toen ik een kind was en er deed zich een serie of een film voor waarin er een personage werd opgehangen (hopelyk een slechterik), dan werd die ophanging àltyd suggestief gehouden; àltyd zagen we, hooguit één seconde lang, twee voeten boven een vloer zweven, en een moeder wegkyken - en dan: op naar de volgende scène. want: we hadden het wel begrepen.
vandaag, in het vulgaire jaar 2024, begrypen we kennelyk niks meer. want heden wordt er geen énkele serie of film meer geproduceerd: waarin een dergelyk ophanging niét juist zo duidelyk, zo gedetailleerd mogelyk in beeld wordt gebracht. het trappelende hangen te bungelen in die strop, het verblekende hoofd, de uitpuilende tong, et cetera. we moeten alles zién.
kàn je daarin iets anders lezen dan morele degeneratie? alwéér een stapje terug, alweêr dichter en dichter terug naar het romeinse brood en spelen... in moskou zyn ze vandààg al zover (zie: die publieke foltering van die "verdachten" van die aanslag vorige week, reeds lang voor het "proces"; dwz ze werden reeds letterlyk halfdoodgefolterd de rechtzaal in gereden; alles op prime-time televisie.) met die vulgaire gewelddadige televisie die we ook zélf maken, is het hypocriet om daar nog van op te kyken.
het gaat stap voor stap en dan ineens heel snel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten