episode 2
Joseph greep Etiennes brieven uit zijn binnenzak. Hij had ze gister al eens doorgenomen. Was hij moe? Waar het geheel hem eerst de indruk gaf van een heerlijk opgediend Frans, - voor Marijke, aan wie geadresseerd, wellicht om van te smullen, - kwamen de dicht beschreven vellen hem thans voor als een ondoordringbare woordenbrij; wat het moeilijk maakte iets te onderscheiden dat voor zijn onderzoek van belang zou kunnen zijn.
Eerst had je de lichte brieven. Reacties van een student op de quasi onschuldige belevenissen van zijn correspondente. Beschrijvingen van zijn eigen dagelijks leven aan de Sorbonne. Vrolijk gekleurde gebeurtenissen. Dit alles met de onderliggende bedoeling haar kennis van de Franse taal op een ontspannen wijze naar een hoger niveau te tillen. Leuk, maar bijkomstig. Tot de brief van twaalf oktober. Er moest zijn vriendinnetje iets vreselijks overkomen zijn. Want zie, vanaf hier veranderde ook Etiennes toon. In elke brief drong hij aan open kaart te spelen; maar blijkbaar raakte het meisje niet over haar ongeluk of depressie heen. Dat hij haar niet kon helpen, irriteerde hem mateloos. Telkens dreigde hij ermee achter hun correspondentie een punt te zetten. Wat ten slotte ook gebeurde. Met een schreeuw nog wel. ‘Er is wel een toekomst!’ zo eindigde zijn laatste brief.
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten