toevallig worden ze jammer genoeg wel vaak religieus vooruitgestuwd, maar los daarvan, versta ik érgens toch wel, lezers, al die spontaan by de mensheid opgeborrelde dogma's die zich, alsof het niet anders kan, keren tégen de opwinding; de isis die tégen muziek is, het calvinisme dat zich keert tégen het gebruik van afbeeldingen, het jansenisme dat tégen het lachen is (tenminste, voor zover ik er iéts van ken...) dat er in ons leven na iédere piek vanzelf ook een dal komt, dat zal wel eenieder die al een paar dagen geleefd heeft, vanzelf onderschryven; maar dat die wet zich zelfs handhaaft tot op het àllermeest minuscule micro-niveau, dat beseffen licht nog steeds te weinigen. echt iédere kleinste glimlach, iédere minieme curiositeit brengt ons al uit ons evenwicht. seneca, hoelang geleên 'ie dit ook zei, hadt gelyk:"leven is leren sterven."
geen muziek, geen verhalenverbeelding, geen grapjes... ik snap dat, dat zou heel byzonder zyn... al ben ik een beroepsmatig effectenjager, met achter my aan een volstrekt sentimentalistische biographie - in wezen ben ik tégen de opwinding. tégen "muziek om te dansen", tégen "een monoloog om te lachen..."
"seneca, hoelang geleên 'ie dit ook zei, hadt gelyk..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten