102.
‘Wacht!’ riep hij. Als op bevel begon het paard weer te trappelen, zodat Mieke achteruitweek. Er volgde een heus compliment waarvoor ze niet ongevoelig was. ‘Het moederschap heeft een heilzame invloed op je! Je ziet er geweldig uit. En je bent ook weer aan het werk.’
‘Zeg eens, hoe weet jij dat alles?’
Eventjes trok er een schuldig lachje over zijn gezicht. ‘Ik hou je in de gaten, zei ik toch!’
‘Ik moet je gaan geloven. Eerlijk gezegd, heb ik wel een tijdje in de rats gezeten.’
‘Gelukkig heb je je chef!’
Ineens werd Mieke argwanend. Wou hij insinueren dat zij haar vrouwelijke charmes inzette om bij Niessen in de gunst te komen? Zij was in haar mededelingen al ver genoeg gegaan. Bijna had ze Martin op de hoogte gebracht van haar recente promotie. Gelukkig had zich in haar tijdig die bedekte ootmoed doen gevoelen, waardoor zij het onnodig vond op persoonlijke successen in te gaan. Desondanks had deze quasi lukrake opmerking haar flink door elkaar geschud. In paniek sloeg ze aan het denken. Waarom had Niessen haar na die periode van onwettige afwezigheid niet meteen de laan uitgestuurd? En waarom deed zij tegen Martin of ze zonder één probleem in de zevende hemel vertoefde? In een handomdraai had ze een ontwijkend antwoord klaar.
‘Ik weet niet of je Niessen kent! Hij is streng, maar rechtvaardig!’
‘Dus zit jij goed daar? Wellicht stelde mijn broer het zich verkeerd voor. Hij had altijd het gevoel dat jij niet voor kantoorwerk in de wieg gelegd bent. Hij zag jou als een wild vogeltje, per abuis gevangen en in een kooi opgesloten.’
‘Soms heeft een mens geen keuze. En ik wil genoeg zelfverloochening opbrengen!’
Martin glimlachte vaag, alsof hij daarmee wilde zeggen dat zij niets hoefde te verbergen, daar hij haar helemaal doorhad. Mieke vatte het op als een uiterlijk teken van superioriteit waar hij geen recht op had, ook al was hij rijk en zat hij hoog op de rug van een zwarte hengst.
WORDT VERVOLGD...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten