om drie uur snachts uitgeteld in bed gekropen, zoals iedere dinsdagnacht met een gezicht dat brandt en brandt van het laattydige ontschmink-ritueel, om de wekker op zeven uur smorgens te zetten. en toch: de volgende morgen werd ik alweêr wakker voordàt de wekker kon afgaan - en: feitelyk was ik niet overdréven moê, wel een béétje moê maar niet overdreven.
de zaal puilt uit van het volk, dat inkom betaalt, en byna iedereen presteert totaal gratis of voor een hongerloon; en toch: aan de gig van gisteren houd ik byna niks over. dat was, in zekere zin, een slag in myn gemoed. anderzyds: de gig was grandioos, en in myn mailbox kreeg ik nu op één namiddag tyds bericht van gary valentine (= opgenomen in de rock&roll hall of fame, als oprichter van blondie) én van mick harvey, de rechterhand van de vintage nick cave, aan wie ik nu persoonlyk heb kunnen zeggen: "bedànkt voor die liedjes als 'saint huck' en 'stranger than kindness', waarop mick harvey zelf dan repliceerde: "Thanks for your compliments and sharing that. It is always special to hear these things."
morgen ga ik op prospectie naar een te huur staande theaterzaal in het hartje van de stad. die prospectie is echter totààl belachelyk; de huurprys van dat pand immers 12.000 euro bedragende. toch moét ik er naartoe, ik begryp zelf niet waarom maar ik voél het.
things are swinging op alle fronten tegelyk. heden ben ik een cowboy in wiens richting er, aan de lopende band, dag in dag uit, honderden flesjes tegelyk worden geslingerd en gesmeten en gegooid - maar die er dus aldoor in slaagt, àl die flesjes met veel lawaai aan stukken te schieten.
ja, heden ben ik een desperado.
things are swinging op alle fronten tegelyk. heden ben ik een cowboy in wiens richting er, aan de lopende band, dag in dag uit, honderden flesjes tegelyk worden geslingerd en gesmeten en gegooid - maar die er dus aldoor in slaagt, àl die flesjes met veel lawaai aan stukken te schieten.
ja, heden ben ik een desperado.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten