haar kamer opruimen is een spreidstand. ze ruimt haar kamer nooit zélf op, dus je moét by tyd en wyle wel ingrypen; maar ze wordt oprecht crazy als ze merkt dat je in haar kamer bent geweest. je moet er dus opruimen zonder dat het opvalt. wél de leêge zakjes chips en de kleverige stokjes van de verorberde ysjes opruimen - maar de plakband slordig op de mat laten liggen. wél het toilet schrobben - maar de washanden op de grond laten liggen.
het is als lachen in de klas zonder dat je geluid mag maken.
ik was overigens zélf ook dat soort leerling: dat àldoor zyn best moest doen om zyn slappe lach voor de leraar verborgen te houden. nu ik aan de àndere kant van het lokaal sta: hoe kàn ik vroeger ooit hebben gemeend dat het niet zou zijn opgevallen...
pitouche eet ZO graâg sheba, dat als ze daar één keer van te eten heeft gekregen, dat ze dan letterlyk vyf weken lang tien keer per dag om méér van dat blyft miauwen. dit is echt totaal onuitstaanbaar, haar persoonlykheid is ervan veranderd; die sheba is katten-heroïne, nog eventjes en pitouche moet methadon.
ik amuseer my hard met het voorlezen van myn poëzie op myn vlog. ik moet die poëzie voor zichzelf laten spreken, dus: uitzonderlyk toom ik myzelf in; géén oeverloos geleuter en gedoorbabbel, yzig alleen die tekst.
1 opmerking:
herkenbaar
Een reactie posten