episode 3
Het onophoudelijk geratel van de wielen over de spoorstaven drong als een krachtig impuls tot Joseph door. Verder gebeurde er niets. Door zijn krant wijder te openen, had de jongeman zich wat meer vrijgemaakt. De tussen hem en de oude man ontstane ruimte gaf de onprettige indruk dat hij zich om hygiënische redenen wilde afzonderen. Toegegeven, de oude had zich niet geschoren. Zijn witte stoppelkin, het hemd zonder boord waarvan de bovenste knoopjes ontbraken, zijn versleten pak, gaven hem een sjofel, verwaarloosd voorkomen. Maar verder zag hij er flink, nobel, waardig uit: een indiaans stamhoofd dat onverstoorbaar over de eindeloze jachtvelden kijkt. Joseph wist wel: er zijn ook innerlijke oorden, en daar zou de oude zijn onbeweeglijke, waterig grijze ogen zelfs niet eens voor nodig hebben. Joseph dacht aan het schouwen van een ongeschonden ziel, hoog verheven boven het gewauwel van de mensen. Mogelijk dreef hij te zeer op zijn voorstellingen. Want zie, de oude man zei niets, deed niets, keek eenvoudig voor zich uit.
Hij zou die aartsvader kunnen aanspreken! Maar wat ten berde brengen? God weet sprak hij Grieks. Of Armeens. Welbeschouwd leek hij inderdaad afkomstig uit die streken. Een Armeense patriarch voor wie geen land te ver is om zijn weggelopen dochter weer naar huis te halen.
Een halfuur voor Parijs, keek de oude wat geschrokken op zijn horloge. Ineens stond hij op, greep zijn valies uit het rek en verliet de coupé. Voor Joseph een aanleiding om op zijn beurt de benen te strekken.
Nadat hij in de gang enkele reizigers had gepasseerd, ontdekte hij de patriarch aan het einde van de wagon, wachtend bij de deur. Het kwam in hem op de man te verwittigen dat het veel te vroeg was om uit te stappen. Maar precies op het punt dat hij enkel nog zijn mond hoefde open te trekken, keerde hij zich met een hoekige zwaai naar het toilet.
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten