nathalie
dennis nowé
sarah knight
maandag 30 september 2024
onderschat / overschat
onderschat: spandau ballet
overschat: de intentionele slechtheid van pierre cauchon, hoofd-inquisiteur van jeanne d'arc.
naar waarde geschat: cuby and the blizzards
alternatieve feiten
2. mensen die er, volgens een meerderheid van waarnemers, jonger uitzien dan hun leeftyd, leven gemiddeld ook effectief langer.
4. een gemiddeld space-pak kost 11 miljoen euro!
blogologie
curieus...
we schommelen rond de 1.000 kykers per dag, tegenwoordig...
wel, gemiddeld iétsje daarboven...
wel, gemiddeld iétsje daarboven...
maar - - vrydag piekten we, voor één dag, maar ineens naar 4.000?
vreemde heilige
faraïldis van gent
haar naam komt van "varen" en "schild"; willende zeggen "veel voorspoed onderweg".
zy leefde in de 8e eeuw in gent.
zy wordt aanroepen tegen kinderziekten en om het vee te zegenen, in gent maar ook in steenokkerzeel.
zy slaagde er ooit in, een onthoofde gans toch weêr tot leven te wekken!...
op een dag passeerde zy een boerin die vele broden droeg; deze boerin wilde deze broden echter niet delen met de armen in de buurt; daarop liet de heilige faraïldis de broden dan maar in stenen veranderen (hoewel die arme mensen daar in de buurt daar dan toch ook niet veel aan hadden?...)
interessant
in "the spirit level", een recent boek dat werd opgesteld door twee statistici, wilkinson en pickett, wordt aangewezen dat het geluk van een natie niet afhangt van economische groei maar van inkomensgelykheid. in landen met grote inkomensverschillen, byvoorbeeld portugal, komen vyf keer zoveel psychische stoornissen voor als in landen met kleinere inkomensverschillen (japan, zweden, finland...); ook kindersterfte, analfabetisme, criminaliteit en lage levensverwachting nemen toe naarmate de inkomens verder uiteenliggen. hoe groter de verschillen, hoe meer competitie, stress, wantrouwen en ressentiment, wat dan allemaal tezamenkomt in ziekte.
gast-auteur
door Robert Baeken
67.
Vreemd, ofschoon Thyssen buiten naar het lege venster keek en niets zag dat iemands aanwezigheid verried, zat hij met het beklemmende gevoel te worden geobserveerd. Een oud trucje uithalend, draaide hij zich bliksemsnel om en werd volkomen verrast door de aanwezigheid van een knaap. Het ventje stond voor dicht struikgewas op de grens van het weiland. Enkele seconden voelde hij hoe het bewegingloze licht in de ogen van de knaap tot hem doordrong; alsof hij vanaf die plek alles over zijn verborgen misdaad had opgepikt.
‘Hé jij daar, kom hier!’ riep Thyssen, met de bedoeling hem aan de tand te voelen.
Heel curieus: het jongetje reageerde niet. Onmogelijk dat zijn luide stem hem niet had bereikt! Hij riep een tweede keer, nu iets vriendelijker. Maar het jochie had hem zeker door. Om te voorkomen dat hij zou weglopen, snelde Thyssen zelf naar hem toe. Tot hier had dat figuurtje iets van een levensgrote pop. Terwijl hij naderde, zette het jochie zich in beweging. Twee, drie achterwaartse passen; genoeg om tussen het dichte gebladerte te verdwijnen.
De plaats scherp in de gaten houdend, had Thyssen hem zo te klissen! Maar hier begon een raadsel. De kleine viel nergens te bespeuren. En zo klein was hij niet dat hij onzichtbaar onder het lover kon wegduiken. Met één oog op de naburige weide, kamde hij vergeefs het hele bosje uit. Tenslotte begon hij te geloven in een waanvoorstelling. Hoe zag dat ventje eruit? Hoe ging het gekleed? Het lukte hem niet diens verschijning voor zijn innerlijk oog op te roepen. Eerst was hij ervan overtuigd dat de kleine wit haar had. Maar spoedig begon hij zelfs hieraan te twijfelen.
Toen hij Erik bij het overhandigen van de autosleutels vertelde welke stommiteit hij had begaan, keek hij naar zijn handen. De aanwezigheid van Eriks vrouw hinderde hem. In het donker toonde hij de beschadigde deur. Auto's scheerden rakelings voorbij. In de straat flitsten lichtreclames boven bars en restaurants. ‘Het gebeurde uit wettige zelfverdediging. Wat begon als een uitdagend spelletje, eindigde toen ik ‘n puntige staak tegen mijn kop kreeg.’ Thyssen schoof het haar voor zijn voorhoofd opzij. Nadat hij Erik de kans gegeven had naar zijn geschramde buil te kijken, opende hij de bagageruimte. ‘Zie, ‘t is allemaal netjes gebleven.’ Dat Erik met een kwaaie vloek reageerde, belette Thyssen niet eraan toe te voegen dat hij van hem een wederdienst verwachtte. ‘Weet je nog, die luitenant? Misschien kan jij ons weer naar de grot brengen. Dan krijgt die kerel wat gezelschap. In al die jaren hebben we niks meer van hem gehoord. Blijkbaar ligt hij daar goed!’ Vernederend dat hij op die manier druk op zijn maat moest uitoefenen.
Erik had het door. En zoals Thyssen van hem verwachtte, nam hij het initiatief. ‘Ga al in de auto zitten. Ik haal een paar zaklampen.’
(WORDT VERVOLGD...)
zondag 29 september 2024
in progress
onderschat: de helende kracht van discipline
overschat: keith richards
naar waarde geschat: kuifje en de zeven kristallen bollen
alternatieve feiten
1. het hoogste standbeeld ter wereld is "het standbeeld van de eenheid", in de deelstaat Gujarat, in Indië; dit beeld is 182 meters hoog. ter vergelyking: de statue of liberty is slechts "92" meters hoog.
2. het land met de grootste biodiversiteit te wereld, dwz hoogste aantal verschillende soorten fauna en flora, is brazilië.
3. de langst regerende monarch ooit was lodewyk XIV, die het mooi 72 jaar lang volhield.
4. hendrik VIII van engeland had een aantal dienders die exclusief bestonden om, na zyn stoelgang, zyn achterste weêr proper te vegen; "grooms of stool", werd die genoemd.
5. de gemiddelde leeftyd van een mens op aarde is op dit moment 30 jaar.
6. het gebrul van een tyger reikt gemiddeld, als die een beetje zyn best doet, drie kilometer ver.
european comics
van die zygevels zoals deze met die reklaâm op,
dat werkt altyd heel goed in stripverhalen.
zie ook de vintage franquin en als een gevolg daarvan ook yves challand...
state of being, 30 september 2024
niet veel geslapen. dan wel mogen merken dat het nog maar tien uur smorgens was in plaats van elf uur. raar, waarom klingelden daarbuiten dan die kerkklokken zo erg? maar dat wilde zeggen dat ik er nog één uurtje by kon doen.
dan huiselyk gewirwar, luv een béétje helpen wanneer die mollie haar huiswerk maakt - en dan feitelyk zonder ontbyt de fiets op.
cool: daniel de leeuwentemmer en marc gaij waren al binnen, beneden in de toneelkelder, alles op orde aan het brengen... rustig aan, alles komt goed... "zal ik een broodje voor jullie gaan halen? of beter, zo gaan we ontbyten: ik haal frieten en currieworsten en bitterballen - maken jullie koffi."
dat lust ik graâg: koffi by de frieten (marc en daniel namen er wel cola by...)
aanvankelyk leek het alsof er niémand zou komen, maar ongemerkt vloeide het zaaltje toch helemaal vol - ook de jonger garde; thibeau, ysaura en lenige lennert...
ook met het salon op zondag ben ik werkelyk zéér gelukkig, die gehele spontaneïteit en die mogelykheid tot rustige, subtiele formuleringen... die goeie spirit; net zo spontaan alsof niet je werkt maar by familie op bezoek bent...
een soort schynbaar rokerige literaire nachtclub buiten tyd en ruimte - in het midden van de eenvoudige namiddag. écht er tussenuit...
het was er dus niet erg druk maar omdat de sfeer ZO goed zit, weet je dat het niet anders KAN dan zeer snel aangroeien nu...
om zes uur iederen buiten, dan toch wel nog tot halfacht voortknutselen om de boel helemààl aan de kant te krygen.
avond: weêr thuis, de beide kinderen en luv thuis; all well in morosa... (mollie rocco saskia; morosa...) ik zie myn kinderen niet minder vaak dan andere vaders. integendeel misschien zelfs wel...
toen ze sliepen: met de fiets naar crossroads, de verjaardag van phaedra. schitterende staminee, geniaal mooi podium, enorm byzondere mensen...
dan weêr naar huis en dan wéér, met de auto, naar de toneelkelder; daar het leeggoed nog gaan ophalen.
alles byeen is het inmiddels toch weêr twee uur snachts geworden.
subiet nog lezen in die sex pistols biographie, hopelyk...
meteen begint daar de nieuwe week - er loopt een en ander mis in myn leven en de stryd is kolossaal hard; blootsvoets over brandende kolen, aldoor - maarrrrr: verdomd om eerlyk te zyn wat ben ik gelukkig dat ik subiet niet vroeg op moet!... (dit zeg ik wel vaker, maar àltyd met schroom, omdat ik myn lezers, die normaal gezien veelal wél vroeg op moeten, het niet nog moeilyker wil maken...)
dreamer
smorgens wist ik myn droom nog helemaal; in "noteerde" hem in myn gedachten; en ziehier, daarstraks was ik hem vergeten maar nu weet ik hem inderdaad toch wel nog. dit triggert een groot plezier; zoals na een lange tyd ineens toch wél op iemands naam kunnen komen.
ik droomde dat ik nog naar school moest, als een leerling aan de middelbare school; maar ik was de hele dag lang aan het spybelen geweest, in een boomhut, met frank zorro en een stel vrienden van hem. nu was ik onderweg naar huis; "hoe ga ik dit aan myn moeder uitleggen? want de schooldirectie gaat haar natuurlyk verwittigen... misschien maar best eerlyk zyn, misschien boudweg ook zeggen dat ik zelfs een joint zou hebben gerookt." ook ergens de gedachte: waarom gà ik eigenlyk nog naar die school, ik zou er toch net zo goed meê kunnen stoppen?
in de natuur by frank zorro was er ook weêr dat ene bepaalde, zeer spookachtige heksen-huis, dat wel één keer om de twee, drie maanden in myn dromen opduikt. je komt er meestal in terecht langs je eigen huis, dat dan echter veel meer kamers heeft dan je feitelyk wist; het uiteinde van dat heksenhuis geeft vaak uit op een strand, westelyk. of het bevindt zich als een aparte hut in de natuur, ook westelyk. (in het universum der symbolen staat het westen voor de voortgang van onwetenheid naar wysheid...)
gast-auteur
door Robert Baeken
66.
Ik moet naar Erik! Gehaast volgde hij deze sneeuwwitte ingeving. Op weg naar de Porsche op de parking voor het café, meende hij te zien hoe de kippen achter het gaas van schrik uiteenstoven. Dus deed hij of ze afwezig waren en weerstond de verleiding om nog één keer op te kijken. Vlot reed hij de Porsche langs de oprijlaan achteruit; tot hij de poort passeerde. Te laat had hij opgemerkt dat een vleugel ten gevolge van een windstoot tegen het koetswerk schuurde. Geschrokken stapte hij uit. Zijn vermoeden dat de handgreep van het portier geraakt was, bleek juist. Alleen was de schade groter dan verhoopt. Hij vloekte zo hard dat het zeker tot bij de geschrokken kippen te horen was. Behalve de ingedrukte handgreep die, omdat zij één geheel vormde met het portier, vermoedelijk moeilijk te herstellen viel, had de rand van de poort een streep over de wagen getrokken. Het rode lakwerk dat over de lengte van een halve meter verwijderd was, hing tegen het ruwe houtwerk. De recherche zou zich over de verf verwonderen en een staal naar het lab sturen, vanwaar hen een uur later zou medegedeeld worden dat deze afkomstig moest zijn van een kortelings met de poort in aanraking gekomen auto. En of de kippetjes hier onlangs een auto van die kleur hadden gezien? Thyssen nam zich voor morgen de ganse poort af te schuren. Hij opende de bagagekoffer en tilde de zak in twee bewegingen op, waarbij hij het onderste gedeelte op de rand legde en vervolgens het hele gewicht in de lege ruimte kieperde. Meer moeite kostte hem de inhoud van de zak, waarover hij telkens weer ging fantaseren in plaats van zijn gedachten neutraal bij geslacht vlees te houden, zoals het bij een slager aan de haak hangt. Het kwam goed uit dat hij gebruikgemaakt had van een met plastic gevoerde zak.
Terwijl hij zich naar de vloer boog, aandachtig op zoek naar een eventueel restje bloed, gebeurde er iets verrassends. Zonder dat enige onpasselijkheid hem had gewaarschuwd, kwam zijn middagontbijt hem zomaar uit de keel gegleden. Hij keek naar de nog onverteerde brei van brood en koffie en verwonderde zich erover dat het voedsel niet de minste tegenstand had ondervonden; alsof het zich al die tijd, nadat het was doorgeslikt, in zijn slokdarm had opgehoopt. Haastig greep hij een schoffel uit de hoek waar het landbouwgereedschap stond, gooide zand over de viezigheid en schepte het hele zootje netjes van de vloer op. Alvorens naar buiten te gaan, nam hij een kijkje door de spleet tussen de hengsels. Wat hij te zien kreeg, was anders dan hij zich had voorgesteld. De achterzijde van het gebouw, ingelijst door de natuurlijke stilte, gaf een ongewoon doodse indruk. Behalve de wiegende toppen van de populieren, half zichtbaar naast de oprijlaan, bewoog er niets. Zijn loerende blik drong door de weerkaatsing van de hemel in het venster van de bovenverdieping en bereikte het plafond: een wit vlak, onderaan begrensd door een muur met roze bloemetjesbehang en bruine kleerkast. Blijkbaar waren de kippen beneden. Mogelijk cirkelden zij rond een vette klant om deze, zoals het hoort, tot de laatste cent kaal te plukken.
(WORDT VERVOLGD...)
onderschat / overschat
onderschat: het aantal vlamingen dat maandelyks financieel gewoon niet meer rond komt.
overschat: drugs als iets dat stoer zou zyn.
naar waarde geschat: het plezier van roddelen.
alternatieve feiten
1. het woord "lakei" komt van het middeleeuws spaanse woord "lakaya", gewapende voetsoldaat.
2. de striptekenaar "derib", van "yakari" en "buddy longway", heet in het echt "claude de ribeaupierre". hy is tachtig jaar oud.
3. de striptekenaar "dupa", van "dommel", heet in het echt "luc dupanloup". die stierf in het jaar 2000, op 55-jarige leeftyd.
4. op de cover van dag allemaal staat deze week dat debby pfaff en nicolas gaan scheiden. (daar was al sprake van ten tyde van de serie "de pfaffs", in 2002... dus 22 jaar geleden al...)
state of being, 20 september 2024
wakker geworden met bepaalde logistieke zorgen, om dewelken-ik myn lezers niet zal vervelen. naar beneden gegaan; mollie was blykbaar alleen thuis. om haar alleen te làten, ikzelf (met een koffi) meteen maar weêr naar boven terug.
mailen, messengeren. the usual stuff.
zelensky is op bezoek geweest by trump. jammer in zyn geheel. heroïsch van zelensky. maar tegelyk meer kaf in de debiele trumpmolen. die, met zelensky vlak naast hem, tegen de camera zegt: "ik ben ook heel goed bevriend met putin." dat zyn allemaal hallucinaties, het goeie is wel dat je wéét dat zoiets niet eeuwig kan doorgaan. het kwade kan zéér lang duren - maar niet eeuwig; inherent aan het kwaad is dat het toch wél ten onder gaat. dat geloof ik.
eerst met rocco voetballen in de living, later met rocco naar het skatepark.
savonds met gitte pouckie naar "pech en geluk" gaan zien, in het seeftheater, waar myn bende acteurs weêr haar schitterende, ontroerende best heeft staan doen, voor een sublieme voorstelling.
regisseren is een zalig iets, ik hoop dat er zich gauw weêr iets dergelyks opnieuw aandient...
gitte pouckie gaan afzetten by haar thuis.
nu is het één uur snachts, en tref ik nog enkele voorbereidingen voor het "salon op zondag".
alles komt goed...
gast-auteur
door Robert Baeken
65.
THYSSEN OF THYS
Pas toen Thyssen in het schuurtje kwam, besefte hij de kracht en krankzinnigheid van zijn voorbije ijlkoortsen. Achter hem stond de houten poort op een kier. Zo vroeg in de namiddag drong hier, behalve het landelijke gezang van vogels en de scherpe lichtstrook over de met zand en stro bedekte vloer, niets van de buitenwereld naar binnen: zaken zoals het voortschrijden van de tijd of wat overal elders gaande was. Hij keek naar de bultige, met menselijke knoken gevulde jutezak op de grond en verbaasde zich over de inwendige rust van het schuurtje. Naast de ontruimde varkensstal stond een oude sjees te vermolmen. Het hooi op de zoldering was vergaan en viel bij het minste schokje als vermalen poeder door de houtspleten naar beneden.
Zolang de zak hier lag, zou geen mens achter het bestaan ervan komen. Nieuwsgierig als de meisjes waren, had eentje het voorgaande allicht op een veilige afstand van het venster op de achtertuin gadegeslagen. Thyssen voelde haar scherpe blik door de muren dringen, hoorde haar commentaar tegen een vriendinnetje dat in een andere hoek van de kamer onder de haardroger zat of patience speelde. Die uitleg probeerde zijn nors gedrag en bijzondere opvliegendheid tijdens hun middagontbijt, te verklaren. Dat het iets met Vanessa's afwezigheid te maken had, daarover waren ze ‘t roerend eens. Zat zij in die zak? Hierover durfden zij hun verschrikkelijk vermoeden niet uitspreken. Des te dichter hun onbescheiden blikken de verborgenheid in het schuurtje naderden, des te sterker kreeg de huiver hen te pakken. Zelf zouden zij altijd op een veilige afstand blijven, als een stel bange kippen achter het gaas. Thyssen hoefde van hun kant niks te vrezen. Het enige gevaar bestond eruit dat er politie kwam om hen onder vier ogen te ondervragen of huiszoeking te verrichten, waarbij het schuurtje niet aan hun blikken zou ontsnappen. Hij had het al overwogen de bakstenen vloer open te breken om de zak met knoken eronder te stoppen. Dit zou de beste oplossing zijn als hij tijd genoeg had. Maar juist over dit punt verkeerde hij in de grootste onzekerheid. Hij kon zich voorstellen dat een van de nabestaanden volgende week naar de politie zou lopen om aangifte te doen dat persoon zus en zo werd vermist. Er waren zeker aanwijzingen dat het spoor naar zijn kroeg liep. Dat hij reeds een strafblad had, maakte hem nog verdachter. Op het laatste nippertje zou de nog niet volledig opgedroogde mortel tussen de voegen bij de rechercheurs de aandacht trekken. Thyssen huiverde bij de gedachte. Het lijk moest hier weg, zo gauw mogelijk! Hij knielde bij de zak en ging na of de vloer eronder droog gebleven was. Kalm blijven! hoorde hij zich dwingend herhalen, alsof er iemand bij hem was, die weigerde te gehoorzamen. Zijn zwetende handen, bezig de zak met een touw dicht te knopen, waren niet zijn handen. Eindeloos ver in de diepte waren die vreemde handen koortsachtig bezig met iets dat hij niet kon vatten. Handen die een reine indruk gaven, maar waaraan iets kleefde dat nooit meer te verwijderen viel, wat hij ook zou proberen.
(WORDT VERVOLGD...)
zaterdag 28 september 2024
waar was je te vrydag
laat snachts:
steff stuff erin geslaagd
myn piano te repareren!
live in het clubhuis...
smiddags
smiddags op prospectie in "dive", carnotstraat,
waar we zaterdag 5 october een optreden doen
met blue-crew-@-the-disco...
gast-auteur
door Robert Baeken
64.
‘Zo, die komt niet meer terug!’ Met een kussen als hoofdsteun had Vanessa zich uitgestrekt. Haar ogen waren dicht en zij ademde rustig. ‘De kust is vrij. Je kan vertrekken!’
Als uit een diepe slaap gerukt, kreunde ze: ‘Ik blijf een nachtje hier. Ik ben zo uitgeput... zo bang!’
‘Die stalker is vertrokken. En je auto staat voor de deur!’ Paul geloofde geen woord van haar verhaal. Een man met een bajonet! Voor wie hield zij hem? ‘Vooruit meisje!’ Bij het vastpakken van haar kraag schoof het bovenste deel van haar overjas open. Daaronder was zij volledig naakt.
Met haar blik vol ongeloof riep ze: ‘Je zet me toch niet op straat?’ Het ontging Paul niet hoe zij haar jas dichttrok: krampachtig en met bevende hand. ‘Je maakt een grap!’
‘Ik meen het, Vanessa!’ zei hij op zijn onvriendelijkst.
‘Nog geen maand geleden heb je me gevraagd terug te komen! Ha ja, natuurlijk! Je hebt een ander lief!’
Paul weigerde op haar insinuatie in te gaan. ‘Eruit!’ Hij slaagde erin haar spartelend lijf naar de hal te loodsen. Plotseling hield haar tegenstand op. Terwijl hij het deurslot opendraaide, begon ze weer te snikken.
‘Kunnen we 't niet nog eens proberen... Samen...?’
‘Te laat, Vanessa!’ Zijn vastbesloten toon kon de opkomende twijfels nog juist toedekken. ‘Zal ik zeggen wat er is gebeurd? Je bent je minnaar ontrouw geweest! Hij is boos geworden, heeft je in je blootje eruit geschopt. Dat doe ik nu ook!’ Uit vrees dat hij op het laatste nippertje medelijden zou krijgen, sloeg hij de deur dicht.
Het is waar: als Mathilde er niet was geweest, zou dit anders zijn afgelopen. Maar hij wilde absoluut voorkomen dat een dodelijk nieuwsgierige Vanessa straks de beestentuin zou binnenwandelen en in een lachsalvo uitbarsten.
(WORDT VERVOLGD...)
donderdag 26 september 2024
onderschat / overschat
onderschat: het aantal russen dat sneuvelde tydens WOII (aantal duitsers: byna 6 miljoen; aantal russen: byna 30 miljoen.)
overschat: netflixseries.
naar waarde geschat: de nutteloosheid van de kokosnoot in europa.
Abonneren op:
Posts (Atom)
