lies robbeneiland, eind-redactrice van deze beroemde blog, wist my op een ogenblik tussen gisteren en eêrgisteren met overtuigingskracht te melden dat het in het byzonder, op deze blog, de state-of-beings zyn, die ’s mensens belangstelling triggeren. evenwel: op dit ogenblik is voor my deze rubriek niet definitief evident, doordat ik een gigantisch oppervlakkig leven leid - de keerzyde van het supersterrendom. wél is er een schaduwzyde, een eenzaamheid aan de top, een ondergedrukt trauma dat eigenlyk de sleutel zou vormen tot het betere begrip van myn oeuvre - maar dié intimiteit is een taboe, op aandringen van myn management. er is alleen maar myn werk. ik bén lilith d’licious, ik bén dat blauwe gezicht, ik bén het gegeven dat ik vanmorgen, rond een uur of tien, werd vermeld op radio1, in een reklaâmspot betreffende, morgen (donderdag) het verjaardagsfeestje van jean paul van bendegem in de minard-schouwburg in gent (jullie die reklaâm toevallig vernomen?) ik ben nu beroemd; er is een onvrede, een té zware opdracht, een té verregaand slaaptekort; maar ik heb geen tyd om daarover te klagen, geen ontologische grond van waarop te klagen.
1 opmerking:
En dat is nu het ontmoedigende van de zaak: je hebt zelf geen tijd om hiervan te genieten...
Een reactie posten