klaarblykelyk had ik vanmiddag de wagen niet ter beschikking. met de fiets naar de zaalbeheerder van het clubhuis, voor een vergadering betreffende logistiek. reeds was ik door déze rit flink nat geregend. geen motregen, maar slagregen onderweg.
nà die vergadering zat ik met een lâstig hiaat; binnen een flink anderhalf uur moest ik voor nog een andere vergadering in de costa, het gemeenschapcentrum van sint-andries wezen. te weinig tyd om tussendoor naar huis te fietsen. dus opnief door de regen, een vervelend traject, van west naar oost, dat druist in tegen het antwerpse wegenplan, dat meer verticaal dan horizontaal stuwt. vermoedelyk omwegen gemaakt, vermoedelyk er te lang over gedaan alvorens de spoorweg te passeren. nog hardere regen, op den duur ook koude vingers.
een uur te vroeg in de costa. gelukkig zat er niemand aan de balie en kon ik stiekem in de balletkamer naar binnen, op de eerste verdieping. daar kon ik dan een uur lang voortwerken op myn nieuwste stuntgedicht - een uur lang nog altyd dat éne zinnetje over die wilgen. (als je een lang gedicht hebt rond het grondthema "takkenbossen", en je komt op een regel die eindigt op het woord "wilgen", dan wéét je dat je met niks anders vrede mag nemen dan met het allerbeste denkbaar...)
dan toch weêr die vergadering.
dan wéér door de slagregen terug naar huis.
thuis: doorweekt, verkouden, afgemat - maar dus féitelyk niks gedaan, als we in plaats van te hebben vergaderd, hadden getelephoneerd, dan was ik er op een kwartiertje tyds vanaf geweest. - nu goed, soms moet je mekaâr wel zien... feitelyk moesten we mekaâr wel eens zien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten