een goed halfjaar geleden is myn vader in de achtertuin met een elektrische haagschaar aan de slag geweest; en nu vinden we die haagschaar ineens nérgens meer, hoe kan dit, dat werktuig is één meter lang, zoiets kan niet per ongeluk achter een zetel zyn weggevallen of iets dergelyks... toch weet je maar nooit... hoe wordt het op netflix aangegeven als een van de meêspelende personages stilaan aan alzheimer ten prooi valt? men komt erachter dat hy per ongeluk zyn gsm in de koelkast had gelegd; en inderdaad: wààr vond luv vanmorgen de deostick die ik daags tevoren gebezigd had - - in de koelkast... - daarjuist hadden we bezoek, by het afscheid moest ik my in alle ernst laten ontvallen: "niet verschieten en niet kwaad zyn als ik jullie volgende week ineens weêr niet meer herken." ze lachten maar er was niks grappigs aan bedoeld...
myn pa was in de tuin, onderwyl ikzelf een digitale schoolvergadering had in de machine-kamer; de eindresultaten van de kerst evaluerende... voorts was het universum in huis geheel leêg; myn wederhelften naar de bioscoop zynde, kinepolis, voor de film "sing 2"...
curieus toch steeds hoe waanzinnig snel zo'n klimop-planten uit de grond schieten en alle muren overwoekeren, op een paar weken tyds.
behalve klimopplanten, kruipen in antwerpengrad nu ook draden en kastjes van proximus tegen je voorgevel. als huis-eigenaar heb je daar niks over te reutemeteuten, de deal is afgesloten tussen het stad links en proximus rechts. by pieter en magalie (zie: photo "waar was je ten dinsdag), zo vernam ik, kwam er op die manier tegen hun maagdelyk blanke voorgevel een grote, zwarte proximus-doos te plakken, niet netjes in een zykant verdoken, maar pal, vlak en tactloos, in het midden tussen hun twee vensters... die meneer pieter maakte er nog werk van om er zeventien telephoons voor op te hoesten, waarna die doos toch iétsje minder schrynend uit beeld werd verplaatst...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten