nog steeds vanuit de optiek "beter een goeie film voor een tweede keer zien, dan na een halfuur moeten merken dat je naar een slechte film aan het kyken bent," naar aanleiding van een specifiéke reden die ikzelf echter niet ken, de prent "control" nog eens aan my voorby laten gaan. in één avond uitgekeken, dat wil al veel zeggen, want de meeste films bekyk ik in twee keer of zelfs in drie keer, wegens simpelweg het geduld niet kunnende opbrengen.
in dit soort films hangt het er zeer erg vanaf hoe goed de zingende hoofdrol wordt vertolkt, en je kan niet anders zeggen dan dat die sam riley zo'n krankzinnig overtuigende ian curtis neêrzet, dat je na vyf minuten al niet meer kan geloven dat dat niet écht ian curtis is. dat gaat echt belachelyk ver.
dus die film is perfect maar als je toch over iéts wil neuten, al was het maar om je blog te vullen: omdat die sam riley dat zo goéd doet, hadden er van my nog veel meer geënsceneerde live on stage-momenten in gemogen. die zyn echt byzonder opwindend. die huiselyke frustraties en manchesterse horizonten hadden we er, hoewel ook steengoed gedaan, eventueel zelf wel kunnen byverzinnen; maar zo'n bigger than live joy division on stage, featuring "disorder" of featuring "digital", mét gratis daarby ook een zeer overtuigend vroege jaren tachtig publiek - meer dààrvan!!...
vreselyk hoe dat is moeten aflopen... maar toch; de film eindigt met de kringelende rook uit de schouw van een crematorium - spoiler alert!! ook daar had corbyn iets toffers voor mogen verzinnen. je moet de kids hoop geven, je moet ons rock&roll geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten