr àndere demonen verryzen.
grondtoon van dit alles is echter dat ik gigantisch tevreden ben. die tevredenheid is voor een groot deel ook dankzy dat geheime salon van gisteren; dat was werkelyk een heldere namiddag van klassieke schoonheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten