‘Ik had je al op de bus gezien!’ zei Justine, om het vastlopende gesprek op haar manier te redden.
Hij liet zich quasi verbaasd uit over haar opmerkingsgave.
‘Niet moeilijk,’ lachte ze. ‘De bus was leeg. Jij zat langs de kant van de bestuurder, nietwaar? Verder waren er nog enkele dames en een opvallende heer met zwarte hoed.’
‘Wat zeg je?’ Joseph hoorde hoe zijn stem hem als een dierlijke kreet ontsnapte. Plotseling bevond hij zich middenin het ijle van een koortsdroom.
‘Een nieuwerwetse, zwarte hoed met brede rand. Verder droeg hij een zwart hemd en dito vest. Ik zei toch dat hij opviel.’
‘Ik heb hem helemaal niet gezien...’ Joseph had nog steeds moeite het te geloven.
‘Hij zat een eindje achter jou! Vandaar…’
‘Waar is hij uitgestapt?’
‘Hier in Louveciennes. Zelf ben ik eerst naar het postkantoor gegaan, - om te telefoneren. Is er iets met hem?’
‘Hij zit me al een tijd op de hielen. Ik weet niet waarom.’
Joseph wandelde met nieuwsgierige blik langs de stapels boeken. ‘Je studeert nog, zie ik!’
‘Medicijnen. Nadat ik twee jaar geleden ben gescheiden, heb ik de studies, die ik ter wille van mijn ex had opgegeven, weer aangevat.’
Het leek Joseph of hun gesprek op een dood punt belandde. Hij was hier voor Marijke, - niet om een onbekende vrouw die hem overigens wel boeide, over haar huwelijk of persoonlijke ambities uit te horen. ‘En vlot het?’ Een vraag uit beleefdheid. Tussen het druipend gebladerte van struiken en bomen in de achtertuin meende hij de hoge afrastering rond een tennisveld te onderscheiden.
‘Jazeker! Ik zit in 't voorlaatste jaar!’
‘Luister eens Justine!’ Zich bewust van de bruuske overgang, hoopte hij dat dit juist een gunstig gevolg zou hebben. ‘Kan jij me alles over Marijke vertellen?’ Het viel hem op dat zij haar sigarettenrook inhalerend, nerveus wegkeek. Terwijl de stilte duurde, vervolgde hij: ‘Denk aan haar ouders!’
‘Daar zeg je wat! Je zou beter achter haar vaders kladden zitten! Hij is een ploert!’
Deze aantijging was hij al eerder tegengekomen. Het klonk als een symptoom van het eeuwige generatieconflict: de noodkreten van een ontevreden tiener, de strengheid van de vaderfiguur, de overdrijvingen van een verwende rijkeluisdochter. Veeleer schrok hij van Justines verontwaardiging, temeer daar zij zichtbaar haar best deed zich te beheersen en waarschijnlijk om die reden haar mond hield, terwijl ze zoveel meer te zeggen had.
‘Je moet de klok altijd langs twee kanten horen luiden!’ Daarmee hoopte hij een volgende reactie uit te lokken.
‘Dat is waar!’ Het dametje drukte heel beslist haar sigaret uit. Door hem gelijk te geven, scheen zij opgelucht weer vrij te kunnen ademen. Joseph verdacht haar ervan een trucje te hebben gevonden om het te doen voorkomen dat elke vraag verder overbodig was. ‘Koffie?’
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten