het is kwart na negen savonds. ik toef in myn gebruikelyke ligzetel, de suffe gryze driezit in de lauwe woonkamer. 85 procent van de tyd dat ik thuis toef, toef ik hierzo, in lighouding in dit meubel (liggend doch met de rug schuins naar boven. denk ziekenhuis. denk sexy verpleegsters.)
rocco james conan heeft net gedaan met gamen. hy gamede met ene "lander". die lander, zyn vriendje, was niet by ons binnen in huis, doch aan de andere kant van het melkwegstelsel; ze communiceerden echter door middel van een koptelephoon met een microphoontje eraan.
zoals de auteur dominique piedfort het ooit stelde: in onze tyd, 1977, speelden wy "telephoneke": met name door twee stekkendoosjes* met mekaâr te verbinden door middel van een lange yzerdraad; daarvolgens kon je dan van beneden aan de trap tot helemaal bovenaan op de trap, toch spreken tegen mekaâr.
je hoorde dan wel, nog tegelyk, ook mekaârs échte stem - maar: als je die wegdacht, dan hoorde je inderdaad ook wel degelyk, geheel magisch, een stem in dat stekkendoosje.**
(* en ** : een "stekkendoosje" willende zeggen een lucifersdoosje...)
doch inmiddels is rocco james conan zyn ukelele aan het betokkelen, intussen dragend een palmbomen-t-shirt en een schitterend gephönd jaren tachtig kapsel.
de jeugd van tegenwoordig heeft best wel respect voor de jaren 80...
hy, dwz rocco james conan, speelt een melodie van m&m, waarby hy, op een moment, een toon moet hebben die lager ligt dan zyn allerlaagste snaar; vliegensvlug draait hy daarom dan die snaar één habbekrats lager, by de stemsleutel, meteen op exact dé juiste toon; en dan draait hy die snaar vliegensvlug weêr by, en speelt voort.
ik sta dagelyks versteld van die jongen zyn verbluffende strapatsen - maar dit is qua genialiteit een record... temeer daar 'ie dit zelf heel normaal vindt...
binnen een goed uur liggen rocco james conan maar ook myn enige geliefde, genaamd luv, te bed.
mollie idem dito (die ligt al de hele dag te bed..); doch het verschil is dat mollie nog krankzinnig lang opblyft. gisteren ging ikzelf slapen rond drie uur snachts - mollie bleek in haar kamer, vernam ik, nog steeds televisie te zitten te kyken... d.w.z. die gaat nog later slapen dan ik...
wanneer eenieder naar boven is, begeef ikzelf my, ter familiale compensatie, naar benéden in dit huis - de wereldberoemde machine-kamer in, waar myn lezers allen zo jaloers om zyn...
het plan eruit bestaande, daar nog één uur of anders twéé uurs voort te schryven aan myn circus bulderdrang-roman.
aan die roman ben ik nu (zonder overdryven!!) reeds 32 jaar bezig. soms wel met tussenpauzes van een heel jaar, een keer zelfs eens met een tussenpauze van acht jaar. maar toch. in letterlyk een stuk of honderd totaal verschillende versies. doch déze keer, met de schetsen die zyn begonnen tydens de allereerste lockdowns, nu drie jaar geleden alweêr, heb ik definitief beet. dat weet ik met zekerheid: omdat ik in heel myn leven nog nooit met zoveel lol aan het schryven ben geweest... ik amuseer my hier letterlyk te pletter meê...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten